4 μέρες νοσηλείας....
Τετάρτη
Η μέρα κυλούσε φυσιολογικά... Εγώ έτρεχα για δουλειές, η μεγάλη σχολείο και η μικρή στο σπίτι. Κάπου το μεσημέρι ο Δημήτρης μου στέλνει μήνυμα οτι δε νιώθει καλά και ότι πηγαίνει σπίτι. Μέχρι να παραλάβω την Ιωαννίτα από το σχολικό και να πάμε σπίτι, άρχισα να έχω κι εγώ ρίγος, αδυναμία και πυρετό. «Μια συνηθισμένη ίωση θα είναι» σκέφτηκα.
Πέμπτη
Ο Δημήτρης περδικι... Εγώ όμως χάλια στο κρεβάτι. «Κάτι γίνεται», σκέφτηκα. Εγώ είχα να ανεβάσω πυρετό πάρα πολλά χρόνια... Μπορεί όλοι στο σπίτι να κρυολογούσαν και μόνο εγώ να ήμουν καλά. Και πάλι όμως δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία. Αυτό όμως που κάπως με ανησυχούσε ήταν το αίσθημα κόπωσης. Δεν μπορούσα να σηκωθώ από το κρεβάτι. Το ίδιο βράδυ η Ιωαννίτα ανέβασε πυρετό...
Παρασκευή
Μετά απο τριάντα μπλούζες που άλλαξα όλη νύχτα, το πρωί ένιωσα καλύτερα. Εστίασα την προσοχή μου στη μεγάλη που είχε πυρετό και η γιατρός μας με καθησύχασε λέγοντάς μου ότι είναι μια ίωση με έντονα συμπτώματα. Κοιμήθηκα μαζί με την Ιωαννίτα και λέγαμε ιστορίες και κάναμε αγάπες. «Ευχαριστώ μαμάκα που με φροντίζεις τώρα που είμαι αρρωστούλα. Σ’αγαπώ άπειρο», κι εγώ φυσικά έλιωνα...
Σάββατο
39,5 , ρίγος τρέμουλο και αναγούλες. Τελικά δεν μου πέρασε τίποτα... Ο πυρετός ξαναχτύπησε και μάλιστα χωρίς να κατεβαίνει!... Παρά τα αντιπυρετικά ο πυρετός επέμενε. Όσο περνούσε η ώρα είχα ναυτία και η αδυναμία αυξανόταν. Μέχρι που έπεσα. Το ασθενοφόρο με πήρε μισολυπόθυμη με δυσκολία ακόμη και να μιλήσω. Με τις λίγες δυνάμεις μου προσπαθούσα να χαμογελάω και να λέω στην Ιωαννίτα οτι θα γυρίσω πιο δυνατή για να παίξουμε κι άλλα παιχνίδια. «Κοίτα ένα κρεβάτι με ρόδες!...» Βέβαια μόλις έκλεισε η πόρτα το κλάμα μου δεν σταματούσε. Δεν ήθελα ποτέ να με δει έτσι.
Επάνω στο κρεβάτι του ασθενοφόρου μια ηταν η σκέψη: τα παιδιά μου. Παράλληλα ήμουν γεμάτη ερωτήματα. Τι έχω; Τι μου συμβαίνει; Τι γρίπη είναι αυτή; Θα ζήσω; Και ξανά το μόνο άγχος μου: τα παιδιά μου.
Ο Δημήτρης προσπαθούσε όπως πάντα να είναι θετικός και να με κάνει να γελάω.
Εγώ όμως ανησυχούσα. Πρώτη φορά νοσηλευόμουν, πρώτη φορά μου βάζουν ορούς. Και τελικά ακόμη δεν ξέρω τι έχω.
Κυριακή
Εξετάσεις, πυρετός, ενδοφλέβια αντιπυρετικά, οροί για την αφυδάτωση και εγώ σε κατάσταση μετέωρη με φρικτούς πονοκεφάλους και ναυτία. Η μαμά μου στο τηλέφωνο μου είπε ότι και η μικρή μου η Αναστασία έχει κι εκείνη πυρετό. Εγώ λοιπόν είμαι στο νοσοκομείο και τα δυο παιδιά μου είναι κι εκείνα άρρωστα.
Ο γιατρός χτύπησε την πόρτα και έκανε την πολυαναμενόμενη ανακοίνωση « Τελικά είσαι θετική στον Η1Ν1». Θυμάμαι το σοκ οταν το άκουσα και αμέσως σκέφτηκα ότι και οι μικρές ίσως έχουν το ίδιο...
Άγχος, φόβος και ανησυχία για τα παιδιά αλλά και για μένα ήταν τα ασταμάτητα συναισθήματά μου. Έμαθα πως αυτή η γρίπη μπορεί να έχει επιπλοκές και μάλιστα θανατηφόρες για τον ανθρώπινο οργανισμό. Η πιο επικίνδυνη επιπλοκή είναι η πνευμονία.
Δευτέρα
Επτά το πρωί τα φώτα ανάβουν και μια νοσοκόμα μου παίρνει αίμα, η άλλη την πίεση, η άλλη το οξυγόνο, μου βάζουν μάσκες και με πηγαίνουν για ακτίνες. Λίγο αργότερα έρχεται ο γιατρός να πει κι άλλα ευχάριστα νέα «Έκανες μια μικρή πνευμονία», είπε σα να έλεγε «έβγαλες και ένα σπυράκι». Αυτό σήμαινε παραπάνω παραμονή στο νοσοκομείο, περισσότερες εξετάσεις και φάρμακα...Κλάμα, νεύρα, ξεσπάσματα και φόβος...
Τρίτη
Μέσα στη νύχτα ίδρωνα, είχα ρίγος, ίδρωνα, είχα ρίγος, ξανά ιδρώτας, ξανά ρίγος. Ο ορός εκεί, τα φάρμακα εκεί, οι νοσοκόμες –ευτυχώς-εκεί... Κάθε πρωί ξυπνούσα με την ελπίδα ότι σήμερα θα είναι η μέρα που θα πάω σπίτι μου.
Οι μικρές εν τω μεταξύ ήταν καλύτερα... Σωματικά, γιατί ψυχολογικά, η μεγάλη ειδικά, ζορίστηκε πολύ... Μιλούσαμε όμως στο τηλέφωνο και της έλεγα τα πράγματα όπως ήταν, όπως κάνω πάντα και ξέρω ότι μου έχει πολλή εμπιστοσύνη. Όμως ήταν θυμωμένη που την άφησα και δεν ήξερε ποιος της φταίει. Και άρρωστη και χωρίς τη μαμά της, για μια 4χρονη δεν ειναι εύκολη αυτή η πραγματικότητα...
Τετάρτη
Αυτή η νύχτα πέρασε μόνο με ιδρώτα. Ο πυρετός υποχωρούσε αλλά η εξάντληςη και οι πονοκέφαλοι επέμεναν... Το πρωί φυσικά η ίδια ρουτίνα: αιματολογικές, ακτίνες, οξυγόνο, πίεση, μάσκες...
Ήθελα να βγω. Ήταν όμως ασφαλές; Θα μπορούσα να ανταποκριθώ στην πραγματικότητα; Ακόμη και με βοήθεια δεν ήμουν σίγουρη. Και τι δε θα δινα όμως να έβλεπα τα κοριτσάκια μου. Ξέρω ότι ένιωθαν ότι τα εγκατέλειψα! Τα 'βαζα με τον εαυτό μου. Γιατί να αρρωστήσω έτσι; Τι έκανα λάθος;
Ο γιατρός ήρθε με καλά νέα αυτή τη φορά « Οι εξετάσεις σου είναι καλύτερες. Αύριο θα βγεις!»
Ό,τι μου έλειπε όσο νοσηλευόμουν, είναι και ήταν οι λόγοι που πρέπει να είμαι ευγνώμων... Τα παιδιά, ο άντρας μου, η οικογένειά μου, οι κοντινοί μου άνθρωποι, οι φίλοι, η δουλειά μου ...η ζωή μου. Και όσο βρισκόμουν εκεί καταλάβαινα το πόσο μικροί είμαστε... Δεν ελέγχουμε τίποτα και δεν προβλέπουμε τίποτα στην πραγματικότητα... Μια ακόμη επιπλοκή και θα πάλευα στην ενταντική...
Πέμπτη
...Ο ουρανός δεν ηταν ποτέ τοσο γαλάζιος κι ας έχει συννεφιά... Είναι ο πιο όμορφος ουρανός που έχω δει ποτέ!... Κοριτσάκια μου έρχεται η μαμά!
Σας ευχαριστώ στ' αλήθεια για τα περαστικά που μου στείλατε!
Εσείς μου δίνετε πραγματική δύναμη.
Σας αγαπώ! ❤
Να είστε καλά και να ζείτε τη ζωή σας!
Σ.?
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για τάσεις και νέα στη Μόδα, Celebrity και Gossip News στο missbloom.gr
