Οι μέρες κυλούν ακριβώς όπως σας τις έχω περιγράψει. Κι εκεί που κυλούν έτσι, κάποια στιγμή στο μυαλό μου γίνεται μια ιστορία.
Τις στιγμές που ξαπλώνω στο κρεβάτι μου, λίγο πριν κοιμηθώ και εκείνες που μόλις έχω ξυπνήσει, όταν ακόμη υπάρχει η αίσθηση του ονείρου στην ατμόσφαιρα, γράφω αυτές τις ιστορίες, στο μυαλό μου πρώτα και μετά σε ένα word.
Έχω ένα τέτοιο αρχείο word. Καινούριο. Μάλλον έτοιμο να μπει στη Mary-Land. Σίγουρα πανέτοιμο να φύγει από τα χέρια μου. Ταιριαστό για να αποτελέσει την 7η φορά που ταξίδεψε μια ιστορία από το κεφάλι μου σε εσάς που έρχεστε να μου πείτε ένα «Γεια!» εδώ.
Αυτό το παραμύθι διαβάζεται καλύτερα αν ακούς αυτό (το καλύτερο τραγούδι που έχει γραφτεί ποτέ):
Ήταν κάποτε δύο χέρια που έμοιαζαν σε πολλά.
Ήταν λεπτά και μακριά και τους άρεσε να ακουμπάνε νωπό χώμα.
Κυρίως όμως έμοιαζαν γιατί δεν είχαν σώμα.
'Ηταν απλά χέρια που ο κόσμος κοιτούσε με περιέργεια.
Στηρίζονταν στους εαυτούς τους και τα κατάφερναν μια χαρά.
Το μόνο πρόβλημα ήταν πως δεν είχαν ένα μέρος να μείνουν. Κανένας δεν έπαιρνε στο σπίτι του ένα χέρι κι αυτά δεν ζητιάνεψαν ποτέ από κανέναν. Η πιο εύκολη κίνηση για ένα χέρι ξέρεις, είναι να σταθεί μπροστά σου με την παλάμη του ανοιχτή σαν να ζητάει κάτι.
Αλλά αυτά τα χέρια δεν το έκαναν αυτό. Ήξεραν πως δεν ήταν αυτός ο σωστός τρόπος να βρούν σπίτι.
Μία μέρα συναντήθηκαν στο πάρκο. Είχαν καιρό να τα πουν και μάλιστα το ένα χέρι σχεδόν δεν αναγνώρισε το άλλο.
"Γυμνάζεσαι?" ρώτησε το ένα το άλλο."Δεν σε κατάλαβα ρε’συ. Μπράβο σου!" είπε και ντράπηκε γιατί εκείνο δεν είχε σηκώσει ούτε βαράκι ένα χρόνο τώρα.
Βασικά θα ήθελε να κρυφτεί κάπως, αλλά όταν είσαι μόνο χέρι δεν έχεις και πολλά περιθώρια να κρυφτείς κι έτσι έμεινε εκεί.
Μίλησαν για λίγο οι δυό τους και μετά από λίγο, με μια ζεστή χειραψία, χωρίστηκαν.
Το γυμνασμένο χέρι δεν στάματησε στιγμή να σκέφτεται τη συνάντηση αυτή. Λυπόταν που ενώ είχαν τόσα κοινά με το άλλο χέρι δεν βρισκόντουσαν πιο συχνά. Τον θύμωνε που ενώ ήταν και οι δύο μόνοι δεν έκαναν περισσότερη παρέα.
"Μα τι άλλο πρέπει να γίνει για να καταλαβει ότι ταιριάζουμε?",αναρωτιόταν. "Είμαστε δύο χέρια. Xωρίς σώματα. Στην ίδια πόλη. Δεν υπάρχει κανένας άλλος σαν εμάς, κι όμως. Δεν με θέλει." Σκεφτόταν, "Τι άλλο μπορεί να χρειάζεσαι όταν είσαι χέρι, πέρα από ένα άλλο χέρι που είναι μάλιστα και γυμνασμένο?"
Συνέχεια στη σελίδα 2
Λίγες μέρες αργότερα, στο ίδιο πάρκο, το γυμνασμένο χέρι έκανε κάμψεις, όταν είδε να πετάγεται μέσα από τους θάμνους μια περίεργη φούξια μορφή
που άρχισε να τρέχει προς το δάσος.
Το γυμνασμένο χέρι γεμάτο περιέργεια την ακολούθησε. Πατούσε άτσαλα πάνω σε κλαδιά και πέτρες, γδερνόταν και πονούσε αλλά το χώμα ήταν νωπό και αυτό το παρηγορούσε.
Η μορφή σταμάτησε ξαφνικά να τρέχει και το χέρι τρόμαξε. Δεν είχε σκεφτεί τι θα μπορούσε να συμβεί αν η μορφή σταματούσε, ή χειρότερα αν του μιλούσε.
Για μερικά δευτερόλεπτα όλα έμειναν ακίνητα στη σιωπή, μέχρι που η μορφή τραντάχτηκε, πέταξε από πάνω της το φούξια μανδύα και εμφανίστηκε στη θέση της ένα κορίτσι.
Η παλάμη του γυμνασμένου χεριού άρχισε να ιδρώνει. Ένιωθε μια περίεργη οικειότητα με αυτό το κορίτσι αλλά θα ορκιζόταν ότι δεν το είχε ξαναδεί ποτέ στην ζωή του.
("Τι μου θυμίζει ρε γμτ?")
Δεν ήξερε αν ήταν σωστό, αλλά άρχισε να την πλησιάζει. Εκείνη δεν κουνιόταν. Φαινόταν το ίδιο σαστισμένη.
Την είχε φτάσει σχεδόν, όταν χωρίς να το σκεφτεί αποφάσισε να την ακουμπήσει. "Αυτό σίγουρα δεν είναι σωστό" σκέφτηκε αλλά δεν μπορούσε να το συγκρατήσει. Κάτι ανώτερο από εκείνο το οδηγούσε και το όριζε. "Θέλω απλά να την αγγίξω... Απλά να την αγγίξω" σκεφτόταν και χωρίς να καταλάβει πώς, πήρε φόρα, πήδηξε και πρόσπαθησε να της χαϊδέψει το μάγουλο.
Όλα όμως έγιναν πολύ απότομα, εκείνη τρόμαξε και προσπάθησε να εμποδίσει το γυμνασμένο χέρι να την ακουμπήσει αρπάζοντάς το, στον αέρα, πριν την φτάσει.
"ΈEEεεεε!!! Το ξέρω αυτό το άγγιγμα! Θα το αναγνώριζα παντού αυτό το άγγιγμα! Χέρι? Εσύ είσαι χέρι? Πώς βρήκες σώμα? Προχθές που σε είδα ήσουν μόνο σου. Τι έγινε? Πώς έγινε? Πώς κόλλησες πάνω σε αυτό το κορίτσι?"
Το κορίτσι έριξε με αηδία το γυμνασμένο χέρι στο χώμα.
Το γυμνασμένο χέρι δεν μπορούσε να πιστέψει τι είχε μόλις συμβεί και πριν προλάβει να σηκωθεί και να στηριχτεί στα δαχτυλά του, το κορίτσι έβγαλε από την μπότα της ένα μικρό, ύπουλα κρυμμένο όπλο, το έστρεψε πάνω του,
Σημάδεψε,
και το πυροβόλησε.
Τίποτα δεν ήθελε να υπάρχει εκεί έξω στον κόσμο που να του θυμίζει οτι κάποτε έζησε τόσο μόνο του...
boo!
Previous: Mary-Land Blog Seasons 1, 2 & 3
Απαγορεύεται η οποιαδήποτε αναπαραγωγή, αντιγραφή, αναδημοσίευση, ανάρτηση ή με οποιοδήποτε τρόπο χρήση των κειμένων της ιστοσελίδας. Οι παραβάτες θα διώκονται σύμφωνα με τον νόμο περί πνευματικής ιδιοκτησίας και τον ποινικό κώδικα.
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για τάσεις και νέα στη Μόδα, Celebrity και Gossip News στο missbloom.gr
