©Cristina Spataru
Επτά ποιητικές συλλογές, πολλοί δοκιμιακοί τίτλοι, διδασκαλία δημιουργικής γραφής στη Θεσσαλονίκη και την Κύπρο, πολύχρονη παρουσία στα γράμματα. Εσωστρεφής, λυρική, πυκνή, με μια γραφή που συνδυάζει την ευγένεια των αισθημάτων με την οξύνοια του πνεύματος, με ένα ποιητικό σώμα που αφήνει μια γλυκόπικρη μεταγεύση στον πνευματικό ουρανίσκο, η Ευτυχία Αλεξάνδρα Λουκίδου έχει δει τα ποιήματά της μεταφρασμένα στα αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ιταλικά, ισπανικά, αλβανικά, βουλγαρικά και ρουμανικά. Για την Παγκόσμια Ημέρα της Ποίησης, η Θεσσαλονικιά ποιήτρια, που ορίζει την ποίηση ως "εξοικείωση με το ανοίκειο" μάς παραχώρησε μια αλλιώτικη συνέντευξη.
Πολίτισσα εκ καταγωγής, γεννημένη στο Μόναχο, διαμένουσα στη Θεσσαλονίκη. Ξενιτιά, οι δύο Μητροπόλεις της καθ’ ημάς Ανατολής, κι η ορθολογική Βαυαρία της βαριάς βιομηχανίας και του πολιτισμού. Ποια είναι η ποιητική ανθοφορία που εξέθρεψαν αυτές οι ρίζες;
Ο τόπος λειτουργούσε για μένα πάντα ως αφήγηση. Μία κινούμενη, μετακινούμενη και διαρκώς μεταφερόμενη ρευστότητα. Αιώρηση πάνω από το άλλοτε των άλλων, πάνω από το πριν το δικό μου − όταν οι γονείς μου απελαθέντες από την Πόλη με τα Γεγονότα του ’64 κατέφυγαν στη Γερμανία, όπου εννέα μήνες μετά γεννήθηκα − αλλά και αιώρηση πάνω από τη "Σελανίκ", πόλη υποδοχής μας μετά τους οκτώ μήνες παραμονής μου στην αλλοδαπή των kinder heim.
Τρεις τόποι - χρόνοι συνόδευαν τη γέννησή μου. Ένας παρελθοντικός αόρατος, το Kadıköy, ένας μεταιχμιακός και έωλος, μέσα στην αθεμελίωτη προοπτική του, το Μόναχο, και ένας άλλος, η Θεσσαλονίκη, που σκόπευε να με αναθρέψει εμβολιάζοντάς με ωστόσο με την αίσθηση κάποιας προσωρινότητας διαρκείας.
Ο τόπος ως πέρασμα και μνήμη καθώς και η μελαγχολική ατμόσφαιρα του ομιχλώδους Θερμαϊκού έδρασαν σαν αυτοδοκιμασία στην αγωνία του οντολογικού μου προσδιορισμού. Πράγματι, προέκυψαν κάποια ποιήματα που κι αυτά έλκουν την καταγωγή τους από την καταγωγή μου.
ΣΕΛΑΝΙΚ Ι (Mητέρα ανύμφευτη)
Εκείνοι που ήρθαν έφερναν/ κι από έναν αριθμό.../ Για την ακρίβεια/ τον κουβαλούσαν πάνω τους/ τον είχανε συνέχεια μαζί τους/ όχι όμως όπως ένα φυλαχτό/ αλλά όπως ένας ανάπηρος/ το κομμένο του πόδι.// Εμείς το ’64/ που φτάσαμε σ’ αυτό απ’ το ’55/ με τη γαλάζια σκόνη του διωγμού/ να κάθεται στα ρούχα μας/ να ασπρίζει την ψυχή μας.// Εμείς δεν ήμασταν ποτέ/ ό,τι κοιτούσε ο καθρέφτης/ μα μία Πόλη που έψαχνε/ πόλη να κατοικήσει/ με Εγνατία, με Ντεπό/ με Βασιλίσσης Όλγας/ με Υπερώο θαλασσινό/ για να σταθούν επάνω του/ Καρέλλη και Πεντζίκης.
– Όμως εγώ δεν έχω τόπο να σταθώ...
– Σας είπαμε, εδώ είναι πια ο τόπος.
– Δεν έχω.../ Βυθιζόμαστε/ μπαίνουν νερά στ’ αμπάρια του μυαλού μου/ κι η μπάντα του Παπάφειου/ πότε το "Μέγαν εύρατο..."/ πότε το "Υπερμάχω..."/
Νερά, πολλά νερά...// Τα πρόσωπά μας άδειασαν/ κάτω απ’ την πάχνη / που μας στεφανώνει/ η αρμονία των ίσκιων μας/ σκυφτή μες στην ομίχλη/ κι ο έρως προς το έσχατον/ κοινή καταγωγή μας// αλλά και οι κήποι.../μια αλληγορία ορίζοντα/ που δεν γεωμετρείται/ λιμάνι εν πλήρη κινήσει και σιωπή/ Βαρδάρης που ιερουργεί/ πόρνη που δεν μεταμελείται.// Τώρα, στην προκυμαία με τους γερανούς/ πυροτεχνήματα συλλέγει και υγρασία/ δίσκους 78 στροφών/ παλαιά πορτρέτα ένδοξα/ που χάσαν την κορνίζα/ μοιράζει σε άγνωστους φιλιά/ πολλά φιλιά// μα πιο συχνά στα σκοτεινά/ βαμβάκι και ιώδιο/ για τ’ ανοιγμένο τραύμα.
Αφόρετα θαύματα, Κέδρος 2017
Διαβάστε περισσότερα στο athinorama.gr
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για τάσεις και νέα στη Μόδα, Celebrity και Gossip News στο missbloom.gr
