Αυτό το post διαβάζεται πολύ πολύ καλύτερα αν ακούς αυτό:
Δεν ξέρω πώς ακριβώς τακτοποιείς την ζωή σου σε μια άλλη ήπειρο αλλά, το κάνεις.
Για την ακρίβεια δεν καταλαβαίνω καν, πώς μεταφέρεις την ζωή σου σε μια άλλη ήπειρο.
Την ρωτούσα συνέχεια πριν φύγει.
«Ε Νικούλι, έχεις ετοιμάσει πράγματα?»
κι εκείνη μου έλεγε με ξενερωμένη φάτσα πιτσιρικιού που το ξυπνάς για να πάει σχολείο,
«Όχι ρε Μαιρούλι. Στενοχωριέμαι να τα φτιάξω και το καθυστερώ.» και αυτή η κουβέντα έπαιζε μέχρι και το τελευταίο της βράδυ στην Ελλάδα.
«Πόσες βαλίτσες θα πάρεις?» συνέχιζα με επιμονή εγώ.
«Δύο. Μέχρι δύο μπορώ. Και το υπέρβαρο δεν θα μπορέσω να το αποφύγω. Αργότερα θα μου στείλουν και μερικά πραγματάκια οι δικοί μου.»
Δύο βαλίτσες? Δύο? Για να μείνει εκεί για πάντα? Τι να πρωτοπάρει? Τι να πρωτομαζέψει? Τι να καταφέρει να κουβαλήσει?
Την καταλάβαινα. Είναι στενάχωρο. Να προσπαθείς να χωρέσεις λίγη παλιά ζωή σε δυο βαλιτσούλες. Πράγματα που αγόραζες και μάζευες και ήταν οι πρόσκαιρες χαρές σου. Τα αφήνεις πίσω μαζί με τους ανθρώπους. Βλακεία.
Την καταλάβαινα. Και το σκεφτόμουν συνέχεια. Πόσο δύσκολο είναι να ξεχωρίσεις τα σημαντικά από τα ασήμαντα και να τα πακετάρεις για να σε συνοδεύσουν στο άγνωστο και στο καινούριο.
Το σκεφτόμουν συνέχεια.
Αν εγώ έπρεπε να φύγω, τώρα, για να ζήσω κάπου πολύ μακριά, ίσως για πάντα, και μου έδιναν μια βαλίτσα στο χέρι, και μου έλεγαν «Αυτή είναι. Μόνο αυτήν μπορείς να πάρεις μαζί σου.»
Τι θα έκανα? Τι θα διάλεγα? Τι θα άφηνα πίσω?
Τρέχω στην ντουλάπα μου. Κοιτάω τα συρτάρια μου, τα κουτιά μου, την βιβλιοθήκη μου. Άπειρες αηδιούλες που αγαπάω και αγόρασα με ενθουσιασμό από κάπου, κάποτε.
Άπειρες αηδιούλες που έχω ξεχάσει ότι έχω, που δεν χρησιμοποιώ, που έχω ξεπεράσει, αλλά ακόμη κρατάω γιατί δεν μπορώ να τις αποχωριστώ.
Προσπαθώ να τα βάλω όλα μέσα αλλά δεν χωράνε.
Δεν χωράνε με τίποτα.
Πρέπει να αφήσω κάτι πίσω. Να τα ξεκαθαρίσω λίγο.
Θα πάρω μόνο το αγαπημένο μου τζιν. Και ένα πανωφόρι. Και ένα κασκόλ για όταν θα κάνει περισσότερο κρύο. Και τα starάκια μου. Ό,τι δηλαδή φοράω πάντα, κάθε μέρα, από τότε που με θυμάμαι.
Και όλα αυτά τα μπιχλιμπίδια? Τι να τα κάνω?
Θα κρατήσω μόνο αυτό,
γιατί έχει μια ωραία ιστορία να το συνοδεύει. Ούτε αυτό το φοράω ποτέ, αλλά είναι ταλαιπωρημένο κουτάκι για να το αφήσω πίσω.
Και από όλα αυτά τα βιβλία? Ξέρω πως δεν μπορώ να τα πάρω όλα αλλά πώς θα κουβαλήσω 7 τόμους Harry Potter? Και όλα της Καραπάνου?
Δεν θα χωρέσουν και πάλι ρε γαμώτο.
Και πρέπει οπωσδήποτε να πάρω και αυτήν την στέκα.
Που την κουβαλούσα λες και ήταν βρέφος στο αεροπλάνο όταν επέστρεφα μια φορά από Λονδίνο. Αλλά δεν την φορούσα κιόλας μπας και διευκολυνθώ λιγάκι, γιατί μου φαινόταν υπερβολική για ταξίδι. Ούτε αυτήν θα μπορώ να βάλω τώρα στην βαλίτσα μου. Θα την χαλάσω.
Το τετράδιο μου από εκείνη την εβδομάδα μαθημάτων στο Saint Martins?
Γιατί έπρεπε να έχω αγοράσει ένα τόσο τεράστιο και βαρύ τετράδιο αναρωτιέμαι? Καθόλου πρακτικό. Αλλά ίσως το διάλεξα για να ταιριάζει με τον ενθουσιασμό μου.
Εκείνο το βραβείο που κέρδισα κάποτε?
Όχι δεν μπορώ. Μπορεί να σπάσει μέσα στην βαλίτσα.
Είμαι αυτός ο άνθρωπος που έχει κρατήσει ένα χαρτομάντηλο από την πρώτη λυκείου, χρησιμοποιημένο για να σκουπίσει τα δάκρυα του τότε αγοριού μου, που σε έναν αγώνα μπάσκετ είχε σπάσει το χέρι του. Το είχα βάλει στην τσέπη μου για να το πετάξω αργότερα και μετά δεν μου πήγαινε η καρδιά. Και το έχω φυλάξει σε ένα κουτί εδώ και 12 χρόνια.
Είμαι αυτός ο άνθρωπος που στην εφηβεία μου και λίγο μετά, έγραφα στο σημειωματάριό μου όλα εκείνα τα sms που μου έστελναν και θεωρούσα σημαντικά και δεν έπρεπε με τίποτα να ξεχάσω. Με ημερομηνία και ώρα. Τα κατέγραφα όλα.
Εισιτήρια από παντού. Καράβια, τρένα, αεροπλάνα, κινηματογράφους, μουσεία, μετρό. Χαρτομάνι. Που όλο λέω να συμμαζέψω και ποτέ δεν το κάνω και τώρα μπορώ άνετα να πνιγώ σε μια χάρτινη θάλλασα γεμάτη από δαύτα.
Ζούσα με τον φόβο της λησμονιάς. Λες και το παρελθόν μου, μαζί με τις στιγμές μου, θα χανόντουσαν αν δεν είχα καταφέρει να τις συνδέσω με κάτι απτό. Κάτι που να μπορώ να το δω, να το αγγίξω, να είναι υπαρκτό.
Λες και οι έρωτες, τα συναισθήματα, τα γέλια, τα ταξίδια, οι τσακωμοί θα εξαφανιζόντουσαν από το παρελθόν μου αν δεν διατηρούσα αποδείξεις για κάθε τι από αυτά.
Λες και ήμουν ανίκανη για σκέτες, χωρίς ύλη, αναμνήσεις.
Λες και δεν μπορούσα να τις δημιουργήσω.
Ίσως γιατί δεν μπορούσα.
Και όντως. Δεν μπορούσα. Γιατί έπρεπε πρώτα να αποδεχθώ ένα από τα βασικά κυκλάκια της ζωής. Αυτό που ξεκινάει με το να γνωρίζεις, συνεχίζει με το να ζεις, καμιά φορά πηγαίνει στο να αποχωρίζεσαι, και τότε αναγκαστικά σε οδηγεί στο να αποχαιρετάς, να θρηνείς και να προχωράς.
Κι εγώ τα πήγαινα πολύ καλά μόνο μέχρι το «να ζεις». Την συνέχεια την φοβόμουν. Την απέφευγα όσο μπορούσα περισσότερο και τελικά συνδεόμουν επιδερμικά.
Τόσο όσο.
Τόσο όσο, για να γνωρίσω λίγο, να ζήσω ίσα ίσα κι έτσι όταν θα χρειαζόταν να αποχωριστώ και να αποχαιρετήσω, να μην πονάει.
Δεν λέω, είναι βολικό. Και μια χαρά μοντέλο επιβίωσης. Αλλά βασικά το λες μίζερο. Και αρκετά λυπητερό.
Όταν όλα τα ζεις στο περίπου, τότε οι αναμνήσεις είναι καταδικασμένες να είναι θολές και νευρικές, έτοιμες να ξεφύγουν από το μυαλό σου και να τις χάσεις για πάντα.
Όταν όλα τα ζεις στο περίπου γιατί φοβάσαι το ενδεχόμενο να τα χάσεις, δεν τα χαίρεσαι σε εκείνο το βάθος που δημιουργεί τις αναμνήσεις.
Γίνεσαι αυτός που χρειάζεται την ύλη για να αισθανθεί. Την ύλη που σου δίνει την αίσθηση ότι μπορείς να την ελέγχεις καλύτερα. Αυτά τα πραγματάκια τα φυλαγμένα σε κουτάκια, προστατευμένα και καλογυαλισμένα, διαθέσιμα όταν, και μόνο όταν, εσύ το θελήσεις, να σου θυμίσουν κάτι.
Πραγματάκια που χρειάζεται να τα κουβαλάς μαζί σου σε τεράστια μπαγκάζια.
Πραγματάκια που ποτέ δεν μπορείς να πετάξεις γιατί σε κάνουν να νομίζεις πως μαζί τους πετάς ένα κομμάτι του εαυτού σου.
Πραγματάκια που μαζεύεις συνέχεια.
Πρόσκαιρες χαρές που στοιβάζεις με τάξη δίπλα σου.
Πραγματάκια που κάποτε θα σε πνίξουν.
Δεν τελείωσε ακόμη... To Mary-Land blog συνεχίζεται στη σελίδα ii
Όχι πια!
Αν χαλάσει η στέκα μου, θα θυμάμαι πάντα το παζάρι στην Liverpool Street από όπου την αγόρασα με ενθουσιασμό γιατί ήθελα να την φοράω και να μοιάζω με την Roisin Murphy.
Αν σκιστεί το τετράδιό μου από το Saint Martins, θα θυμάμαι πάντα ότι έκανα το όνειρο μου πραγματικότητα και φοίτησα εκεί για 3 νανοδευτερόλεπτα.
Αν σπάσει το βραβείο μου, θα θυμάμαι πάντα, τα πόδια μου που έτρεμαν όσο ποτέ άλλοτε την στιγμή που γινόμουν όρθιο κλισέ κι έβγαζα ευχαριστήριο λόγο για την μαμά, τον μπαμπά και την αδερφή μου στην πανελλήνια τηλεόραση «που με στηρίζουν όλα αυτά τα χρόνια.»
Αν τα βιβλία της Καραπάνου γίνουν στάχτες, θα θυμάμαι πάντα ότι εκείνη με έκανε να ξανα αγαπήσω το διάβασμα μετά από το σιχτίρι των σχολικών μου χρόνων.
Αν χάσω το βεραμάν κουτάκι θα θυμάμαι πάντα την πρώτη φορά που βρέθηκα στο Μεγάλο Μήλο, και στάθηκα κι εγώ –όπως χιλιάδες ακόμη κοριτσόπουλα- μπροστά από τα Tiffany’s σαν άλλη Audrey Hepburn για να βγάλω φωτογραφία.
Δεν θέλω να είμαι αυτή που δίνει περισσότερη αξία σε αυτά που δεν έχουν τόση. Δεν θέλω να εγκλωβίζομαι στις πρόσκαιρες χαρές. Δεν είναι αυτές που δημιουργούν τις αναμνήσεις.
Είμαστε πολύ πιο ελεύθεροι από αυτό που η ύλη μας επιτρέπει να νομίζουμε ότι είμαστε.
Έχουμε τους καλύτερους, τους πιο τέλειους και τους πιο μεγάλους αποθηκευτικούς χώρους μέσα μας. Φώναζέ τους καρδιά και μυαλό. Κι εκεί κουβαλάμε τα πάντα. Όλα όσα έχουν αξία. Τα άυλα. Όλα εκείνα που δεν φοβήθηκαμε να αισθανθούμε σε βάθος. Και κανένας δεν μπορεί να μας τα κλέψει αυτά.
Η βαλίτσα μου είναι άδεια. Αλλά τόσο γεμάτη.
Δεν έχει τίποτα μέσα. Αλλά είναι όλα εκεί.
boo!
Πι.Ες. Δεν έχω λόγια για τα καταπληκτικά –όχι ακριβώς- παραμύθια που μου στείλατε. Σας ευχαριστώ Ηλέκτρα, Χρυσοβαλάντω, Γεωργία, Χαρίκλεια, Κωνσταντίνα, Σίσσυ, Λίλα, Ελένη, Ανθή, Εύα, Μαρίνα, Σταυρούλα, Ελισάβετ, Κική, Βάσω, Αναστασία, Έμιλυ, Αλεξάνδρα, Μόνικα, Κατερίνα και Σοφία που με ιντριγκάρατε, συγκινήσατε και ενθουσιάσατε με τις ιστορίες σας. Αληθινές ή παραμυθένιες. Ή και τα δύο. Γιατί ξέρετε πόσο κοντά είναι αυτά τα δύο κάποιες φορές ε? *wink
Previous:
Mary-Land Blog Seasons 1 & 2
Aπαγορεύεται η οποιαδήποτε αναπαραγωγή, αντιγραφή, αναδημοσίευση, ανάρτηση ή με οποιοδήποτε τρόπο χρήση των κειμένων της ιστοσελίδας. Οι παραβάτες θα διώκονται σύμφωνα με τον νόμο περί πνευματικής ιδιοκτησίας και τον ποινικό κώδικα..
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για τάσεις και νέα στη Μόδα, Celebrity και Gossip News στο missbloom.gr
