Μια παγκόσμια λέξη που κρύβει μέσα της όλη τη ζωή. Η ηρωίδα κάθε μικρού και μεγάλου παιδιού. Ο πρώτος άνθρωπος που συνδεθήκαμε. Ο άνθρωπος που μας έφερε στον κόσμο, μας αγάπησε ανιδιοτελώς, μας φρόντισε, μας προστάτεψε από κάθε ορατό και μη κίνδυνο. Η μαμά μας. Η μαμά μας που μας μεγάλωσε και μεγάλωσε και μας είδε να φεύγουμε και να γινόμαστε κι εμείς μαμάδες.
Αυτές τις ημέρες που πλησιάζει η Γιορτή της Μητέρας θυμάμαι τη χαρά μου όταν ζωγράφιζα με τους ολοκαίνουριους μαρκαδόρους μου κάτι μοναδικό για εκείνη. Συνήθως τελείωνα γρήγορα όλες μου τις ζωγραφιές, αλλά αυτή έπαιρνε πάντα αρκετή ώρα. Μετά, έτρεχα να σπάσω τον κουμπαρά μου, αλλά ο μπαμπάς ποτέ δεν με άφηνε κι έτσι της αγοράζαμε μαζί μια κρεμαστή καρδιά. Στο τέλος, έκοβα λουλούδια κι ήμουν έτοιμη. Τη χαρά στα μάτια της ξέρω καλά ότι την έχετε δει κι εσείς στα μάτια των δικών σας μαμάδων, επομένως δεν χρειάζεται να προσπαθήσω να σας την περιγράψω.
Μεγαλώνοντας, παρέμεινα πάντα το παιδί της μαμάς μου αλλά μια μέρα έγινα κι εγώ μαμά. Διάβασα κάπου εκείνη την περίοδο μια φράση της Elizabeth Stone στην οποία αποτυπώνεται πολύ εύστοχα λίγη μόνο από τη μαγεία της μητρότητας: "Η απόφαση να κάνεις παιδί είναι πραγματικά βαρυσήμαντη. Αποφασίζεις ν’ αφήσεις την καρδιά σου να κυκλοφορεί έξω από το σώμα σου για πάντα".