Η συγγραφέας Ελισάβετ Παπαδοπούλου μιλά στο MissBloom.gr

Η Ελισάβετ Παπαδοπούλου μιλά για την Ελλάδα και τις γυναίκες του σήμερα με αφορμή το τελευταίο της βιβλίο "Μέρες Και Νύχτες Που Δεν Ήταν Δικές Μας".

Με φόντο την Ελλάδα της ψεύτικης ευημερίας, το τελευταίο μυθιστόρημα της Ελισάβετ Παπαδοπούλου "Μέρες Και Νύχτες Που Δεν Ήταν Δικές Μας" ακολουθεί μια ιστορία αγάπης που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ και που τελικά οδηγεί τους ήρωές της έως της εξιλέωση.

Η ίδια η συγγραφέας έχει γεννηθεί στο Διδυμότειχο και σπουδάσει Νομική. Άσκησε για 6 χρόνια το επάγγελμα του δικαστή πριν παραιτηθεί για να αφοσιωθεί στη δικηγορία αλλά και το μεγάλο της πάθος, τη συγγραφή. Εμείς, μιλήσαμε με την Ελισάβετ Παπαδοπούλου για το τελευταίο της βιβλίο που σκιαγραφεί όχι μονάχα έναν έρωτα αλλά και την κοινωνικοπολιτική κατάσταση της Ελλάδας από τη δεκαετία του 1970 μέχρι σήμερα και ανακαλύψαμε όσα είχε να πει για την ηρωίδα της, τη χώρα αλλά και όλες τις "ηρωίδες" του σήμερα.

Τι σημαίνει για εσάς η συγγραφή; Πως τα καταφέρνετε και τη συνδυάζετε με το επάγγελμα του δικηγόρου και την ιδιότητα της συζύγου και μητέρας;
Το να γράφω είναι εμμονή κι έτσι εργάζομαι κατά κάποιο τρόπο οπουδήποτε κι αν βρίσκομαι. Την ώρα που είμαι στο μετρό, εγώ καταστρώνω σχέδια για τους πρωταγωνιστές μου, την ώρα που περιμένω να τελειώσει η μικρή το μάθημα πιάνου ή Αγγλικών προσπαθώ να δώσω λύση σε κάποιο θέμα πλοκής, όπου κι αν βρίσκομαι είτε παρατηρώ είτε διαβάζω. Ακόμα και στο δικαστήρια τις ώρες της αναμονής, εγώ φτιάχνω ιστορίες, κρατάω σημειώσεις. Και συνήθως τα απογεύματα κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή και οργανώνω όλο αυτό το υλικό. Μέχρι το απόγευμα οργανώνω το υλικό για τις δικογραφίες μου. Την οικογένεια την απολαμβάνω κυρίως το Σαββατοκύριακο.

Πόσο αυτοβιογραφικό είναι το βιβλίο σας αυτό; Συνηθίζετε να αντλείτε στοιχεία από τη δική σας ζωή και μέχρι ποιού σημείου;
Τα πρόσωπα στο «μέρες και νύχτες που δεν ήταν δικές μας» άλλα είναι φανταστικά, άλλα έχουν μια αναφορά στην πραγματικότητα, ωστόσο όλα είναι πλανημένα, επειδή πλανημένη είναι η μνήμη ολονών μας. Κανείς δεν μπορεί να πει την αλήθεια για την παιδική του ηλικία. Ακόμα κι αν ήθελα λοιπόν να είναι αυτοβιογραφικό το βιβλίο δεν θα τα κατάφερνα. Το παρελθόν μας είναι μια ξένη χώρα. Αυτό που ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα είναι η ατμόσφαιρα της επαρχίας, αλλά και της Αθήνας εκείνης της εποχής.

Πώς κρίνετε τη σημερινή θέση/ύπαρξη της ελληνίδας σε σύγκριση με τη δεκαετία του 1970;
Η δεκαετία του 70 ήταν μια λαμπρή δεκαετία για τις γυναίκες στην Ελλάδα επειδή τότε για πρώτη φορά άρχισαν να ξεμυτάνε από τα σπίτια τους και να εργάζονται, άρχισαν να αποενοχοποιούνται σε σχέση με το σώμα τους, σε σχέση με το σεξ, σε σχέση με την διεκδίκηση ίσων δικαιωμάτων με το λεγόμενο μέχρι τότε «ισχυρό φύλο». Σήμερα οι γυναίκες υφίστανται τα αποτελέσματα μιας σειρά γιορταστικών δεκαετιών και νομίζω πως δεν το γιορτάζουν και τόσο πολύ. Βλέπω ότι στις μέρες μας βρισκόματε γυναίκες και άντρες ξανά στην αναζήτηση ρόλων. Νομίζω ότι το δώρο της ελευθερίας που μας δόθηκε τη δεκαετία του 70, ήρθε η εποχή να το διαχειριστούμε λίγο πιο σοφά.

Πώς κρίνετε τη σημερινή ζωή στην επαρχία σε σύγκριση με την εποχή που μεγαλώνει η ηρωίδα σας;
Σήμερα που ο πλανήτης ολόκληρος είναι παγκοσμιοποιημένος, η επαρχία δεν θυμίζει και πολύ την επαρχία στην οποία μεγάλωσα εγώ. Κι αυτό έχει τα καλά του και τα κακά του. Οι επαρχίες πια δεν έχουν αυτή την έντονη προσωπικότητα που την οφείλαν στην απομόνωση. Κάποτε οι άνθρωποι στην επαρχία είχαν δικούς τους αξιακούς κώδικες (καταπιεστικούς πολλές φορές) δικές τους συνήθειες. Τώρα μοιάζουν σα να προσπαθούν να μιμηθούν ζωές που έχουν ευδοκιμήσει στο περιβάλλον των πόλεων κι αυτό το κάνουν λίγο σαν χαμένοι. Απ’ όλα τα καινούρια στοιχεία που έχει η σύγχρονη επαρχία αυτό που μου αρέσει είναι η ελευθερία στις σχέσεις (οικογενειακές και ερωτικές), η άμεση σύνδεση λόγω του ίντερνετ που έχει με όλο τον υπόλοιπο κόσμο και η αίσθηση ότι αποτελεί κομμάτι που τρέχει μαζί με τον υπόλοιπο κόσμο και δεν παρατηρεί από μακριά. Κι αυτό που με συγκινεί ιδιαίτερα στην επαρχία είναι οι έφηβοί της. Για τους εφήβους της επαρχίας, στόχος ήταν είναι και θα είναι οι μεγάλες πόλεις. Εκεί συμβαίνουν πράγματα. Και η εφηβεία ευδοκιμεί στα μέρη που γίνεται κάτι. Είναι η δυναμική αυτής της ηλικίας η καταστροφή και η δημιουργία. Με συγκινούν οι έφηβοι της επαρχίας περισσότερο από αυτούς των μεγαλουπόλεων. Τους καταλαβαίνω. Τους ξέρω. Έχουν πιο φλογερούς στόχους, είναι πιο ορμητικοί, πιο πλανημένοι, πιο ασυλλόγιστοι.

Τι σας έχει διδάξει προσωπικά η οικονομική κρίση στην Ελλάδα;
Ότι τη λύση σ΄αυτή τη χώρα δεν μπορεί να τη δώσει ένας ηγέτης αλλά μόνο ο καθένας από εμάς κάνοντας όσο μπορεί καλύτερα αυτό που μέχρι χθες το έκανε μέτρια.


Πώς θα ήταν μια Ελλάδα που θα ταίριαζε πραγματικά στην ηρωίδα; Βρίσκετε κάποια στοιχεία αυτής στην πραγματικότητα που ζουμε;
Μια χώρα όπου οι πολίτες θα είχαν εμπιστοσύνη στους νόμους και θα ήθελαν να τους τηρούν επειδή θα είχαν την πεποίθηση ότι οι νόμοι εξυπηρετούν σε ίσες δόσεις το ατομικό και τα δημόσιο συμφέρον κι όχι κάποιες συγκεκριμένες συντεχνίες ή πρόσωπα. Άλλωστε η ηρωίδα μου είχε πιστέψει σε έναν τέτοιο κόσμο αξιοσύνης, εργασίας και ευημερίας.
Όσο κι αν φαντάζει παράξενο στην πραγματικότητα που ζούμε, υπάρχουν ακόμα νησίδες από ανθρώπους που εργάζονται σκληρά, που εργάζονται καλά, που δεν εξαπατούν, που συνεχίζουν να ονειρεύονται και που δεν πιστεύουν ότι μας ….ψεκάζουν.

Διάβασε εδώ την υπόθεση του βιβλίου "Μέρες Και Νύχτες Που Δεν Ήταν Δικές Μας" που κυκλοφορεί από τι εκδοσεις Καστανιώτη και πάρε μέρος στο διαγωνισμό για να κερδίσεις ένα από τα 5 αντίτυπα που σου χαρίζει το MissBloom.gr.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για τάσεις και νέα στη Μόδα, Celebrity και Gossip News στο missbloom.gr