(Πάλι τα "δεν ξέρω" θα σας αρχίσω αλλά!)
Δεν ξέρω πώς ένας άνθρωπος βάζει σε μια κούτα μερικά νεογέννητα ζωντανά πλασματάκια και τα παρατάει.
Δεν ξέρω πώς το αντέχει να τα απομακρύνει από την μαμά τους και να μην τα αφήσει καν να μεγαλώσουν τόσο ώστε να μπορέσουν μετά να "βρουν τον δρόμο τους".
Δεν ξέρω πως αντέχει τις τύψεις. Δεν ξέρω πώς γίνεται να μην έχει τύψεις κι αυτό με ταράζει ακόμη χειρότερα για το ανθρώπινο γένος.
Ο Χάρης βρήκε στην παραλία στο Μελίσσι μια κούτα με παρατημένα γατάκια κάτω από τον ήλιο. Το ένα δυστυχώς είχε ήδη "φύγει". Το άλλο ήταν εντελώς αφυδατωμένο και η γιατρός που τον είδε χρειάστηκε να του βάλει αμέσως ορό. Σε ένα πλασματάκι που ζυγίζει κάτι ελάχιστα γραμμάρια χρειάστηκε να βάλουν ορο! Φαντάσου.
Λίγες ώρες μετά ο Τίμος άρχισε να τρώει το ειδικό γάλα που μας έδωσε η κτηνίατρος
και να ανοίγει δειλά δειλά τα καταγάλανα ματάκια του με την βοήθεια του κολλύριου που έπρεπε να του χορηγήσουμε.
Ο Τίμος πρόλαβε και μεγάλωσε μέσα σε δύο μέρες.
Είναι τώρα δίπλα μου και κάνει τα πρώτα του "γουργουρίσματα".
Μην τα παρατάτε τα ζωάκια σας. Και αν έχετε την δυνατότητα να φροντίσετε έστω κι ένα, μην διστάσετε. Εγώ δεν το είχα ξανακάνει ποτέ παλιότερα γιατί ένιωθα ότι δεν μπορώ να βοηθήσω και ότι δεν έχει νόημα να βοηθήσω ένα αν δεν μπορώ να τα βοηθήσω όλα. Βλακείες είναι αυτά.
Θα σε προσέχω και θα σε αγαπάω. Τώρα είμαστε μαζί!