Οι δύο όψεις του 26ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης

Από τη μία το πολιτικά τεταμένο κλίμα και από την άλλη κάποια θαρραλέα ελληνικά ντοκιμαντέρ έδωσαν τον τόνο στην επεισοδιακή διοργάνωση που έριξε αυλαία στις 17/3.

ΓΡΑΦΕΙ: MissBloom TEAM

Το συνήθως ανέφελο, όχι μόνο λόγω της εαρινής διεξαγωγής του, Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, στην 26η διοργάνωσή του (7-17/3) γνώρισε διαδοχικές έκτακτες καταστάσεις, οι οποίες με τον έναν ή τον άλλον τρόπο έδωσαν τον τόνο στο φετινό θεσμό που έριξε αυλαία πριν από μερικές ημέρες. Μάλιστα, το "ηλεκτρισμένο" κλίμα διήρκεσε μέχρι και λίγες στιγμές πριν την προβολή της ταινίας λήξης "Γιάννης Σπανός: Πίσω από τη Μαρκίζα" (Άρης Δόριζας), κάτι που δείχνει πως όσα συνέβησαν κατά τη διάρκεια του φεστιβαλικού δεκαημέρου θα πρέπει να περάσει καιρός για να ξεχαστούν.

Σινεφιλική άμυνα

Η πρώτη αντιπαράθεση διεξήχθη σε επίπεδο συμβολισμών. Λίγο πριν ανάψουν οι προβολείς της διοργάνωσης, η δημοσιοποίηση της αφίσας του ντοκιμαντέρ "Αδέσποτα Κορμιά" (Ελίνα Ψύκου), που απεικονίζει μια έγκυο Παναγία πάνω στον σταυρό, ήταν αρκετή να πυροδοτήσει εθνικιστική υστερία στην πόλη. Το έδαφος για την οποία, βέβαια, είχε ήδη προετοιμάσει η παρέμβαση του ακροδεξιού Κομνηνού Δελβερούδη, βουλευτή του κόμματος Νίκη, ο οποίος εμμέσως πλην σαφώς ζήτησε να λογοκριθεί το εν λόγω εικαστικό. Τη σκυτάλη πήρε ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Φιλόθεος, ο οποίος με επιστολή του προς τους ιθύνοντες του φεστιβάλ συμβούλευσε να αφαιρεθεί η αφίσα για την προώθηση της ταινίας. Η άψογη απάντηση που έλαβε από τη διευθύντρια Ελίζ Ζαλαντό κάλυψε πλήρως τα "Αδέσποτα Κορμιά" και προστάτεψε την ακεραιότητα του θεσμού. Παρ’ όλα αυτά, η απειλητική ατμόσφαιρα παρέμεινε. Μεταξύ άλλων, έγινε κάλεσμα για εθνικιστική συγκέντρωση έξω από το Ολύμπιον, το οποίο απαντήθηκε με μια ογκωδέστατη αντιφασιστική διαμαρτυρία, ενώ άγνωστος έσκισε την αφίσα που υπήρχε στον όροφο της Αποθήκης Γ’. Το αποτέλεσμα ήταν να παρκάρουν κλούβες των ΜΑΤ για ένα διήμερο έξω από τις αίθουσες "για λόγους ασφαλείας"… Επί της ουσίας, τα "Αδέσποτα Κορμιά" αποτελούν ένα καίριο και εύστοχο φιλμ που εμβαθύνει στην επίθεση που δέχονται από παντού σήμερα τα γυναικεία σώματα, υπό το πρίσμα τεσσάρων γυναικών και της σχέσης τους με την εγκυμοσύνη και το θάνατο. Η Ψύκου, δικαίως, δεν έφυγε με άδεια χέρια από τη Θεσσαλονίκη (ειδικές μνείες Διεθνούς Αμνηστίας και διεθνούς διαγωνιστικού τμήματος).

Διάβασε περισσότερα στο athinorama.gr