Έχω καιρό να σας γράψω γράμμα… Νομίζω, από τότε που πέρασα την περιπέτεια με την υγεία μου… Αυτό που σκεφτόμουν λοιπόν, είναι να μοιραστώ μαζί σας, την εμπειρία μου όσον αφορά στο επάγγελμά μου. Η εμπειρία μου λοιπόν ξεκίνησε 11 χρόνια πριν, με το γραφείο μου… Ή μάλλον, ξεκίνησε από την Δευτέρα γυμνασίου, που εγώ κρυφά κάτω από το θρανίο, διάβαζα βιβλία ψυχολογίας…
Αυτό που κατάλαβα πολύ νωρίς, ήταν ότι δύσκολα θα μπορέσω να βοηθήσω τον άλλο, αν πρώτα δεν κάνω δουλειά με τον εαυτό μου. Και είχα πολλά να διαχειριστώ, να ανακαλύψω και να καταλάβω…
Από παιδί, είχα μια τάση στην μελαγχολία. Μου άρεσε να μελαγχολώ και, όσο κι αν τα απέφευγα, τα δράματα με γοήτευαν… Οι γονείς μου, από τότε που τους θυμάμαι, πάλευαν για την σχέση τους. Ευτυχώς, προσπαθούσαν να είναι κοντά μου. Αν όχι, μαζί, ο καθένας με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο. Πολύ ξεχωριστό… Αφού, σαν άνθρωποι ήταν τόσο μα τόσο διαφορετικοί… Βέβαια, έτσι γίνεται συνήθως στις σχέσεις… Όταν ο ένας είναι στο ένα άκρο, ο άλλος κρατά την ισορροπία, πηγαίνοντας στο άλλο. Όσο κι αν προσπαθούσαν, δεν μπορούσαν να μου δώσουν τις απαντήσεις που έψαχνα. Θυμάμαι ώρες ατέλειωτες να συζητώ με τον μπαμπά μου και να νιώθω ότι ο άνθρωπος δεν είχε άλλα επιχειρήματα…. Με την μαμά, τα πράγματα ήταν πιο απλά. Ένα και ένα μας κάνουν δύο. Τέλος.
Φυσικά θα σπούδαζα ψυχολογία. Ήταν κάτι που το είχα δηλώσει στο γυμνάσια και δεν άλλαξε ποτέ. Ευτυχώς, ποτέ δεν με σταμάτησαν οι γονείς μου, γιατί έχω ακούσει παιδιά να μου λένε ότι άφησαν το όνειρο της ψυχολογίας γιατί τους έλεγαν ότι δεν θα έχουν δουλειά… Πιστεύω πραγματικά, πως όταν κάνεις κάτι που αγαπάς πραγματικά, όλα βρίσκουν το δρόμο τους. Θυμάμαι ότι αγαπούσα τόσο αυτό που έκανα που ακόμη και τα καλοκαίρια δούλευα (συνήθως άμισθί) σε εταιρίες ανθρώπινου δυναμικού. Δεν μπορούσα μακριά από το αντικείμενό μου.
Τα χρόνια των σπουδών μου ξεδιάλυναν στο μυαλό μου το τι ακριβώς νιώθω… Τις φοβίες, τις ανασφάλειες και τα άγχη μου… Αυτό όμως δεν έλυνε τα θέματα, απλά μου τα έκανε κάπως πιο γνωστά… Όταν, μετά το μεταπτυχιακό, αποφάσισα να ειδικευτώ στην γνωστική συμπεριφορική ψυχοθεραπευτική προσέγγιση και άρχισαν οι ομάδες αυτογνωσίας, αλλά και η πρακτική, έβλεπα ποια ότι είχε έρθει η ώρα να ξεκινήσω ψυχοθεραπεία.
Πριν ξεκινήσω ατομική ψυχοθεραπεία, ένιωθα σα να υπάρχει μια απόσταση ανάμεσα στον εαυτό μου και στα συναισθήματά μου ή και τις πράξεις μου. Μετά την ψυχοθεραπεία, όλα είχαν μια σύνδεση και εγώ ένιωθα ότι έχω τον έλεγχο του εαυτού μου.
Στην αρχή, θυμάμαι, πόσο δυσκολευόμουν να αποστασιοποιηθώ από ό,τι άκουγα. Κάτι που τελικά το κατάφερα. Όμως με πολύ εσωτερικό ψάξιμο… Ειδικά οι περιπτώσεις που μου θυμίζουν τον εαυτό μου, ήταν και είναι και οι δυσκολότερες… Ήταν όμως πολύ βασική η αποστασιοποίηση. Διαφορετικά δεν θα μπορούσα να βοηθήσω κανέναν.
Η άλλη δυσκολία ήταν οι φορές που ο θεραπευόμενος ξαφνικά, και ενώ όλα πήγαιναν ομαλά, αποφάσιζε να σταματήσει. «Μα δε μπορείς να βοηθήσεις κάποιον που δεν θέλει ο ίδιος να βοηθηθεί», μου έλεγε η επόπτριά μου. Και είχε δίκιο. Πλέον καταλαβαίνω ότι εγώ θα είμαι εκείνη που θα δείξω στον άλλο έναν δρόμο. Το αν θα μπει και θα τον περπατήσει, είναι κατά βάση δική του ευθύνη.
Η Τρίτη δυσκολία, ήταν να παραμείνω ψυχολόγος σε άτομα που ένιωθα ότι θα μπορούσα να γίνω και φίλη ή που εκείνα επιδίωκαν μια τέτοια σχέση μαζί μου. Κατάλαβα κι εκεί ότι ήταν ένας τρόπος αντίστασης στη θεραπεία κι εκείνος.
Έχω μάθει πάρα πολλά, έχω γνωρίσει αξιόλογους ανθρώπους που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Γιατί ναι μεν αποστασιοποίηση, αλλά πάντα υπάρχει το ανθρώπινο θεραπευτικό ενδιαφέρον.
Η ικανοποίηση που νιώθω κάθε φορά που βλέπω οτι τελικά ένας άνθρωπος βοηθήθηκε και η ζωή του άλλαξε, δεν περιγράφεται με λόγια. Η γιατρειά της ψυχής θεραπεύει σώμα και το πνεύμα. Το έχω ζήσει και το βλέπω συνέχεια. Γι’ αυτό και δεν αντέχω να μην πάω στο γραφείο ούτε για μια μέρα.
Δική σας επιθυμία ήταν η δημιουργία ομάδων γονέων. Κάτι που τελικά πήρα την απόφαση να ξεκινήσω Θεσσαλονίκη και Αθήνα.
Η εμπειρία μου μου έχει δείξει ότι οι ομάδες έχουν τρομερή θεραπευτική δύναμη. Οι ομάδες έχουν σαν στόχους:
- Την αυτογνωσία
- Την ενίσχυση της αυτοπεποίθησης
- Την διαχείριση θυμού
- Την ενίσχυση της θετικής σκέψης
- Την διαχείριση των αρνητικών συναισθημάτων αλλά και των τοξικών ατόμων που μας περιβάλλουν
- Την εκμάθηση τεχνικών διαπαιδαγώγησης
Όλοι οι γονείς έχουμε μια ευθύνη: να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να γίνουν αυτόνομοι, δυνατοί και ευτυχισμένοι ενήλικες. Πόσο εύκολο είναι όμως αυτό, αν εμείς οι ίδιοι βαλλόμαστε από προσωπικά άγχη, ανασφάλειες, αμφιβολίες ή αντιμετωπίζουμε καθημερινές δυσκολίες;…
Οι ομάδες λοιπόν στοχεύουν να ενισχύσουν τους γονείς για να μπορέσουν με τη σειρά τους να μεταφέρουν στα παιδιά τους τις αξίες που θέλουν.
Όσοι ενδιαφέρεστε στείλτε μου μήνυμα στο facebook στη σελίδα μου Σάντυ Κουτσοσταμάτη ή στο mail μου koutsostamati@gmail.com. Γράψτε μου που μένετε, τις ώρες που θα σας βόλευαν και τι θα περιμένατε από την ομάδα. Θα σας απαντήσω σχετικά με όλες τις λεπτομέρειες.
Να είστε καλά!
Σ.