Welcome Back φανταστικοί μου στην χώρα μας! Μου λείψατε. Φέτος πιο πολύ από ποτέ. Και δεν το λέω έτσι για να το πω γιατί όλα πολύ ωραία ήταν. Αλλά μου λείψατε. Ειδικά τις τελευταίες μέρες. Ήθελα σαν τρελή να γυρίσω πίσω εδώ να μιλήσουμε. Προετοίμαζα αυτό το κείμενο στο μυαλό μου πολύ πριν κάτσω μπροστά σε αυτόν τον υπολογιστή για να το γράψω. Κι αυτό το κείμενο ξεκινάει κάπως έτσι:
Ας μιλήσουμε λίγο για έναν κουβά με παγωμένο νερό (ή/και παγάκια).
Πόσα πράγματα να μπορεί να κάνει κι ένας κουβάς? Δύο εβδομάδες πριν θα κοιτούσα σαν χαζή αν κάποιος μου έκανε αυτήν την ερώτηση. Θα έλεγα «όχι πολλά» και μάλλον θα τέλειωνε κάπου εκεί η κουβέντα.
Το καλοκαίρι του 2014 όμως θα είναι εκείνη η στιγμή στον χρόνο κατα την οποία ένας κουβάς με νερό και παγάκια που περιέλουσε τον Chris Kennedy (αμερικάνο παίχτη του golf) έγινε η αφορμή για να μπει ολάκερος ο κόσμος στην αλυσιδωτή αντίδραση του #ALSIceBucketChallenge. O Chris στο video που έφτιαξε προκαλούσε την ξαδέρφη του -της οποίας ο σύζυγος πάσχει απο ALS τα τελευταία 11 χρόνια- να κάνει το ίδιο, να το ποστάρει και να προκαλέσει κάποιον άλλον να κάνει το ίδιο. Και όντως έτσι κι έγινε, και επειδή όλα πια σε αυτόν τον πλανήτη κινούνται με υπερηχητικές ταχύτητες, μέχρι τώρα είμαι σίγουρη ότι εκτός κι αν ήσασταν σε κάποιο λαγούμι για διακοπές θα έχετε δει έστω κι ένα βίντεο παγομπουγελώματος.
Σκοπός όλης αυτής της ιστορίας είναι σε πρώτο επίπεδο η ενημέρωση για το ALS - Αμυοτροφική Πλευρική Σκλήρυνση (γνωστή στην Αμερική και ως Lou Gehrig’s disease), μια πολύ σοβαρή και ανίατη νευρομυϊκή ασθένεια με προσδόκιμο ζωής περίπου τα 5 χρόνια από την διάγνωσή της και για την οποία φαντάζομαι αρκετοί δεν γνώριζαν. (Εγώ δεν είχα την παραμικρή ιδέα, δεν την είχα ξανα ακούσει κι ας είχε προσβληθεί από αυτήν ο Αριστοτέλης Ωνάσης, κι ας πάσχει ο Stephen Hawking,
κι ας έχει σπάσει όλα τα ρεκόρ αντιμετωπίζοντάς την από τα 21 του. Είναι 72 ετών σήμερα.) Η χρήση μάλιστα του παγωμένου νερού για το μπουγέλωμα είναι συμβολική αφού το μούδιασμα στα άκρα και η απότομη δύσπνοια που σου προκαλεί μοιάζουν με κάποια από τα συμπτώματα που βιώνουν οι ασθενείς με ALS.
Σε δεύτερο επίπεδο όμως, στόχος ήταν η συγκέντρωση χρημάτων για να ενισχυθεί οικονομικά η έρευνα για την ανεύρεση φαρμάκων που θα μπορέσουν να αντιμετωπίσουν αυτήν την σπάνια και φριχτή ασθένεια. Γιατί βλέπετε, όταν κάτι είναι σπάνιο και οι ασθενείς π.χ. στην Αμερική φτάνουν τους 50.000 περίπου, (λίγοι, αν αναλογιστεί κάποιος το πληθυσμιακό ποσοστό) δεν αποτελούν προτεραιότητα και δεν δίνονται τα απαραίτητα κονδύλια γι αυτούς. Χρειάζονται επομένως δωρεές κι εδώ έρχεται να βοηθήσει ο πλανήτης.
Γιατί όντως.
Με όλο αυτό το «παιχνιδάκι» στο επίσημο site-κοινότητα για το ALS, www.alsa.org οι δωρεές που έχουν συγκεντρωθεί μέχρι στιγμής φτάνουν τα 32 εκατ. δολάρια ενώ πέρυσι το αντίστοιχο χρηματικό ποσό ήταν μόλις 1,9 εκατ. δολάρια. Με τα τούτα και με τα ‘κείνα έχει γίνει κάποια δουλειά.
Δεν είναι σκέτη φιοριτούτα η ιστορία. Οι αγαπημένες στους Έλληνες, «θεωρίες συνομωσίας» έχουν πια ένα υπαρκτό επίσημο χρηματικό ποσό (που ευτυχώς ολοένα και αυξάνεται) να αντικρύζουν στο τέλος του «συνομωσιολογικού τούνελ». Φυσικά πάντα υπάρχει το «θα φτάσουν τελικά τα λεφτά εκεί που πρέπει?» όπου η πολυετής ιστορία της ALSA θα μπορούσε να αποτελέσει μια κάποια εγγύηση γι αυτό. (Ο Θοδωρής Γεωργακόπουλος έχει γράψει ένα εξαιρετικό κείμενο περί του «χασταγκτιβισμού» στην Καθημερινή, που αναφέρεται σε όλα αυτά και μπορείτε να διαβάσετε εδώ: http://www.kathimerini.gr/780703/opinion/epikairothta/politikh/o-xastagktivismos-kai-ta-pagakia )
Ααααααχ –βαθύς αναστεναγμος- Ελλάδα.
Εμείς εδώ στην Ελλάδα είμαστε φοβεροί τύποι. Το #ALSicebucketchallenge, μπήκε στην ζωή μας πριν περίπου 6 ημέρες και έχουμε προλάβει ήδη να σφαχτούμε, να χωριστούμε σε στρατόπεδα, να διαφωνήσουμε εντόνως, πολύ συχνά άκομψα και να κακιώσουμε μεταξύ μας.
Στην αρχή (και την γνωρίζω κάπως την αρχή γιατί με την Ντορέττα Παπαδημητρίου προκληθήκαμε από τον Σπύρο Σαμοϊλη σε αυτήν την ιστορία αρκετά νωρίς) υπήρξαν κάποια θετικά σχόλια και φυσικά και κάποια αρνητικά που ως επί το πλείστον είχαν να κάνουν με το γεγονός ότι στο «σπλαααααας» που ερχόταν στα κεφάλια μας δεν φαινόντουσαν τα παγάκια.
Αυτή ήταν η πρώτη κριτική στην ιστορία.
Η θερμοκρασία του νερού που δεν φαινόταν από το Instagram αρκετά παγωμένο.
Δεν ξέρω ποιο app είναι αυτό που μπορεί να μετράει την θερμοκρασία του νερού από το Instagram (το θέλω!) (αν δεν υπάρχει, κατοχύρωσα μόλις την ιδέα για να κάνω μια start up γι' αυτό) αλλά, μου φάνηκαν αρκετά περίεργα σαν σχόλια, πρώτον γιατί είχαμε δει πολλά αντίστοιχα βίντεο (αναγνωρίσιμων και μη, προσώπων από το εξωτερικό) που δεν ήταν πάντα εμφανή τα παγάκια και δεύτερον γιατί είμαι από αυτούς που κοιτούν το φεγγάρι και όχι το δάχτυλο και εντυπωσιάστηκα με το γεγονός οτι οι άνθρωποι δεν έμειναν στο καλό όλης αυτής της παγκόσμιας ενέργειας σε σχέση με την ενημέρωση και την οικονομική ενίσχυση ενός τόσο σοβαρού θέματος υγείας, αλλά έψαχναν για λιωμένα παγάκια στην ζέστη του Αυγούστου με το μικροσκόπιο.
Διάβασε περισσότερα στη σελίδα ii
Το ακόμη πιο εντυπωσιακό είναι πως αυτή ήταν μόνο η ενδεικτική, ήπια αρχή για το τι θα ακολουθούσε από κριτικές στην συνέχεια.
Οι προκλήσεις απέκτησαν φυσικά την αλυσιδωτή αντίδραση που τους ταιριάζει και στην χώρα μας, και άρχισαν πολύ γρήγορα να πληθαίνουν στα social media (από αναγνωρίσιμα και μη πρόσωπα).
Νομίζω στην Ελλάδα, χρειάστηκαν περίπου δύο 24ωρα για να αρχίσουν απο πολλούς οι εξοργισμένες αναρτήσεις του στυλ:
«Φτάνει πια βλάκα Έλληνα, με τους γ@μ*κουβάδες.»
ή
«Αν δω άλλο ένα video με κάποιον να μπουγελώνεται, θα αυτοπυρποληθώ»
ή
«Το θέμα στην Ελλάδα έχει ξεφύγει από το φιλανθρωπικό, έχει γίνει μια πλάκα. Στο εξωτερικό είχε νόημα τουλάχιστον με τους διάσημους»
ή
«Κι εντάξει η Σούζαν Σάραντον ή η Kylie κάνουν και τη δωρεά η οποία είναι και ο απώτερος σκοπός. Ο Μπάμπης, ο Αναβολικούλης απ’την Κερατέα δεν κάνει τίποτα όμως μετά το μπουγέλωμα. (πάει να στεγνώσει)”
Για να μείνω για άλλη μια φορά να κοιτάω εντυπωσιασμένη τα όσα γράφονται.
Γιατί και πάλι, δεν ξέρω πώς το κάνετε και τα ξέρετε όλα αυτά και τα καταλαβαίνετε, αλλά από που έχει προκύψει το συμπέρασμα οτι στην Ελλάδα ολάκερη αυτό συμβαίνει ΜΟΝΟ για πλάκα και γιατί δηλαδή αφαιρείς το δικαίωμα από τον Μπάμπη τον Αναβολικούλη να έχει πληκτρολογήσει με τα γυμνασμένα του δάχτυλα www.alsa.org να έχει σύρει με ευκολία –λόγω γυμναστικής- τον κέρσορα πάνω στο κατακόκκινο “Donate” πάνω δεξιά στο site και να έχει δώσει από το δικό του βαλάντιο τα 5$ (ελάχιστη προσφορά που μπορείς να κάνεις), 35$, 60$, ή 100$ (τα fix πακέτα), δεν μπορώ καθόλου να το καταλάβω.
Στα σχόλια δε, του τύπου «Άσε τα νερά και κάνε δωρεά» αναρωτιέμαι πόσο στενόμυαλος είναι κάποιος αν πιστεύει οτι υπάρχει όντως ένας απαράβατος κανόνας που λέει «ή θα ρίξεις έναν κουβά με παγωμένο νερό στο κεφάλι ή θα δώσεις χρήματα.» Γιατί αν όντως υπάρχει σας προκαλώ εκ νέου όλους να τερματίσουμε την παρανομία και να κάνουμε και τα δύο. Έτσι για να νιώσουμε πως είναι να σπας τους κανόνες. #true_outlaws.
-Ας είμαστε ειλικρινείς και ας παραδεχτούμε τώρα, ότι αν σας πόσταρα (εγώ ή οποιοσδήποτε άλλος) το screen shot μου από το Thank You της ALSA για το donation μου, θα με χαρακτηρίζατε (εντελώς δικαίως) ρηχή και ξιπασμένη. -
Το αποκορύφωμα δεν ήταν καν όλα αυτά.
Μέσα στο τρίτο 24ωρο της ανάπτυξης του φαινομένου #ALSicebucketchallenge στην Ελλάδα, τον γύρο του διαδικτύου άρχισε να κάνει μια φωτογραφία, κομμένη στην μέση, όπου στο ένα κομμάτι της δείχνει κάμποσους ανθρώπους να ρίχνουν κουβάδες με νερό πάνω τους και τον τίτλο America και στο άλλο ένα παιδί που πίνει ελάχιστο νερό από ένα καπάκι μπουκαλιού με τίτλο Africa.
Και τα λόγια εδώ αρχίζουν να δυσκολεύουν.
Γιατί φυσικά και η εικόνα είναι πολύ δυνατή και η σύγκριση τραγικά έντονη και η κουβέντα τεράστια.
Γιατί με αυτήν την «απόλυτο παράδειγμα λαϊκισμού» εικόνα τι να θέλει κάποιος άραγε να πει?
Γιατί κάποιος να μετατρέπει αυτόματα το νερό του #ALSicebucketchallenge σε άχρηστα ξοδεμένο, «κλεμμένο» σχεδόν από το μικρό παιδάκι στην Αφρική που δεν έχει παρά μια στάλα για να πιει, όταν μέσα από όλο αυτό συγκεντρώθηκαν (και συνεχίζουν να συγκεντρώνονται) χρήματα για να βοηθήσουν συνανθρώπους μας που χάνουν την ζωή τους λόγω έλλειψης κατάλληλων φάρμακων που θα μπορούσαν να τους σώσουν? Και τι θα είχαν άραγε να πουν για αυτήν την «άχρηστη» ενέργεια σε όλους αυτούς που πάσχουν από ALS ανά τον πλανήτη και που τώρα είναι η πρώτη φορά που νιώθουν οτι κάτι σημαντικό μπορεί να αλλάξει στις ζωές τους μέσα από αυτήν την ιστορία?
Αλήθεια τώρα. Πώς μπορείς να χαρακτηρίζεις “άχρηστο” έναν κουβά νερό που κατάφερε αυτό?
Και κάπως έτσι, για να είμαστε και τυπικοί θα πρέπει να μπούμε στην σφαίρα του παράλογου. Με τον αντίστοιχο απόλυτο τρόπο σκέψης ας κατηγορήσουμε τώρα: τις πισίνες, τα πεντικιούρ, τα μεγαλύτερα από 7 λεπτά μπανιαρίσματα και τα μπουγέλα των παιδιών στο τέλος κάθε σχολικής χρονιάς.
Τα προβλήματα στον πλανήτη δυστυχώς είναι πάρα πολλά. Και τα παιδιά στις αναπτυσσόμενες χώρες ζουν σε άθλιες συνθήκες διαβίωσης. Καλώς ή κακώς αυτός ο συγκεκριμένος κουβάς νερό θα ήταν ούτως ή άλλως άχρηστος για αυτά τα παιδιά. Μπόρεσε να γίνει χρήσιμος όμως για κάποια άλλα. Και αν έχεις την οικονομική δυνατότητα μπορείς τώρα που μιλάμε να ανοίξεις ένα δεύτερο tab στον υπολογιστή σου και να μπεις στο site της Actionaid για να γίνεις ανάδοχος (www.actionaid.gr), ή στο site των Γιατρών Χωρίς Σύνορα (www.msf.gr) για να ενισχύσεις οικονομικά το έργο τους.
Αλλα δυστυχώς, σε αυτόν τον τόπο που ζούμε και αγαπώ πολύ, αν ποστάρεις κάτι για τα παιδιά στις αναπτυσσόμενες χώρες που πεινάνε και υποστηρίξεις μια καμπάνια ευαισθητοποίησης για εκείνα, θα βρεθούν πάρα πολλοί να σου ποστάρουν μια φωτογραφία.
Κομμένη στην μέση.
Όπου στο ένα κομμάτι της θα δείχνει ένα παιδί που παίρνει ένα πιάτο φαγητό από έναν εθελοντή της Action Aid με τίτλο Africa και στο άλλο, ένα παιδί που ψάχνει να βρει λίγο φαγητό στα σκουπίδια με τίτλο Ελλάδα.
Θα είναι οι ίδιοι άνθρωποι. Που ψάχνουν πάντα για το κακό. Που κρίνουν εξ΄ιδίων τα αλλότρια. Που δεν πιστεύουν ότι οι καλές προθέσεις υπάρχουν ακόμη. Οι θυμωμένοι.
Μπορείς να κάνεις λοιπόν όποια κριτική σε εκφράζει. Μπορείς να αποδείξεις ότι όλοι όσοι συμμετέχουν σε αυτήν την “πλάκα” είναι υποκριτές και ανόητοι. Αλλά υπάρχει κάτι από το οποίο δεν μπορείς να ξεφύγεις. Την στιγμή που γράφεις το πικρό σου σχόλιο, την ίδια στιγμή θα αντιληφθείς κάπως μαγικά την έννοια ενός κουβά: την ενημέρωση. Γιατί τώρα ξέρεις για την ασθένεια. Ξέρεις πως μπορείς να βοηθήσεις.
ΟΙ δωρεές για το ALS είναι ένα κλικ μακριά στο www.alsa.org. Μόλις βάλεις μια τελεία στο κράξιμο μπορείς να μπεις εκεί. Για να καταλάβουμε τότε ότι διαμαρτύρεσαι για τον τρόπο και όχι για τον λόγο.
(Αλήθεια τώρα. Πώς μπορείς να χαρακτηρίζεις “άχρηστο” έναν κουβά νερό που κατάφερε αυτό?)
Αυτό το κείμενο δεν είναι μια απολογία. Δεν υπάρχει τίποτα και κανένας που θα μπορέσει να με κάνει να αισθανθώ άσχημα για τον τρόπο που ενεπλάκην σε αυτήν την ιστορία.
Αυτό το κείμενο γραφόταν στο κεφάλι μου πριν γραφτεί εδώ κυρίως για να βγει η θλίψη μου γι αυτήν την μοναδική μας δυνατότητα να μπαίνουμε τόσο εύκολα, τόσο έντονα και τόσο επιθετικά σε στρατόπεδα. Να στεκόμαστε απέναντι, αντί για δίπλα για κάτι που είναι καλό βρε παιδί μου. Για το πόσο εύκολα βάζουμε ταμπέλες και τους χώνουμε όλους μέσα. Για τα στερεότυπα. Για τον τσαμπουκά, απλά για τον τσαμπουκά. Και κυρίως και πάνω από όλα για την υποκρισία. Που την είδα σε τεράστιες ποσότητες. Που νιώθω πώς μας κρατάει πίσω. Μας κάνει συνεχώς να αποπροσανατολιζόμαστε από τα ουσιαστικά και που ποτέ μα ποτέ δεν θα μας βοηθήσει να εξελιχθούμε λιγο παραπάνω, να βαθύνουμε λίγο πιο πολύ, να βρούμε λίγη ηρεμία μέσα μας.
Καλή μας τύχη.
boo!
Πι.Ες. Το καλύτερο και πιο συγκινητικό #ALSicebucketchallenge video παραμένει πάντα αυτό:
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για τάσεις και νέα στη Μόδα, Celebrity και Gossip News στο missbloom.gr
