Ας μην κρυβόμαστε, εγώ ποτέ δεν ήμουν φαν της Άννας Βίσση. Όχι μόνο επειδή μεγάλωσα στα 90's και ανήκα στους... Βανδικούς, αλλά επειδή κάτι από την ιδιοσυγκρασία της δεν κολλούσε με τη δική μου ως θεατής. Και τι πειράζει βέβαια, αν δεν έπειθε ένα 10χρονο το 1998; Το 2025 πείθει όλη την Ελλάδα.
Η αλήθεια είναι πως η Άννα Βίσση έχει μια μαγική φωνή. Όταν με έπεισαν να πάω να τη δω επιτέλους live σε ένα νυχτερινό κέντρο, το 2009, μού έφυγε το σαγόνι. Οι δυνατότητες της, το ταλέντο της, το άστρο της ήταν κάτι εξωπραγματικό. Δεν το είχα ξανασυναντήσει να υπάρχει "έτσι απλά" σε έναν άνθρωπο.
Άλλο τι αρέσει σε εμάς προσωπικά, άλλο το αντικειμενικό ταλέντο.
Και εκεί άνοιξε ένα τεράστιο κεφάλαιο για εμένα. Τι μου αρέσει και τι δεν μου αρέσει στην Άννα Βίσση και δεν αισθάνομαι θαυμαστής της; Αφού εμένα ουσιαστικά μου αρέσει αυτό που ακούω και βλέπω. Και κατάλαβα πως η Βίσση έχει μια old school ροκιά, που φαινόταν fake για πάρα πολλά χρόνια. Δεν μπορούσα να δεχθώ πως η γυναίκα που είχε δημιουργήσει τα new age μπουζούκια στην Ελλάδα, είχε μετατοπίσει κατ' ουσία μια ολόκληρη βιομηχανία διασκέδασης προς ένα άλλο σημείο παραγωγής, στην πράξη τα απέρριπτε. Ήταν σαν να μου έλεγε -και πίσω από τις λέξεις αλλά και με αυτές- πως ήταν κάτι διαφορετικό από "ακόμα μία διάσημη τραγουδίστρια".
Σιγά, έλεγα. Σιγά με τη Βίσση!
Ένας διάσημος άνθρωπος των media, προσπαθώντας να φτιάξει ένα νέο ανδρικό περιοδικό μου είχε πει με μια αίσθηση υπεροψίας για το αισθητικό του κριτήριο "Ποιο GQ ρε;". Ακριβώς το ίδιο μαλ...ς νιώθω τώρα που συνειδητοποιώ πως έλεγα "σιγά" για τη Βίσση. Όχι μαγκάκο, στη Βίσση κάνεις ένα βήμα πίσω και λες "Μπράβο" για όσα κατάφερε.
Τα χρόνια πέρασαν, αυτή η ροκίστικη μαγκιά πηγαινοερχόταν στη Βίσση. Από το υπέροχο "Απαγορευμένο" που εγώ μάσησα πως πέρασε σε άλλη εποχή και μουσικό χρώμα, πραγματικά το "έλιωσα" εκείνο το album, ξαναγύρισε στο "Αγάπη είναι εσύ" και άλλα κουλά ντε παρί που εγώ δεν χώνευα. Ε δεν έδωσα και πολλή σημασία, τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου. Πέρασε ο καιρός, βγήκε η "Συνέντευξη", χόρεψα λίγο με το "Ξανά μανά", βγήκαν τα "Ηλιοτρόπια", άλλα λόγια να αγαπιόμαστε.
Διαβάστε περισσότερα στο yupiii.gr