Το σημερινό post είναι αφιερωμένο σε όλες εκείνες τις μανούλες που για να φέρουν το μωράκι τους στον κόσμο πρέπει να είναι ακινητοποιημένες για εβδομάδες ή ακόμη και μήνες...
Η παραλίγο πρόωρη γέννα...
Ξέρω ότι ο 8ος μήνας είναι δύσκολος και επικίνδυνος. Στην πρώτη μου εγκυμοσύνη, στον 8ο είχα πάθει πυελονεφρίτιδα καθώς το μωρό βρισκόταν σε μια θέση που πίεζε το αριστερό νεφρό. Έτσι μια νύχτα με έπιασαν αφόρητοι πόνοι. Θυμάμαι ότι ήμασταν και σε διακοπές... Μετά ακολούθησαν εξετάσεις, γιατροί, νοσοκομεία, αντιβιώσεις, άγχος και θα ακολουθούσε και μια επέμβαση.
Όντας εγώ με την χειρουργική ενδυμασία ξαπλωμένη στο κρεβάτι, ο γιατρός ήρθε και μας είπε έκπληκτος ότι η επέμβαση δεν θα γίνει, το μωρό άλλαξε θέση! Στην πορεία μου είπαν ότι το πιθανότερο ήταν να γεννούσα αν τελικά προχωρούσε η διαδικασία.
Πριν από μια εβδομάδα λοιπόν, ζούσα μια συνηθισμένη ημέρα. Αν και γενικά είμαι αρκετά δραστήρια, την ημέρα εκείνη δεν ένιωθα πολύ καλά για να βγω από το σπίτι. Ένιωθα εξάντληση, κούραση και είχα υπνηλία. Βέβαια, όταν έχεις ήδη παιδάκι, δύσκολο να ξεκουραστείς όταν το θέλεις εσύ...
Το βράδυ κατά τις 12:00 παρατηρούσα συνέχεια την κοιλιά μου να σκληραίνει. Ξέρω ότι οι τακτικές συσπάσεις, ειδικά αν συνοδεύονται από πόνο, είναι προμήνυμα τοκετού. Δεν είχα πόνο, όμως είχα συνεχείς ασυνήθιστες συσπάσεις. Η γιατρός μου μου είπε να πάω στο νοσοκομείο για καρδιοτοκογράφημα. Μετά από δυο ώρες εκεί, φάνηκε ότι το πιθανότερο ήταν πως αν δεν πήγαινα στην κλινική, θα οδηγούμουν σε πρόωρο τοκετό.
Ακολούθησε ένεση, φάρμακα και τελικά με άφησαν να φύγω... “Παραλίγο...” σκέφτηκα. “Ας μη μου πει να είμαι ξαπλωμένη μέχρι να μπω στον μήνα μου”. Για μένα η χειρότερη τιμωρία είναι να με ακινητοποιήσεις σε έναν καναπέ... Φυσικά δεν θα το ρισκάρω σε μια τέτοια κατάσταση, όμως πόσο δύσκολο είναι!... Η γιατρός μου έδωσε αυστηρές οδηγίες ξεκούρασης και εδώ και μια εβδομάδα προσπαθώ να κάνω τα απολύτως απαραίτητα.
Ευτυχώς, οι συσπάσεις σταμάτησαν και σωματικά νιώθω καλύτερα.
Το χειρότερο είναι που δεν μπορώ να χαρώ την Ιωαννίτα.... Δεν μπορώ να παίξω μαζί της όπως θα ήθελα, ούτε να πάμε βόλτες, ούτε καν να την σηκώσω αν χρειαστεί κάτι. Η γλυκούλα μου, αντιλαμβάνεται ότι είμαι σε δύσκολη κατάσταση και μου δίνει συνέχεια φιλάκια και μου κάνει όλο αγκαλίτσες.
Της εξήγησα ότι πρέπει να ξεκουράζομαι μέχρι να βγει η αδερφούλα της για λίγο καιρό. «Μαμάκα μου είσαι η καλύτερη στον κόσμο» μου είπε προχθές... «Πότε θα βγει η αδερφούλα μου;;;....» βαρέθηκε να περιμένει... «Μαμά, μπορείς να βγάλεις και μια Πέππα;» μου είπε εχθές… (Η Πέππα το γουρουνάκι, είναι το παιδικό που βλέπει). Δεν μπορώ να την χορτάσω ποτέ. Το θετικό είναι ότι περιμένει με πολλή αγάπη και ανυπομονησία της αδερφούλα της. Ό,τι μικροσκοπικό βλέπει το προορίζει για εκείνη… Πολλές φορές μιλάει στην κοιλιά μου «Αδερφούλα μη φοβάσαι, εγώ είμαι εδώ… Σ’αγαπώ πολύ… »
Τα συναισθήματα μου είναι ανάμεικτα. Από τη μια δεν θέλω η μικρούλα να βγει πρόωρα (δηλαδή πριν τις 10 μέρες) και από την άλλη ανυπομονώ σαν τρελή να έρθει η στιγμή που θα γεννηθεί.
Παρατηρώ ότι είμαι ευερέθιστη και πολλές στιγμές μου φταίνε όλα. Τα έχω με τους άλλους γιατί κατά βάθος δεν μου αρέσει που εξαρτώμαι από αυτούς και χρειάζομαι τόσο τη βοήθειά τους. Αυτή η εξάρτηση με σκοτώνει. Όμως, σκέφτομαι ότι τουλάχιστον έχω βοήθεια. Πόσες άλλες μανούλες περνούν τα ίδια και δεν έχουν κάποιον να τις βοηθήσει;...
Κάποιες είναι στο νοσοκομείο ακινητοποιημένες με τον ορό και μπορούν να πηγαίνουν μόνο μέχρι την τουαλέτα. Σε αυτές τις εγκυμονούσες βγάζω πραγματικά το καπέλο! Όλες οι μαμάδες για μένα είναι πραγματικές ηρωίδες.
Η αυτοθυσία μας ξεκινά από τους πρώτους μήνες της εγκυμοσύνης και νομίζω δεν σταματά ποτέ!... Όμως κάτι μαγικό συμβαίνει και δεν νιώθεις ότι θυσιάζεσαι. Νιώθεις ολοκλήρωση, ικανοποίηση, φυσικά αμέτρητη κούραση, αλλά κυρίως αστείρευτη αγάπη.
Ο,τι κι αν περνάω τώρα, όταν σκέφτομαι τη στιγμή που θα κρατήσω την μαγουλίτσα στην αγκαλιά μου (την λέω έτσι γιατί και από τον υπέρηχο τα μαγουλάκια της φαίνονται τεράστια!!) ο,τι κι αν θα έχω περάσει, θα είναι ένα τίποτα. Κάτι που θα το ξαναπερνούσα, μόνο και μόνο για εκείνα τα δευτερόλεπτα...
Όσον αφορά στα συναισθήματα, αυτό που νομίζω πρέπει πιο πολύ να συνειδητοποιήσω είναι ότι δεν θα μπορώ να έχω τον πλήρη έλεγχό της ζωής μου πλέον. Η πρώτη συνειδητοποίηση ήρθε με τον ερχομό της Ιωαννίτας και τώρα ακόμη παραπάνω που θα έρθει με το καλό η μικρή Αναστασία.
Υπομονή μια-δυο εβδομάδες λοιπόν…
Πόσο σας ευχαριστώ που είστε δίπλα μου σε όλη αυτή την διαδικασία με τα μηνύματά σας. Πολλές με ευχαριστείτε για τη βοήθεια και τις πληροφορίες που σας προσφέρω μέσω αυτού του blog. Εγώ σας ευχαριστώ ακόμη πιο πολύ!
Να είστε καλά!!
Σ.
Κάνε like στη σελίδα μου στο facebook «Σάντυ Κουτσοσταμάτη» για να ενημερώνεσαι για τα άρθρα μου και όχι μόνο…
Twitter: S_Koutsostamati
Aπαγορεύεται η οποιαδήποτε αναπαραγωγή, αντιγραφή, αναδημοσίευση, ανάρτηση ή με οποιοδήποτε τρόπο χρήση των κειμένων της ιστοσελίδας. Οι παραβάτες θα διώκονται σύμφωνα με τον νόμο περί πνευματικής ιδιοκτησίας και τον ποινικό κώδικα.
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για τάσεις και νέα στη Μόδα, Celebrity και Gossip News στο missbloom.gr
