Just Doretta: Backstage με τη Ντορέττα στο Hangover IV

Εντάξει, νιώθω λίγο περίεργα. Έχω πει από την αρχή ότι δεν θέλω σ' αυτό το blog να μιλάω για τα στραβά και παράλογα της εποχής που ζούμε. Προτιμώ να μιλάω για όμορφα πράγματα. Κάτι σαν αντίδραση. Κάτι σαν άμυνα. Ακόμα κι αν φαίνεται ότι είμαι στον κόσμο μου... Δεν είμαι... Αλλά δεν θέλω να είναι αυτό το blog ο τρόπος διαμαρτυρίας μου.

Παρόλα αυτά, την προηγούμενη εβδομάδα, δεν έγραψα. Είχαν γίνει τόσα πολλά που προτίμησα να μην σου γράψω. Κι ακόμα γίνονται πολλά, αλλά εμείς δεν μπορούμε να σταματήσουμε να ζούμε, να προσπαθούμε να βρίσκουμε χαρά μέσα από οτιδήποτε θέλει ο καθένας και να κάνουμε όνειρα για το μέλλον. Όμορφα όνειρα και θετικές σκέψεις.

Σ' αυτή τη λογική γράφω και το σημερινό μου post και εύχομαι ειδικά οι τελευταίες εξελίξεις να είναι μόνο για καλό..

Έφυγε ο Σεπτέμβριος λοιπόν και έχω να πω πως αυτός ο μήνας θα έπρεπε να λέγεται Σεπτρέξιμος!!

Το τρέξιμο και η κούραση του... Σεπτρέξιμου απλά δεν υπάρχει! Είμαι λοιπόν σ' αυτή τη φάση, που από το πρωί μέχρι το βράδυ τρέχω ασταμάτητα και δεν προλαβαίνω ούτε να σκεφτώ.

Το calendar στο κινητό μου είναι γεμάτο με πολύχρωμες υποχρεώσεις κι εγώ σε έναν αγώνα δρόμου να προλάβω.

Και μετά το βράδυ, μπορεί να κάτσεις στον καναπέ και να ρίξεις και ένα κλάμα, χωρίς να καταλαβαίνεις ακριβώς το γιατί. Απλά έρχεται, ύπουλα και απροειδοποίητα, εκεί που κάθεσαι. Λίγο η κούραση, λίγο το άγχος για οοοοοοόλα αυτά που πρέπει να γίνουν μέσα στην ημέρα με τα παιδιά και τη δουλειά... Είναι μια εκτόνωση και το κλάμα... Μην το φοβάσαι..

Η ώρα λοιπόν είναι 8.53 το πρωί, έχω βάλει τα παιδιά στο σχολικό, πίνω το διπλό εσπρέσο μου με 2 μαύρες ζάχαρες και παγάκια από πάνω (ακούγεται περίεργο,αλλά είναι ωραίο!) και ακούω μουσική στο αγαπημένο μου πια spotify.

Αυτές οι μέρες είχαν πολλές πρόβες στο Hangover4, έτσι ώστε να είμαστε έτοιμοι στις 15 Οκτωβρίου να ανεβάσουμε το έργο με έναν Σωτήρη Καλυβάτση που είναι απλά η προσωποποίηση του γέλιου! Ακόμα και στη φωτογράφηση που κάναμε για το πρόγραμμα του θεάτρου, πρωί πρωί τώρα, μπήκε μέσα με μια ενέργεια που είναι αδύνατον να μην σε παρασύρει!

Χοροπηδάγαμε σαν τα κατσίκια μπροστά από τον φακό του Θωμά Χρυσοχοίδη, γιατί αυτό έπρεπε να κάνουμε και πονούσε η κοιλιά μου απ τα γέλια! Να σαι καλά Σωτήρη μου!

Πάρε μια γεύση από τη φωτογράφηση.




Ο τοίχος πίσω μου έχει αφιερώσεις από ανθρώπους που έχει φωτογραφήσει ο Θωμάς! Κόσμος και ντουνιάς! Όχι αστεία!


Ετοιμαζόμαστε λοιπόν πυρετωδώς και από 15 Οκτώβρη σας περιμένουμε και πάλι στο Θέατρο Αθηνά για πολλά γέλια!

Εν τω μεταξύ αν δείτε κανένα αυτοκίνητο να περνάει από δίπλα σας με 7 τρελούς μέσα να παρτάρουν, μην αγχωθείτε, εμείς θα είμαστε! Έχουμε κάτι γυρισματάκια και σκοπεύουμε να κάνουμε φασαρίααααααααα!!! Θα σας έχω εικόνα και από αυτό φυσικά!!!

Είναι σωτήριο το ότι παίρνουμε τόση χαρά από τη δουλειά μας! Είναι τόσο περίεργες και δύσκολες οι εποχές που είναι αναγκαίο να βρίσκει ο καθένας από εμάς χαρά από κάπου! Από όπου θέλει ο καθένας!! Δεν είναι κακό να μπορούμε να γελάμε, ακόμα και στα δύσκολα. Είναι ίσως το μόνο που θα μας βγάλει από αυτή τη φουρτούνα καθαρούς...

Άλλωστε όσο δύσκολα κι αν είναι τα πράγματα πάντα θα υπάρχει κάτι όμορφο απ' το οποίο μπορεί να κρατηθεί κανείς και να εστιάσει. Τα όμορφα συχνά τα θεωρούμε δεδομένα και εστιάζουμε μόνο στα δύσκολα. Αν αλλάξεις όμως λίγο το focus, έστω και για λίγο θα νιώσεις τη διαφορά...

Φαντάσου να το κάνεις συνέχεια... Για δοκίμασε... Σκέψου κάτι όμορφο που έχεις στη ζωή σου... ΤΩΡΑ!! Το έκανα κι εγώ μόλις... Έχω ένα χαμόγελο στα χείλη.. Εσύ;;;

Love...