© Μαρίτα Αμοργιανού
Διασκέδασα με τις ιστορίες στην εισαγωγή του "Γένους Θρυλικού: 11 Γυναίκες, 11 Μονόπρακτα, 11 Τραγούδια", όπου καταγράφεις τις συνομιλίες σου με τον Αντώνη Γλυκό και τον Θανάση Βούτσινο, οι οποίες βοήθησαν να σχηματιστεί τόσο ο δίσκος, όσο και το βιβλίο. Πέρα από τη ζωή, τι ρόλο παίζουν οι φίλοι στα καλλιτεχνικά σου;
Από ένα σημείο κι έπειτα, κατάλαβα ότι έχει περισσότερη σημασία όποιος συμπορεύεται μαζί σου, παρά κάποιος με τον οποίον μπορεί να γνωρίζεστε από παιδιά, μα με το πέρασμα των χρόνων να μην ταιριάζουν πια οι χαρακτήρες σας. Ποντάρω στους συνοδοιπόρους, λοιπόν, τόσο στη ζωή μου την προσωπική, όσο και στην τέχνη μου. Άλλωστε δεν τα διαχωρίζω και πολύ. Ακολουθώ αυτό που είχε πει και ο Νίκος Καζαντζάκης στην "Ασκητική": μη ζητάς φίλους, να ζητάς συντρόφους. Και είναι γενικά με τέτοιους ανθρώπους που φτιάχτηκε το "Γένος Θρυλικού". Η Μελίνα Τανάγρη, ας πούμε, είναι από τους λίγους φίλους που έχω στον χώρο και δέχτηκε κι εκείνη με χαρά και με ό,τι αποκαλούμε "ιερή συνωμοτικότητα" να συμμετάσχει.
Το είχες εξαρχής κατά νου ότι αυτή η δουλειά θα έδινε έναν δίσκο, ένα βιβλίο και ένα νέο θεατρικό έργο;
Μου προέκυψε δουλεύοντας. Γενικά είμαι υπέρμαχος του να γίνονται πράγματα δίχως πρότερο υπολογισμό. Γιατί στο παρελθόν έχω λειτουργήσει και αλλιώς –έχω φτιάξει και τραγούδι με τέτοιον τρόπο– και δεν το αγαπάω πολύ. Έχοντας μπει στον κόσμο της συγγραφής θεατρικών έργων, όμως, μου ήρθε πολύ φυσικά να εκφραστώ έτσι στο "Γένος Θρυλικού".
Ο τίτλος "Γένος Θρυλικού", βέβαια, πέρα από το έξυπνο λογοπαίγνιο, έχει και μια άλλη σημασία, έτσι δεν είναι;
Έχει, ναι. Και σημασία, για εμένα, έχει και το ότι το "Γένος Θρυλικού", το οποίο υμνεί την πνευματικότητα που προέρχεται από τις γυναίκες, δουλεύτηκε περισσότερο από άντρες. Ταιριάζει με αυτό που πρεσβεύει το έργο, ότι δηλαδή απώτερος στόχος είναι να γίνουμε όλοι "γένους θρυλικού". Να καταλυθεί δηλαδή η πατριαρχία, ένας θεσμός χιλιετηρίδων, ο οποίος μας έχει καταπιέσει όλους –τις γυναίκες, κατ' αρχάς, αλλά και τους άντρες– και πλέον να συμπορευτούμε αρμονικά.
Έτσι θα επέλθει νομίζω και μια γενικότερη ισορροπία στον πλανήτη, με την αποκατάσταση της θηλυκής αρχής. Ο φεμινισμός, άλλωστε, εμπεριέχει και την οικολογία, την αγάπη απέναντι στα ζώα, τον σεβασμό όσων ανθρώπων είναι διαφορετικοί, ομοφυλόφιλοι, για παράδειγμα, ή άλλης εθνικότητας. Δεν είναι τυχαίο ότι οι κοινωνίες που καταπιέζουν φριχτά τη γυναίκα είναι συνολικά καθυστερημένες, ενώ όσες διαφέρουν μεριμνούν και για όλα αυτά. Είναι ένα κριτήριο. Το οποίο δείχνει προς τα πού πρέπει να βαδίσουμε.
Δεν αντιλέγω ότι η πατριαρχία είναι καταπιεστική και για τους άντρες. Μήπως όμως τους βολεύει περισσότερο από όσο τους καταπιέζει;
Κοίταξε, μερικές φορές μπορεί η καταπίεση να υπάρχει, μα να μην την καταλαβαίνεις. Οι ρόλοι που έχουν τεθεί στους άντρες, ας πούμε, τους οποίους και πρέπει να υπηρετούν, είναι καταπιεστικοί. Το κλισέ π.χ. "οι άντρες δεν κλαίνε", που υπάρχει και σε τραγούδι. Και είναι κάτι που ξεκινά από την παιδική ηλικία, με προτροπές όπως "σταμάτα τώρα, κοτζάμ άντρας". Στο οποίο συμβάλλουν ενεργά και οι γυναίκες, με το πώς μεγαλώνουν τους γιους τους ως μανάδες. Το έλεγε και η Καλλιρρόη Παρρέν, ότι χειρότερος εχθρός της χειραφέτησης των γυναικών ήταν οι ίδιες οι γυναίκες. Γιατί το θύμα, συχνά, γίνεται θύτης: ένας πολύ σκληρός θύτης.
Ένας θεραπευτής με τον οποίον μίλαγα τις προάλλες, επίσης, μου είπε ότι έρχονται κυρίως γυναίκες να τον βρουν, γιατί οι άντρες είναι πολύ κλειδωμένοι. Φυσικά κι έχουν κι εκείνοι προβλήματα, όμως έχουν μάθει συνάμα ότι είναι το ισχυρό φύλο, άρα τελείωσε. Τελικά, πάντως, αν με ρωτήσεις, πιστεύω ότι η γυναίκα είναι το ισχυρό φύλο –ο άντρας είναι το ωραίο φύλο. Το τούμπαρε όμως αυτό η ιστορία.
Ο Αντώνης ο Γλυκός, εντωμεταξύ, βλέπω ότι ανέλαβε την πλήρη εικονογράφηση του εγχειρήματος...
Ο Αντώνης συνεισέφερε τα μάλα. Έκανε μια καταπληκτική εικονογράφηση, η οποία ξεκίνησε από τα τραγούδια που ανέβηκαν ψηφιακά, επεκτάθηκε τώρα και στο βιβλίο και στόχος είναι να περάσει και σε ένα βινύλιο, όπου νομίζω ότι θα φανεί και καλύτερα. Γιατί και τα τραγούδια αυτά, περιμένουν να ακουστούν. Και το να βγει ένα βινύλιο, σε λίγα έστω αντίτυπα, είναι κίνηση προς μια τέτοια κατεύθυνση. Ενδιάμεση κατάσταση δεν υπάρχει.
Συνειδητοποίησα, δηλαδή, ότι από το QR code που συνοδεύει το βιβλίο, οδηγώντας στη ψηφιακή εκδοχή των τραγουδιών, μπορούμε να περάσουμε στο βινύλιο, αλλά όχι στο CD, που δείχνει πια εντελώς περιθωριοποιημένο. Ήθελα πολύ, πάντως, να υπάρχει αυτή η σύνδεση παρελθόντος και παρόντος. Στο βιβλίο, το ανάλογο πέρασμα γίνεται από το QR code στο πολυτονικό σύστημα στο οποίο επιμένω να γράφω, ταλαιπωρώντας ίσως και τον εκδοτικό μου οίκο –τις εκδόσεις Άπαρσις. Είναι μια πολυτέλεια που παρέχω στον εαυτό μου, αλλά και κάτι που πηγάζει από το ίδιο υλικό, αφού αναφέρομαι μεν σε μια περασμένη εποχή (έναν με ενάμιση αιώνα πριν), που όμως δεν είναι, τελικά, τόσο μακριά από τη δική μας.
Από τις 11 γυναίκες που πρωταγωνιστούν στο "Γένος Θρυλικού", τώρα, οι 9 είναι υπαρκτά πρόσωπα, αλλά η Mary Butch και η Τυχερή όχι. Σε τι αποσκοπούσες επινοώντας τις;
Η Mary Butch συμβολίζει τις νεότερες γυναίκες που βρίσκονται στη βιοπάλη, τις μετανάστριες ας πούμε, όσες φεύγουν από τη χώρα τους και αγωνίζονται για κάτι καλύτερο. Στην Τυχερή, πάλι, περιγράφονται οι γυναίκες που ζουν στις σύγχρονες Δυτικές κοινωνίες –είμαι κι εγώ μέσα σε αυτές. Γυναίκες με προνόμια μη δεδομένα σε όλον τον κόσμο, οι οποίες μπορούν π.χ. να σπουδάσουν, να εκφράσουν τη σεξουαλική τους επιλογή ή να πάνε για μπάνιο έχοντας ελευθερία επιλογής στο τι θα φορέσουν.
Γράφεις επίσης στην εισαγωγή ότι "εργάσθηκες συντροφιά με το πένθος". Είναι κάτι που θα ήθελες να συζητήσεις αυτό;
Βεβαίως. Κατ' αρχάς, στο διάστημα που δούλευα το "Γένος Θρυλικού", έχασα την κολλητή μου φίλη, τη Σοφία Πορετσάνου. Έχασα και τα κατοικίδιά μου μετά –δύο γατιά, μάνα και γιος– που είναι κι αυτό απώλεια, ήταν μέλη της οικογένειας. Δεν ήταν εύκολο, όλα συνέβησαν άλλωστε και σε μια εποχή που λόγω της πανδημίας φαινόταν αρκετά σκοτεινή. Ταυτόχρονα, βέβαια, πιστεύω ότι το μεγεθύναμε το πρόβλημα που δημιουργήθηκε τότε, το οποίο, αναλογικά με το τι έχουμε κάνει σαν Ανθρωπότητα, δεν ήταν και από τα χειρότερα. Ανησυχούμε λ.χ. τόσο πολύ για το ότι μας κλείνουν μέσα, αλλά όχι για το ότι ο πλανήτης καταστρέφεται.
Διάβασε περισσότερα στο athinorama.gr
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για τάσεις και νέα στη Μόδα, Celebrity και Gossip News στο missbloom.gr
