Ιστορία πρώτη
Είμαστε προσκεκλημένοι οικογενειακώς σε γεύμα μετά από βάφτιση. Υπάρχει αρκετός κόσμος και πολλά μικρά παιδιά. Παρακολουθώ διακριτικά τα δρώμενα.
Κάποια στιγμή ένας προσκεκλημένος στο διπλανό τραπέζι με μια απρόσεκτη κίνηση ρίχνει το ποτήρι με το κόκκινο κρασί. Πέφτουν δυο τρεις σταγόνες στο κουστούμι του. Η γυναίκα του, του λέει καθησυχαστικά «Μην στενοχωριέσαι δεν πειράζει». Μετά από δέκα λεπτά περίπου ο 8χρονος γιος του ζευγαριού ρίχνει με μια αδέξια κίνηση το ποτήρι με το νερό. Βρέχεται λίγο το φόρεμα της μαμάς, η οποία με αυστηρό ύφος σχολιάζει. «Ωραία, αυτό μας έλειπε. Πόσες φορές σου είπα να προσέχεις;». Και ο μπαμπάς συνεπικουρώντας τη μαμά σχολιάζει: «Μια ζωή απρόσεκτος».
Δυο αναποδογυρισμένα ποτήρια, το ένα με κόκκινο κρασί, το άλλο με νερό. Μπαμπάς και γιος οι «δράστες». Ο ένας πέφτει στα μαλακά, ο άλλος επιπλήττεται, απειλείται και χαρακτηρίζεται απρόσεκτος και μάλιστα «μια ζωή». Πόσο δίκαιο; Το οχτάχρονο παιδί, που δεν έχει αναπτύξει πλήρως τη δεξιότητα της προσοχής και της συγκέντρωσης να επιπλήττεται, και για τον ενήλικα ούτε γάτα ούτε ζημιά! Και προφανώς δεν εννοώ ότι προκειμένου να αποδοθεί δικαιοσύνη θα έπρεπε να έχει ανάλογη μεταχείριση και ο ενήλικας. Εδώ πιθανόν να ισχύει και κάτι ακόμη. «Αν κάποιο άλλο παιδί από το τραπέζι άλλης οικογένειας, έκανε ακριβώς το ίδιο πράγμα, πιθανόν η μαμά να έσπευδε καθησυχαστικά προς το παιδί και τους γονείς, λέγοντας: «Δεν πειράζει, αυτά συμβαίνουν». Με τα δικά μας παιδιά έχουμε την τάση να μεγιστοποιούμε τις επιπτώσεις από τις ανεπιθύμητες ή αδέξιες συμπεριφορές, ενώ ελαχιστοποιούμε και συγχωρούμε ευκολότερα ομοειδείς συμπεριφορές άλλων παιδιών.
Δες τη συνέχεια στο themamagers.gr