Mary - Land Blog: S03Ep42 “The one with the fairy tale gone bad no.6”

Καιρό είχαμε να πούμε ιστορίες. Κι αυτή είναι μια για 2 πλάσματα. Και θα είμαστε στο μυαλό και των 2.

Αυτό το παραμύθι διαβάζεται καλύτερα αν ακούς αυτό:

This is it. Underwater love. It Is So Deep So Beautifully Liquid.

Σίγουρα είχε χαθεί! Nαι, ναι. Aυτό δεν χωρούσε καμιά αμφιβολία.

Όλα έδειχναν πολύ ίδια από 'κει πάνω. Δέντρα παντού και η σπηλιά πουθενά. Μα πόση ώρα πέταγε?

Ένα πετραδάκι την χτύπησε στον λαιμό και τραντάχτηκε ολόκληρη. Κοίταξε πανικόβλητη γύρω της αλλά όλα ήταν τόσο ήρεμα και μονότονα. Δέντρα παντού και η σπηλιά πουθενά. Μα πόση ώρα κοιμότανε?



"Βαρέθηκα" σκέφτηκε και άρχισε να χάνει ύψος. Διψούσε κιόλας και το μόνο που ήθελε ήταν να τελειώνει επιτέλους. Έδωσε στον εαυτό της μία ώρα. Αν σε μία ώρα δεν τα είχε καταφέρει.. σκασίλα της!

"Πιάστηκα" είπε και αποφάσισε να σηκωθεί. Είχε μουδιάσει κιόλας και σε λίγο θα νύχτωνε. Η ιδέα και μόνο, να βρίσκεται ακόμη στο δάσος το βράδυ, την τρόμαζε πολύ. Αν σε μία ώρα δεν τα είχε καταφέρει.. κρίμα!

Πλησίασε στην λίμνη και άρχισε να πίνει με τόση λαχτάρα το νερό,

που δεν κουνήθηκε ούτε όταν από την απέναντι πλευρά ακούστηκε θόρυβος και τρεχαλητά.

Θα πέθαινε αργότερα.. αν ήταν.

Μόνο όταν ξεδίψασε σήκωσε τα μάτια της προς τον θόρυβο. Και την είδε...



Ήταν πανέμορφη. Κάμποσο ταλαιπωρημένη βέβαια αλλά δεν πείραζε.. Το φόρεμά της ήταν γεμάτο ζωή. Έμοιαζε σαν να πετούσε πάνω σε ένα στρώμα από λουλούδια.

"Τι περίεργο" σκέφτηκε, ”εγώ έχω τα φτερά. Εγώ θα έπρεπε να δείχνω έτσι. Εγώ θα έπρεπε να φοράω αυτό το φόρεμα. Εγώ έπρεπε να φτάσω πρώτη στην σπηλιά.”

Βιαζόταν τόσο πολύ να φύγει. Δεν μπορούσε να μείνει άλλο εκεί πάνω. Έτρεχε για να φτάσει όσο πιο γρήγορα γινόταν στην λίμνη ενώ το φόρεμα είχε ήδη αρχίσει να ασκεί την επιρροή του. Με προσπάθεια κατάφερε να κρατήσει τα πόδια της στο χώμα για να μην απογειωθεί.

Όταν έφτασε επιτέλους στην όχθη, κοντοστάθηκε. Δεν ήθελε να βρέξει και να χαλάσει το φορεμά της. Ήξερε πως έπρεπε να βουτήξει αλλά ξαφνικά είχε ξεχάσει το γιατί. "Θέλω να φύγω. Αλήθεια θέλω. Άσε με..” ψιθύρισε προς το φόρεμα της.


Ένας περίεργος τρομαχτικός θόρυβος ακούστηκε ξαφνικά.

"Είναι δικό μου! Δικό μου!!"

Ένα περίεργο πλάσμα που έμοιαζε με ξωτικό, πετάχτηκε προς το μέρος της. Άρπαξε άγαρμπα το φόρεμά της και το τράβηξε. Σκίστηκε κατευθείαν, παρά την αντίστασή της κι εκείνη έμεινε σχεδόν γυμνή και σοκαρισμένη.

Το περίεργο πλάσμα, φόρεσε με λύσσα το μισοσκισμένο φόρεμα και είχε ήδη προλάβει να πετάξει πολύ μακριά. Δεν είχε νόημα να το κυνηγήσει.

Κοίταξε τριγύρω το δάσος, αισθάνθηκε τον αέρα στο απελευθερωμένο από τα υφάσματα κορμί της, γύρισε προς την λίμνη, το βλέμμα της στράφηκε κατευθείαν στο νερό και βούτηξε.

Ανάσα.

Κοίταξε πίσω της και πάνω μόνο όταν έφτασε στο βυθό.

Χαμογέλασε και ψιθύρισε “Ευχαριστώ”.

-.-.-.-

Κάποιες φορές μας “ντύνουν” με “υφάσματα” που δεν είναι δικά μας. Που δεν μας ταιριάζουν. Που μπορεί να φαίνονται εντυπωσιακά στους τριγύρω αλλά να μην σημαίνουν τίποτα για εμάς.

Μπορεί να νομίζεις ότι σου χρειάζονται. Μπορεί να νιώθεις ότι δεν μπορείς χωρίς αυτά. Και ταυτόχρονα μπορεί να σε πνίγουν. Δεν ξέρω πως γίνεται. Τα λέω και σε μένα. Δεν ξέρω αν τα ακούω.

Μακάρι να μπορέσουμε να απεκδυθούμε των άχρηστων “υφασμάτων”.

Ή μακάρι να βρεθεί κάποιος να μας απελευθερώσει από αυτά σαν το μανιασμένο ξωτικό της ιστορίας.

Ο καθένας στο τέλος θα πάρει όσα του αξίζουν.

Μακάρι.

boo!

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για τάσεις και νέα στη Μόδα, Celebrity και Gossip News στο missbloom.gr