Πριν από λίγα χρόνια, στο πλαίσιο διαφημιστικής καμπάνιας, μια αγγελία εργασίας είχε γίνει viral στο διαδίκτυο λόγω της μακροσκελούς και παράλογης λίστας απαιτήσεων που τη συνόδευε. Απλήρωτη, με εικοσιτετράωρες εφημερίες χωρίς διαλείμματα, άδειες και ρεπό, η ύπαρξη και μόνο της θέσης έμοιαζε περισσότερο με προσβολή. Το πιο εντυπωσιακό ήταν ότι ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού την είχε επιλέξει: ήταν αυτή της μητρότητας – και η διαφήμιση ήταν για ευχετήριες κάρτες για τη γιορτή της μητέρας. Χρόνια πολλά μαμά!
Η μητρότητα (και η ικανότητα των γυναικών να είναι καλές ή κακές σε αυτή) είναι ένα ζήτημα που έχει απασχολήσει διαχρονικά τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, με έμμεσο ή άμεσο τρόπο. Τον τελευταίο καιρό, όμως, έχουν προκύψει (true) crime σειρές, οι οποίες εστιάζουν στις μητέρες ως υπαίτιες, σχολιάζοντας συχνά με αρνητικό τρόπο το ρόλο τους. Για παράδειγμα, στη σειρά ντοκιμαντέρ "Οικογενειακοί Δαίμονες: Η Πτώση της Ρούμπι Φράνκι" παρακολουθούμε τα παιδιά της δημοφιλούς vlogger του τίτλου να περιγράφουν την κακοποίηση που υπέστησαν στα χέρια της, χρησιμοποιώντας υλικό από το κανάλι της στο YouTube.
Έπειτα, η δραματική σειρά "Καλή Αμερικανική Οικογένεια" παρουσιάζει την πραγματική υιοθεσία της Νατάλια Γκρέις και την ακόλουθη εγκατάλειψή της από τους θετούς της γονείς, με την υποτιθέμενη πρωτοβουλία της Κριστίν Μπάρνετ (Ellen Pompeo). Ακολούθως, στο "Κλεμμένο Κορίτσι", μια απεγνωσμένη μητέρα αφήνει την κόρη της να κοιμηθεί σε μία "φίλη" της, γεγονός που οδηγεί στην απαγωγή της. Κοινός παρονομαστής στις τρεις σειρές, όλες τους διαθέσιμες στο Disney+, είναι ο κρίσιμος (και αρνητικός) ρόλος της μητρικής φιγούρας στην έκβαση της κατάστασης. Από θύτης έως ηθικός αυτουργός, οι αφηγήσεις που μας ελκύουν φαίνεται να αποδίδουν στη μητέρα την απόλυτη και μόνη ευθύνη.
Δεν μοιάζει και τόσο περίεργο, αν σκεφτούμε τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε την ανατροφή ενός παιδιού. Ο μύθος της τέλειας μητέρας και ο συνεχής βομβαρδισμός από τα μέσα σχετικά με τον ορισμό της δημιουργούν ένα σύνολο άρρητων κανόνων που είναι δύσκολο να ακολουθηθούν. Στις σειρές αυτές, οι γυναίκες που πρωταγωνιστούν είναι συχνά κακοποιητικές – ωστόσο, δεν είναι περισσότερο ένοχες από τους άντρες που βρίσκονται δίπλα τους. Αν η μητέρα επιβαρύνεται με τόσες ευθύνες που είναι αυτονόητο πως θα μας απογοητεύσει, τότε ο πατέρας είναι στην αντίθετη πλευρά του φάσματος: ο σιωπηρός και σταθερός του ρόλος δεν αμφισβητείται ποτέ και οποιαδήποτε πράξη του είναι αρκετή ώστε να ξεπεράσει τις προσδοκίες μας.
Διαβάστε περισσότερα στο athinorama.gr