Άνω Τελεία
Η φίλη μου η Κ. πίνει κάθε βράδυ "ένα ποτηράκι, άντε δυο, το πολύ τρία". Η Σ. μου ανακοίνωσε όλο χαρά πως παρήγγειλε από το Ίντερνετ ηρεμιστικά "φυτικά και απολύτως ασφαλή". Η Ε. ξεκίνησε το κάπνισμα, 6 χρόνια μετά τη μέρα που πανηγυρικά έσβησε το τελευταίο της. Η Α. έχει δει ό,τι σειρά της πετάει το Nextfix στα προτεινόμενα και παραγγέλνει κάθε βράδυ πίτσες, μπέργκερ και σουβλάκια γιατί υποστηρίζει "τα τοπικά εστιατόρια, μην κλείσουν τα καημένα". Έχει να φάει κανονικό φαγητό από τη μέρα που (ξανα)ξεκίνησε το lockdown.
Ή στραβοί είναι οι καιροί ή στραβά αρμενίζουμε, αλλά θα ποντάρω τα λεφτά μου στο ότι είναι οι καιροί στραβοί - και θα βγάλω και κέρδος.
Στην πολυσυζητημένη "νέα κανονικότητα", αυτές είναι οι νέες συνήθειές τους. Αυτοί είναι οι νέοι μηχανισμοί διαχείρισης της νέας κανονικότητας. Το σύστημα ζορίστηκε και αντί να βγάλει error και εκραγεί με κρότο, μπήκε σιωπηλά σε survival mode και όλα καλά, συνεχίστε ο,τι κάνατε, nothing else to see here και τα τοιαύτα.
Το πρόβλημα δεν είναι πως βρήκαμε μηχανισμούς επιβίωσης, το πρόβλημα είναι πως νιώθουμε ενοχικά για αυτούς. Ντρεπόμαστε που δεν καταφέραμε να βρούμε την "αισιοδοξία στα χρόνια της πανδημίας" όπως θα φιγούραρε τίτλος σε ιλουστρασιόν εξώφυλλο περιοδικού Ευ Ζην, να "βρούμε την εσωτερική μας αρμονία" και να "εκμεταλλευτούμε προς όφελος μας την καραντίνα και να βγούμε νικητές" όπως θα έγραφε συντάκτης site που βγάζει το ψωμί του μεταφράζοντας άρθρα του εξωτερικού αλλάζοντας καμία λεξούλα εδώ κι εκεί. Ποιοι νικητές και ποιοι χαμένοι, μάθατε τα νέα; Δεν υπάρχει πόλεμος εκεί έξω. Μόνο θύματα και άμαχος πληθυσμός κλειδαμπαρωμένος στα σπίτια του.
Δες περισσότερα στο Madamefigaro.gr