Η Eurovision, τουλάχιστον στη χώρα αυτή που κατοικούμε και το χώμα της πατούμε, λειτουργεί και ως αποδιοπομπαίος τράγος. Προβάλλουμε πάνω της όλα τα kitsch κακά της μοίρας μας -αλλά και αυτής άλλων ανθρώπων- και στη συνέχεια τη στήνουμε στο απόσπασμα για να την αποτελειώσουμε με ατάκες που θα ζήλευε και η Σωσώ Παπαδήμα. Αλήθεια, όμως, γιατί αγαπάμε τόσο πολύ να μισούμε έναν διαγωνισμό που μόνο απλός δεν είναι;
Όλοι κρύβουμε μέσα μας μία παλιοκατίνα
Ας το παραδεχτούμε. Βαθιά μέσα μας, κάτω από την καλολουστραρισμένη επιφάνεια του τρε κομιλφό μας εαυτού, κρύβουμε όλοι μία ευφυή κακίστρω που, ασχέτως φύλου ή απουσίας του, τη μέρα του τελικού, γύρω από 2+1 πίτσα δώρο, κάνουμε "αυτά που κάνουν όλες, αυτές οι σουρλουλούδες, οι μαργιόλες" που λέει και το τραγούδι της Αφροδίτης Μάνου.
Δες περισσότερα στο Esquire.com.gr