Νιώθω πως δεν είναι νορμάλ να έχει φτάσει σε εμένα – αλλά και σε όσους έτυχε να μιλήσω σήμερα - η τραγική είδηση του θανάτου ενός δεκάχρονου κοριτσιού που έτσι, ξαφνικά, χάθηκε μέσα με λίγες μόνο ώρες.
Νιώθω πως κάτι δεν πάει καθόλου καλά με το να λέμε οι μαμάδες η μια στην άλλη «είδες για το κοριτσάκι με το ανεύρισμα;» «άστα, έχω αρρωστήσει από το πρωί».Αυτές οι κουβέντες, στην προ social media εποχή, αφενός γίνονταν σπάνια και αφετέρου αφορούσαν, συνήθως, ανθρώπους που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο βρίσκονταν στο κοντινό ή ευρύτερο περιβάλλον μας - είτε μιλάμε για την κόρη του ξαδέρφου σου είτε για την εγγονή του περιπτερά. Πάντως κάπως, κάπου, κάποτε το παιδί το ήξερες – ή, τελοσπάντων, ήξερες για την ύπαρξή του. Αν το είχες γνωρίσει προσωπικά, το έφερνες στη μνήμη σου. Αν πάλι όχι, έπλαθες την εικόνα του με τη φαντασία σου.
Την εικόνα της Ανδριάνας, δυστυχώς, δεν την πλάσαμε με τη φαντασία μας. Την εικόνα της Ανδριάνας, δυστυχώς, την είδαμε να περνά στο newsfeed μας – κάτω από την πολιτική τοποθέτηση του συμμαθητή από το λύκειο και πάνω από το καψουροτράγουδο της συναδέλφου από την προηγούμενη δουλειά μας.
Κάπου εκεί ανάμεσα εμφανίστηκε αυτό το τέλειο πλάσμα, με τα μάτια που λάμπουν, τα κόκκινα μάγουλα, τα πυρόξανθα μαλλιά και το χαμόγελο με τα δοντάκια που δεν πρόλαβαν να φορέσουν σιδεράκια.
Εγώ έμεινα να την κοιτάζω χαζεμένη. Ούτε λαικ, ούτε καρδούλα, ούτε λυπημένη φατσούλα, ούτε τίποτα. Καμία αντίδραση απ’ έξω μου, χαρτοπόλεμος συναισθημάτων μέσα μου. Πρώτα το σοκ, μετά η οργή, συνέχεια θλίψη, ανείπωτη θλίψη. Μα κυρίως, πρώτα απ’ όλα και πάνω απ’ όλα, φόβος.
Ο φόβος που γεννιέται την ίδια στιγμή που γεννάς το παιδί σου και πεθαίνει τη στιγμή που πεθαίνεις κι εσύ. Ο φόβος που σε κάνει να τρέμεις σαν το ψάρι. Ο χειρότερός σου φόβος, δισεκατομμύρια φορές μεγαλύτερος από τον φόβο σου για τα ύψη, το σκοτάδι, τα έντομα ή για οποιοδήποτε φόβο ένιωσες ή μπορεί να νιώσεις ποτέ. Ο φόβος, ο τόσο παντοδύναμος, που δεν μπορείς παρά να τον κλείσεις σε ένα κουτάκι και να τον κρύψεις στο πιο σκοτεινό, απομακρυσμένο δωμάτιο του μυαλού σου, γιατί αν τον αφήσεις ελεύθερο να κόβει βόλτες, θα χάσεις τα λογικά σου.
Νομίζω πως ο φόβος ήρθε στο μπροστινό μέρος του μυαλού όλων των μανάδων που είδαν τη φωτογραφία της Ανδριάνας. Εμένα με έπιασε από το λαιμό, μου είπε «ξύπνα», με έβαλε στα παπούτσια αυτής της μαμάς, της Ζέφης, και εγώ έτρεξα γρήγορα - γρήγορα να τα βγάλω, γιατί αυτά τα παπούτσια ήταν τόσο στενάχωρα και δυσάρεστα και ανυπόφορα, που ζαλιζόμουν και γύριζε το στομάχι μου και μου ερχόταν να κάνω εμετό.
Νιώθω πως δεν είναι νορμάλ να μπαίνει κανείς σε αυτή τη θέση χαζεύοντας την οθόνη του κινητού του.
Νιώθω πως δεν είναι νορμάλ να γράφουμε σχόλια συμπαράστασης κάτω από τη φωτογραφία της Ανδριάνας, ούτε το να λέμε η μια στην άλλη «αγκαλιάστε τα παιδάκια σας, μην τα θεωρείτε δεδομένα, μην τα μαλώνετε», κάπως σαν το παλιακό «φτύσε τον κόρφο σου» ή το «σήμερα είμαστε, αύριο δεν είμαστε», πασπαλισμένο με νουθεσία και ηθικό δίδαγμα.
Νιώθω πως δεν είναι νορμάλ οι μισοί να αναλύουν τα σχέδια του Θεού που «την ήθελε κοντά του», οι άλλοι μισοί να σκεφτόμαστε πως αυτή είναι μάλλον μια περίτρανη απόδειξη πως δεν υπάρχει Θεός και στο τέλος οι μεν να τσακώνονται με τους δε για τις υπαρξιακές και θρησκευτικές πεποιθήσεις τους. Και όλα αυτά κάτω από την ανάρτηση της μάνας για τις λεπτομέρειες της κηδείας.
Νιώθω πως και αυτή η τελευταία πρόταση δεν είναι πολύ νορμάλ.
Και, για να το συντομεύω, νιώθω πως και αυτό εδώ το κείμενο δεν είναι καθόλου, μα καθόλου νορμάλ, όχι τόσο επειδή «κλωτσάει» σε σχέση με τα συνήθη ευχάριστα, ανάλαφρα γραμμένα κειμενάκια αυτού του blog, όσο γιατί είναι γραμμένο από την άνεση του καναπέ μου, από το ζεστό σπιτάκι μου, όπου στα μέσα δωμάτια κοιμούνται τα δύο παιδιά μου.
Δεν ξέρω για ποιο λόγο το γράφω, ειλικρινά δεν έχω ιδέα. Μάλλον για να ξορκίσω τον δικό μου φόβο.
Αλλά αν κάτι μοιάζει να είναι κάπως νορμάλ, είναι αυτό που ζήτησε η Ζέφη:
«Αντί στεφάνων θερμά σας παρακαλώ καταθέστε ένα ποσό αιτιολογία Ανδριάνα Αναπλιώτη στο Πρότυπο Εθνικό Νηπιατροφείο Καλλιθέας. Οι τραπεζικοί λογαριασμοί είναι
Alpha bank 226002001000102 , iban GR7501402260226002001000102 Εθνικη 137/001275-02 , iban GR7401101370000013700127502 Το βράδυ πριν να πέσει για ύπνο και πάθει το ανεύρισμα έκλαιγε που υπάρχουν φτωχά και ορφανά παιδάκια Σας παρακαλώ κάντε το κοινοποίηση».Αντί επιλόγου - γιατί ό,τι και να γράψω πια μου φαίνεται φτηνό, φλύαρο και/ή γελοίο-, η Ζέφη έχει στο facebook της αυτή τη φωτογραφία:
Είναι από τον Μικρό Πρίγκιπα. Και το βιβλίο λέει:
Ο μικρός πρίγκιπας πήγε να ξαναδεί τα τριαντάφυλλα. - Δε μοιάζετε καθόλου με το δικό μου τριαντάφυλλο, δεν είσαστε τίποτα ακόμα, τους είπε. Κανείς δε σας έχει εξημερώσει και δεν έχετε εξημερώσει κανέναν. Είσαστε όπως ήταν η αλεπού μου. Μια αλεπού ίδια μ’ άλλες εκατό χιλιάδες. Γίναμε όμως φίλοι και τώρα είναι μοναδική στον κόσμο. Και τα τριαντάφυλλα στέκονταν θιγμένα. - Είσαστε όμορφα, όμως είσαστε άδεια, τους είπε ακόμα. Δεν πεθαίνει κανείς για σας. Βέβαια, και το δικό μου τριαντάφυλλο ένας απλός περαστικός θα έλεγε πως σας μοιάζει. Όμως εκείνο μόνο του έχει περισσότερη σημασία απ’ όλα εσάς, αφού εκείνο είναι που πότισα. Αφού εκείνο έβαλα κάτω απ’ τη γυάλα. Αφού εκείνο προστάτεψα με το παραβάν. Αφού σ’ εκείνο σκότωσα τις κάμπιες (εκτός από δυο τρεις που άφησα για να γίνουν πεταλούδες). Αφού εκείνο άκουσα να παραπονιέται ή να κομπάζει ή κάποιες φορές ακόμα να σωπαίνει. Αφού είναι το τριαντάφυλλό μου. Και ξαναγύρισε στην αλεπού: - Αντίο, είπε… - Αντίο, είπε η αλεπού. Να το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό: μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Την ουσία τα μάτια δεν τη βλέπουν.
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για τάσεις και νέα στη Μόδα, Celebrity και Gossip News στο missbloom.gr
