Mary – Land Blog: S04Ep18 «Τhe one I/U/We said Αχ!»
Αυτό το post διαβάζεται καλύτερα αν ακούς αυτό:
Το σημερινό λεπτό μου ξεκινάει με εσάς.
Με την Mary-Land που έχω να επισκεφτώ εδώ και 3 μήνες (και 5 ημέρες) και είχε μείνει στο κείμενο για την αγαπημένη μου ποιήτρια Γλυκερία Μπασδέκη την οποία γνώρισα μέσω της πρόσφατης θεατρικής μου περιπέτειας. Τότε δεν σας το είχα ομολογήσει, γιατί ήταν νωρίς ακόμη (και γιατί δεν είχα προλάβει να το πιστέψω ούτε εγώ), αλλά μου είχε γίνει μόλις η πρόταση από τον σκηνοθέτη Γιάννη Σκουρλέτη να ζήσω για λίγο την εμπειρία της θεατρικής του ομάδας, Bijoux De Kant στην β’ διανομή του έργου «Αχ!» (Ξαναδιαβάζοντας την «Κερένια Κούκλα» του Χρηστομάνου).
Δεν πρόλαβα να γράψω τίποτα για όλα αυτά εδώ. Ο χρόνος συμπιέστηκε σαν βρεγμένο βαμβάκι κι εγώ προσπαθούσα να προλάβω τον ανεμοστρόβιλο που βρισκόταν μπροστά μου και πίσω μου και γύρω μου.
“Τι; Αλήθεια; Πώς..” ήταν η πρώτη μου αντίδραση στον Γιάννη όταν καθήσαμε ένα μεσημέρι στο Bios και μου πρότεινε την συμμετοχή μου στο «Αχ». Και μετά είπα ένα ολόδικό μου Αχ! και χαμός έγινε στο μυαλό μου και στο συναίσθημα ενθουσιασμός.
Είχαμε ένα μήνα μπροστά μας. Όχι πολύ. Και η πρώτη παράσταση είχε προγραμματιστεί για το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.
Το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά είναι μεγάλο. Έχει πολλές θέσεις και θεωρεία και είναι βελούδινα και χρυσά και αν είσαι στην σκηνή απλώνονται μπροστά σου τεράστια.
Επέλεξα να μην τα κοιτάω.
Επέλεξα να κοιτάξω μέσα μου, όσο πιο μέσα μου μπορούσα και να συναντήσω την δική μου Βιργινία.
Η Βιργινία είναι ο ρόλος μου. Η Βιργινία είναι μια γυναίκα που κατάφερε να γοητεύσει τον πιο περιζήτητο άντρα της γειτονιάς της, τον Νίκο, αλλά δεν έζησε ποτέ τον έρωτα γιατί αρρώστησε. Αντ'αυτού έπρεπε να τον βλέπει να ερωτεύεται την μικρή χαρωπή Λιόλια που ήρθε στο σπίτι για να την συντρέξει. Ο Χρηστομάνος μιλάει για τον έρωτα και την ενοχή και το ανεκπλήρωτο και η Βιργινία είναι μια ηρωίδα που του μοιάζει σε όλα αυτά. Είναι γήινη και σκοτεινή αλλά όχι αδικημένη. Όσο κι αν ακούγεται τραγική η ιστορία της.
Για να καταλάβω την Βιργινία χρειάστηκε να διαβάσω το κείμενο του Χρηστομάνου, έκανα πολλές κουβέντες με τον σκηνοθέτη Γιάννης Σκουρλέτη και αφέθηκα να έρθω σε επαφή με την μοναξιά και την απόρριψη που βίωσε. Οι σπουδές στην ψυχολογία και η προσωπική ψυχοθεραπεία που έχω κάνει είναι τόσο πολύ κομμάτι μου που δεν μπορώ να διαχωρίσω τα σημεία στα οποία με βοήθησαν. Ειναι ταυτόσημα πια με εμένα.
Αλλά έπρεπε να σκάψω τα χώματα. Τα δικά μου.
Και μετά να βουτήξω.
Αχ!
Βαθιά νερά ήταν.
Πολύ γοητευτικά.
Τα κολύμπησα με νύχια και με δόντια.
Κράτησα κάθε στιγμή σαν κομματάκια ενός ονείρου μέσα στο οποίο εύχομαι οτι δεν πνίγηκα.
Δεν πνίγηκα?
Με κρατούσαν κάθε φορά οι οδηγίες του σκηνοθέτη, οι ήσυχες αλλά δυνατές πρόβες στο υπόγειο του Κακογιάννη και οι 3 άνθρωποι που βρίσκονταν πάνω στην σκηνή. Η Λένα, η Κατερίνα και ο Δημήτρης. Οι φωνές τους και η ενέργειά τους και το δέσιμο που δεν δημιουργήθηκε από το πρώτο δευτερόλεπτο αλλά από εκείνο το σωστό, που έπρεπε να συμβεί, με έκαναν να αισθάνομαι ασφάλεια. Αυτήν την ασφάλεια που κατάλαβα πως χρειάζεσαι απαραίτητα όταν επιλέγεις να εκτεθείς.
Με άφησαν να υπάρξω εκεί μαζί τους. Επί ίσοις όροις. Δεν με κλείσαν σε μια ταμπέλα. Μου επέτρεψαν να είμαι εγώ. Ολόκληρη. Όχι μόνο η εικόνα μου, από όπου την έχουν δει.
Ξέρεις τι ωραίο είναι αυτό?
Αχ!
Η συμμορία.
The Gang / Bijoux De Kant
Μου λείπουν που έχουμε να παίξουμε μερικές ημέρες τώρα.
Μετά τον Πειραιά, κατεβήκαμε στην Πάτρα και μετά ανεβήκαμε Θεσσαλονίκη και μετά παίξαμε Αθήνα στο φεστιβαλ του Ελαιώνα και μετά ξανανεβήκαμε Θεσσαλονίκη. Σε διαφορετικούς χώρους κάθε φορά. Άλλες χωρητικότητες, άλλες ακουστικές. Σαν το ψάρι κάθε φορά εγώ. Καθόμουν ήσυχη μέχρι να κοιτάξω τα μάτια των παιδιών και να καταλάβω από τα δικά τους πατήματα τι πρέπει να κάνω κι εγώ. Μιμούμουν τις κινήσεις τους στο ζέσταμα και ακολουθούσα τα στόματα και τα σώματα.
Πολύ την αγάπησα αυτήν την ησυχία. Την άγνοια. Την παρατήρηση. Την μαθητεία. Την προσπάθεια. Το καινούριο. Τον κίνδυνο. Την έκθεση. Την αλήθεια.
Γέμισα. Γεμίζω.
Και μετά ήσασταν πάλι όλοι εσείς.
Πάλι σε εσάς επιστρέφω.
Που ήρθατε. Και όχι μόνο μια φορά. [Ο Τρύφωνας από την Θεσσαλονίκη ήρθε και τις 7(!) φορές που παίξαμε(!!)]
Που συγκινηθήκατε. Που ταξιδέψατε μαζί μας. Που είπατε Αχ!
Αφήσατε τον εαυτό σας ανοιχτό απέναντι σε αυτό το Αχ! Αυτόν τον ακραίο αναστεναγμό που γίνεται για τον έρωτα αλλά κατ’επέκταση για την ίδια την ζωή. Για τις ματαιώσεις μας, για τους θρήνους, τις απώλειες, τα γαμώτο.
“Μην τρέχεις για λίγο και απόλαυσε την ζωή” λέει..
Την μία ώρα που διαρκεί το “Αχ!” το κάναμε. Το κάνατε.
Όταν προσπαθείς κάτι καινούριο, το κάνεις.
Όταν παρατηρείς, το κάνεις.
Όταν δεν φοβάσαι, το κάνεις.
Όταν σε ακούς, το κάνεις.
Το κάνεις?
Μου λείψατε. Θα γυρίσω σύντομα.. Υπόσχεση!
Πες Αχ!
boo!
Πες Αχ!
boo!
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για τάσεις και νέα στη Μόδα, Celebrity και Gossip News στο missbloom.gr
