Οι παλιότερες μαμάδες το έχουμε βιώσει και τώρα πληρώνουμε τα "σπασμένα". Πιέσαμε το παιδί να φάει αρακά ή μπρόκολο. Το κάναμε με το καλό, δεν πέτυχε. Το κρύψαμε στο μπιφτέκι, το κατάλαβε. Το πιέσαμε απλά να δοκιμάσει λίγο και το έφτυσε. Κλάματα και επιμονή για τον αρακά. Και που καταλήξαμε; Να έχει φτάσει δημοτικό και να μην θέλει να φάει τίποτα πράσινο! Ή όταν δοκιμάζει κάτι καινούριο να λέει "θα είναι σαν τον αρακά;".
Όταν πιέζουμε τα παιδιά να φάνε κάτι, δημιουργούμε μια κακή εμπειρία. Δεν θα έχει καλή σχέση με το φαγητό ή μάλλον με κάποια φαγητά επειδή του θυμίζουν πόσο δυσκολεύτηκε να το δοκιμάσει. Αργότερα, μπορεί να αρνείται να δοκιμάσει κι άλλες γεύσεις, επειδή θέλει να νιώθει ότι έχει τον έλεγχο σε όσα τρώει. Μπορεί κιόλας να αποφεύγει το φαγητό, να μην θέλει να κάτσει στο τραπέζι ή να αγχώνεται μέχρι τη στιγμή που θα πεις "έλα μόνο μακαρόνια σήμερα!". Τότε θα τρέξει στο τραπέζι, γιατί πεινάει, απλά δεν θέλει να τσακωθείτε πάλι για κάτι που μοιάζει με αρακά!