"Το πρώτο πράγμα που έκανα, ήταν να δω ότι είμαι αρτιμελής" | Οι συγκλονιστικές μαρτυρίες των επιβατών του μοιραίου τρένου

Το 3ο βαγόνι της αμαξοστοιχείας στα Τέμπη ήταν από εκείνα που επηρεάστηκαν περισσότερο από τη σύγκρουση, με τους επιβάτες του να περιγράφουν τις δραματικές στιγμές που έζησαν εκεί.

ΓΡΑΦΕΙ: MissBloom TEAM

Δε σταματούν να αναδύονται νέες μαρτυρίες επιβατών της σιδηροδρομικής τραγωδίας στα Τέμπη, που έλαβε χώρα την 1η Μαρτίου. Στην εκπομπή "Πρωταγωνιστές" του Σταύρου Θεοδωράκη μίλησε, μεταξύ άλλων, ο Στέργιος Μιναέμης, προγραμματιστής που πήγαινε στη Θεσσαλονίκη, όπου τον περίμενε ήδη ο αδερφός του, για να νοικιάσουν σπίτι και να κάνουν ένα νέο ξεκίνημα στη ζωή τους.

Από τα πράγματα που μετέφερε μαζί του δε σώθηκε τίποτα, όμως, μετά τη μοιραία σύγκρουση. "Εκεί που καθόμουν έγιναν όλα κάρβουνο", είπε χαρακτηριστικά.

Για τη στιγμή της σύγκρουσης, ο 28χρονος ανέφερε : "Διάβαζα ένα άρθρο στο κινητό μου και βλέπω ένα παιδί απέναντι μου να πετάγεται δίπλα μου. Δεν είχαμε καταλάβει αν είχε γίνει εκτροχιασμός, αν τρακάραμε με άλλο τρένο", ενώ μίλησε και για την προσπάθειά του να απεγκλωβιστεί από το βαγόνι: "Δεν είχες την αίσθηση του χώρου, ήταν όλα μία μάζα, ένα χαός, σίδερα παντού"

Ο ίδιος περιέγραψε ως δώρο Θεού το παράθυρο από το οποίο μέσα στον πυκνό καπνό, φάνηκε ξεκάθαρα ο δρόμος: "μέσα από ένα απόλυτο σκοτάδι, φωτιές δίπλα από το παράθυρο, είδαμε το δρόμο, τα φώτα και από εκεί καταλάβαμε ότι θα σωθούμε".

Όσο για τα σχέδια του να μετακομίσει στη Θεσσαλονίκη, ο Στέργιος Μιναέμης δεν έχει χάσει την πίστη και την ελπίδα του, λέγοντας χαρακτηριστικά "Όχι, δεν αναβάλλουμε σχέδια, περάσαμε ένα δύσκολο κομμάτι, το σχέδιο εξ’αρχής ήταν να έρθω σε μία νέα πόλη και αυτό θα ακολουθήσω".

Ακόμη, όμως, μία μαρτυρία που προκάλεσε έντονα συναισθήματα, ήταν αυτή της Ευδοκίας Τσαγκλή, η οποία βρισκόταν στο βαγόνι 3, στη θέση 104 κάνοντας τη διαδρομή Αθήνα-Θεσσαλονίκη, που όπως ανέφερε, έκανε από το 2019, κάθε εβδομάδα, τις ίδιες ώρες.

"Όταν συνέβη φώναζα πως όλα θα πάνε καλά και το έλεγα, κυρίως, στον εαυτό μου, δεν πίστεψα στιγμή ότι θα πεθάνω", είπε αρχικά, ενώ συνέχισε: "Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να δω ότι είμαι αρτιμελής. Θυμάμαι την αγωνία ότι μετακινούσα σίδερα, βλέπω τον ουρανό και βλέπω και είμαι πάνω και κάτω είχε πέτρες. Μία κοπέλα ουρλιάζει και πέφτει κάτω και σπάει. Μία άλλη κοπέλα κρέμεται να πέσει και με παρακάλεσε να τη σηκώσω γιατί δεν θέλει να πεθάνει. Αισθάνεσαι ότι είναι 3 κιλά εκείνη τη στιγμή από την αδρεναλίνη. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα μάτια της.

Μάλιστα, η 31χρονη μίλησε για την απίστευτη σύμπτωση που την περίμενε όταν μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο: "1η Μαρτίου, της Αγίας Ευδοκίας και με παραλαμβάνει μια νοσηλεύτρια που την έλεγαν και εκείνη Ευδοκία. Πες μου εσύ για τύχη! Εγώ πιστεύω και για εμένα η ουσία είναι η πίστη. Οι άνθρωποι κάνουν σχέδια και ο Θεός γελάει λένε. Όσο πιο κοντά έχεις έρθει στον θάνατο, τόσο πιο κοντά έχεις έρθει και στη ζωή. Από τη μία λες γιατί έγινε αυτό και από την άλλη είμαι ζωντανός. Η πιο σκοτεινή στιγμή της νύχτας είναι πριν την αυγή."

Τέλος, ο Μιχάλης Κλάψης επέβαινε και εκείνος στο 3ο βαγόνι, όμως ένα λάθος εισιτήριο ήταν η αιτία που βρισκόταν στη συγκεκριμένη αμαξοστοιχεία. Συγκεκριμένα, ο φοιτητής ανέφερε: "Μου είχαν κόψει το εισιτήριο για Τετάρτη στις 17:20 ενώ τους είχα ζητήσει για Τριτη. Όταν μπήκα την Τρίτη στο τρένο ήρθε μία κοπέλα και μου είπε πως κάθομαι στη θέση της. Κοιτάω τα εισιτήριο, ήταν σωστή η θέση, σωστό το βαγόνι, αλλά ήταν για Τετάρτη και πάω αλλάζω εισιτήριο και μου λένε πως θα φύγω 19:20".

Στη συνέχεια ο 20χρονος μίλησε για τη σύγκρουση, λέγοντας "Έσπασαν τα παράθυρα, κρατήθηκα από παντού. Δίπλα μου είχα μία κοπέλα, την Ευγενία. Μετά ακολούθησε ένα δεύτερο και ένα τρίτο χτύπημα. Το βαγόνι είχε πάρει μία κλίση αρκετά μεγάλη και δεν μπορούσαμε να περπατήσουμε στο πάτωμα αλλά πλάγια στις καρέκλες."

Μάλιστα, ο ίδιος ήταν από τους επιβάτες που κατάφεραν να βοηθήσουν και τους υπόλοιπους να βγουν σώοι από το βαγόνι. "Το πρώτο "βοήθεια” που άκουσα ήταν από τη μητέρα του μωρού όπου την ώρα της σύγκρουσης η μητέρα τάιζε το μωρό στην αγκαλιά της. Ξεκίνησε να φωνάζει βοήθεια γιατί είχε χάσει το μωρό από τα χέρια της. Της έλεγα ότι θα το βρούμε και το βρίσκουμε κάτω από το κάθισμα." είπε χαρακτηριστικά.