Ναι, ξέρω. Η κάθε μέρα είναι κι ένας άθλος, πια.
Η ζωή, τα τελευταία χρόνια, μας έδειξε ένα πρόσωπο, που όχι να φανταστούμε δεν μπορούσαμε, αλλά ούτε οι καλύτεροι οικονομολόγοι δεν περίμεναν. Ακούγαμε για κρίση, ωραία λέγαμε, πόσο κακό μπορεί να είναι αυτό; Μέχρι που άρχισε να αγγίζει τον καθένα μας. Να αγγίζει είπα; Να στραγγίζει θα ήταν το πιο σωστό. Και να μας πετάει σωρηδόν σ’ένα πηγάδι που ακόμα δεν φαίνεται να έχει πάτο.
Στην αρχή είδαμε να μειώνονται λίγο – λίγο οι μισθοί. Είδαμε να αυξάνονται οι φόροι. Οι λογαριασμοί. Να μειώνονται κι άλλο οι μισθοί. Και μαζί μ’αυτούς κι οι συντάξεις των γονιών μας. Μετά, πολλοί και πολλές από εμάς, βρεθήκαμε χωρίς δουλειά. Στα τριάντα, σαράντα ή πενήντα μας. Αυτό ήταν το χειρότερο σενάριο που μας περίμενε.
Το πρώτο που χάσαμε, τελικά, δεν ήταν χρήματα απ’την τσέπη μας, αλλά η αίσθηση της ασφάλειας που είχε η κάθε μέρα μας.
Πώς να προγραμματίσεις οτιδήποτε όταν, για παράδειγμα, σε μία οικογένεια εργάζεται μόνο ένα άτομο χωρίς την παραμικρή βεβαιότητα ότι θα εργάζεται κι αύριο;
Δεν χρειάζεται, φυσικά, να περιγράψω το εικοσιτετράωρο της καθεμιάς ή του καθενός μας. Ούτε τον αγώνα που κάνουμε για να μοιράσουμε ένα κουτσουρεμένο ημερομίσθιο στις αυξημένες ανάγκες ενός εικοσιτετραώρου. Ούτε την γκρίνια, τη μιζέρια, το άγχος. Ή την απελπισία. Τα ζούμε δυστυχώς. Και τα βλέπουμε γύρω μας. Γνωρίζω ανθρώπους, όπως κι εσείς υποθέτω, που σταμάτησαν τα παιδιά τους από τις σπουδές. Που δεν έχουν να δώσουν ένα ευρώ χαρτζιλίκι. Που ξεπουλάνε τα πάντα. Αυτοκίνητα, σπίτια, χωράφια κι επιστρέφουν στα πατρικά τους με δυο-τρία παιδιά πια, που ό,τι και να κάνουν σήμερα τίποτα δεν φαίνεται αρκετό...
Δες τη συνέχεια στο themamagers.gr
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για τάσεις και νέα στη Μόδα, Celebrity και Gossip News στο missbloom.gr
