Τα τελευταία χρόνια, παρακολουθώ με ολοένα μεγαλύτερο ενδιαφέρον μια ξεχωριστή τάση στο ελληνικό θέατρο: τις μουσικοθεατρικές παραστάσεις που ζωντανεύουν μορφές της λαϊκής και ρεμπέτικης μας παράδοσης. Η πιο πρόσφατη εμπειρία μου είναι η παράσταση "Τα πήρες όλα κι έφυγες- Η ζωή του Στράτου Διονυσίου", με τον Γιάννη Τσορτέκη και ζωντανή ορχήστρα, ενώ οι τρεις γιοι του Διονυσίου ερμηνεύουν τα τραγούδια του στο Παλλάς.
Η σκηνοθεσία του Βασίλη Μαυρογεωργίου, λιτή και ειλικρινής, μας φανέρωσε έναν Διονυσίου αληθινό – όχι μυθοποιημένο, αλλά άνθρωπο της ζωής και του στίχου. Η συγκίνηση ήταν βαθιά, γιατί φώτισε το ουσιαστικό περιεχόμενο των τραγουδιών του: εξομολογήσεις της ψυχής και όχι απλή ψυχαγωγία.
Αυτή η αυθεντικότητα είναι που έχω συναντήσει –και συναντώ όλο και πιο συχνά– σε αντίστοιχες θεατρικές αφηγήσεις την τελευταία δεκαπενταετία. Από τη συγκλονιστική "Σωτηρία με λένε" της Σοφίας Αδαμίδου με τη Λήδα Πρωτοψάλτη (2008), όπου η Σωτηρία Μπέλλου αναπολεί τη ζωή της από το νοσοκομειακό της κρεβάτι, μέχρι τις μεταγενέστερες ερμηνείες ρόλων που ενσάρκωσαν την Μπέλλου από τη Ντίνα Κώνστα ("Σωτηρία Μπέλλου: Η περιπλανώμενη ζωή μιας ρεμπέτισσας”, 2012), την Έφη Σταμούλη ("Σωτηρία με λένε", 2017) και την Κάτια Γκουλιώνη ("Σωτηρία με λένε", 2022). Στον ίδιο άξονα κινούνται και "Τα τραγούδια της Σωτηρίας" με τη Χριστίνα Μαξούρη, μια παράσταση που αγαπήθηκε ιδιαίτερα (2024).
Αξέχαστη και η "Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου" του Πέτρου Ζούλια (πρώτο ανέβασμα: 2011) με την ερμηνεία της Νένας Μεντή. Θυμάμαι το κοινό να χειροκροτά όρθιο γιατί η ερμηνεία της δημιούργησε έντονα συναισθήματα ταύτισης: θλίψη, θαυμασμό, συγκίνηση και βαθύ σεβασμό για μια γυναίκα που έζησε στα άκρα και βρήκε τη φωνή της μέσα από τη στιχουργική.
Η Μεντή, μέσα από την ερμηνεία της μας σύστησε μία ακόμα καλλιτέχνιδα, λιγότερο γνωστή από την Παπαγιαννοπούλου. Ενσάρκωσε τη Σύλβα – τη λαϊκή τραγουδίστρια από τη Θεσσαλονίκη και ηρωίδα του βιβλίου του Θωμά Κοροβίνη, "Η Σύλβα και ο δράκος". Η παράσταση, με τη συνοδεία ακορντεόν του Παναγιώτη Τσεβά, πρωτοπαρουσιάστηκε στο "Χαμάμ" και αποκάλυψε μια ξεχασμένη ιστορία με φόντο τον τρόμο του "Δράκου του Σέιχ Σου" (2014).
Αυτές οι παραστάσεις εντάσσονται σε μια ευρύτερη πολιτιστική στροφή που επαναπροσδιορίζει την πολιτιστική μας κληρονομιά. Δεν είναι τυχαίο ότι στις σκηνές ζωντανεύουν διαρκώς γυναίκες-σύμβολα του ελληνικού πενταγράμμου.
Διαβάστε περισσότερα στο athinorama.gr