Με αφορμή τον γάμο των φίλων μας (Παντελή και Κέλλυς), αποφασίσαμε να πάμε για ένα τριήμερο στον Άγιο Νικόλαο, στην Κρήτη.
Ήταν η πρώτη απόπειρα να αφήσουμε τις μικρές και να πάμε κάπου οι δυο μας, καθώς δεν τις έχουμε αποχωριστεί περισσότερο από ένα βράδυ...
Το άγχος αποχωρισμού για μένα ξεκίνησε το προηγούμενο βράδυ, με αϋπνία και γενικευμένο απροσδιόριστο αίσθημα άγχους...
Φυσικά η μικρή κάτι κατάλαβε και το βράδυ ξυπνούσε κι εκείνη συνέχεια.
Η στιγμή που φύγαμε ήταν δύσκολη. Ευτυχώς, τους αποσπάσαμε την προσοχή με διάφορα μικρά καινούρια παιχνιδάκια. Η μεγάλη, έδειχνε πολύ άνετη, όμως καταλάβαινα ότι μέσα της ήξερε ότι πλέον δεν μπορεί να αλλάξει κάτι. Έτσι, αποδέχτηκε την κατάσταση και παρηγορούσε την μικρή αδερφούλα της. Τα πρωτότοκα παιδιά μπαίνουν στο ρόλο του μεγάλου από μικρά...
Η πρώτη νύχτα μακρυά τους ήταν δύσκολη. "Πώς θα είναι με τη μαμά μου;..." "Είναι αναστατωμένα; Νιώθουν ανασφάλεια;..." "Η Αναστασία κοιμήθηκε καλά;..." "Νιώθουν εγκατάλειψη;..." "Μήπως έπρεπε να τις πάρω μαζί μου;..."
Δύσκολα τα πράγματα... Βέβαια μόλις άνοιξα τα παράθυρα και είδα αυτή τη θέα, δεν θα πω ψέματα, ένιωσα λίγο καλύτερα...
Γενικά τα τοπία της Κρήτης δεν μπορούσαν από το να με ηρεμήσουν...
Στη Θεσσαλονίκη η θερμοκρασία είχε κάπως κατέβει και ένιωθες το φθινόπωρο. Στην Κρήτη ήταν καλοκαίρι... Και η αίσθηση ότι το καλοκαίρι δεν τελείωσε ακόμη μου ανέβασε τη διάθεση. Φυσικά, επιβεβαίωσα ότι οι μικρές είναι μια χαρά.
Για να συνέλθω από τα δυο βράδια αϋπνίας, ήπια δυο τρεις καφέδες. Επειδή πίνω σπάνια καφέ, η επιρροή του είναι άμεση και έντονη...
Η ώρα του γάμου έφτασε...
Ήταν μαγικά όλα...
Την επόμενη μέρα ευτυχώς κοιμήθηκα καλά...
Βέβαια όταν μιλούσα με τις μικρές και η Αναστασία μου έλεγε "Μαμά θέλω έρθω μαζί σου!" ή "Μαμά έλα πίτι μας", το άγχος επανερχόταν.
Κάπως έτσι κυλούσαν οι μέρες, με το άγχος να έρχεται και να φεύγει... Αλλά περνώντας ξεχωριστές στιγμές με τους φίλους μας.
Όταν πήγα να γράψω την ευχή μου στους νιόπαντρους, είχε τελειώσει το μελάνι από όλα τα μαρκαδοράκια. Έτσι θα τους ευχηθώ μέσα από το blog μου... Αυτό που σας εύχομαι λοιπόν, είναι να θυμάστε πάντα ότι η σχέση είναι όπως και τα bonsai σου Παντελή μου, χρειάζεται συνεχή φροντίδα για να μπορέσει να ζήσει. Και αυτό να το θυμάστε και στα εύκολα και στα δύσκολα... Γιατί το θέμα δεν είναι να μην έρθουν τα δύσκολα, το θέμα είναι να είστε μαζί σαν ΕΝΑ για να τα αντιμετωπίσετε και να τα ξεπεράσετε.
Το σίγουρο είναι πως το επόμενο ταξίδι μου θα είναι με τις μικρές...
Να είσαι καλά και να προσέχεις τον εαυτό σου!
Σ.