Συνήθως ξέρω κάπως πως θέλω να ξεκινήσω.
Σήμερα δεν ξέρω.
Υπάρχει ένα συναίσθημα που κυκλοφορεί κάτω από το δέρμα μου.
Περίεργο ε?
Είναι κάτι σαν μούδιασμα και σαν γαργαλητό. Είναι κάτω από το
δέρμα μου και κόβει βόλτες. Τώρα που μιλάμε περνάει από τον δεξί μου ώμο προς το στέρνο μου.
Δεν είναι ευχάριστο, αλλά δεν είναι και δυσάρεστο.
Είναι κάπου εκεί στην μέση.
Ακριβώς εκεί δηλαδή που βρίσκεται και το συναίσθημά μου. Στην μέση.
Τέσσερις μήνες πριν από αυτό το συναίσθημα, μπήκα σε μια αίθουσα χορού και ξανασυστήθηκα με τον Γιούρι, τα παπούτσια του χορού, τις κάμερες/φωτά/μικρόφωνα και την παραγωγή του Dancing With The Stars.
Έτσι ξεκίνησαν όλα.
Σάββατο απόγευμα με τσα-τσα-τσά.
Οι πρόβες στην αρχή έμοιαζαν ατέλειωτες ενώ κρατούσαν μόλις 2,5 / 3 ώρες ενώ τον τελευταίο καιρό δεν έπαιζε με τίποτα να μην κλείσουμε 7ωρο καθημερινά. (Είχαμε πατήσει και το 10ωρο.)
Το σώμα μαθαίνει και προσαρμόζεται. Οι ρυθμοί αλλάζουν. Οι στόχοι μπαίνουν σε καινούρια μονοπάτια.
Τέσσερις μήνες πριν από αυτό το σημερινό “κάπουστηνμέση” συναίσθημά μου ανυπομονούσα να ανέβω στην σκηνή του DWTS4 και να χορέψω like nobody’s watching.
Φυσικά και δεν έγινε.
Στην πρεμιέρα αισθανόμουν όλα τα βλέμματα, είχα φοβερό άγχος να πάνε όλα όπως τα είχαμε προετοιμάσει, έβγαινα δεύτερη –παναγίτσαμου- και είμαι τρισευτυχισμένη που δεν λιποθύμησα κάπου backstage.
Δεν ξέρω ποιοί άνθρωποι δεν έχουν άγχος αλλά εγώ δεν είμαι από αυτούς.
Εκείνη την περίοδο εν τω μεταξύ άκουγα συνέχεια αυτό το “μην αγχώνεσαι” που μόνο χειρότερα μου τα έκανε τα πράγματα αλλά εντάξει. Καταλάβαινα πως literally “έξω απ΄τον χορό πολλά τραγούδια λες.”
Χρειάστηκα 3 live για να επέλθει αυτό το «χαλάρωσε».
Την 4η Κυριακή, στην ελληνική βραδιά, υπό τους ήχους του «’Ελεγες», και με βήματα που αισθανόμουν πολύ πιο οικεία, βρήκα την πραγματική χαρά του χορού.
Είδα πως είναι να απελευθερώνεσαι και να κάνεις ακριβώς αυτό που υπάρχει στην καρδιά σου χωρίς να σκέφτεσαι.
Γενικά σε όλη αυτήν την περίοδο έμαθα τόσα για τον εαυτό μου που ούτε μπορούσα ποτέ να φανταστώ.
Ξέρω πως ακούγεται κάπως υπερβολικό αλλά δεν είναι. Όταν αυτά που αισθάνεσαι εκφράζονται μέσα από το σώμα σου, τα βιώνεις σε πολύ βαθύτερο επίπεδο από εκείνο που φτάνουν τα λόγια.
Και το σώμα πόνεσε, χτύπησε, στρετσαρίστηκε, αλλά έγινε πιο δυνατό, πιο σίγουρο, πιο σταθερό.
Ο Γιούρι μου έμαθε ότι σε όποιο σημείο του σώματος πονάς, εκεί πρέπει να πιέζεις με όλη σου την δύναμη γιατί ο πόνος λέει φεύγει με πόνο.
Ενώ δεν μπορώ να το εξηγήσω λογικά, να ξέρετε πως έτσι είναι. Και κάπου μέσα στο κεφάλι μου καταλαβαίνω και γιατί. Μπορεί να το καταλαβαίνεις κι εσύ. Ο πόνος, η κούραση, το τρέξιμο και το άγχος αν θα τα καταφέρεις μπαίνουν στην ζωή σου και αυξάνουν τόσο τα επίπεδα της αδρεναλίνης σου που αρκετά σύντομα παύεις να τα νιώθεις σαν αρνητικά όλα αυτά. (Ούτε αυτό ξέρω πως γίνεται.) Πιθανότατα να γίνεσαι πολύ εκνευριστικός για όλους τους υπόλοιπους που σε κοιτάνε να παλεύεις για κάτι που «Σιγά πως κάνεις έτσι. Ενα σόου στην τηλεόραση είναι», αλλά δεν είναι.
Για μένα τουλάχιστον δεν ήταν.
To post συνεχίζεται στην σελ.ii
Ήταν όνειρο που έγινε πραγματικότητα να ασχοληθώ σε αυτήν την ένταση με τον χορό. Ήταν ευκαιρία να εκφράσω πράγματα που έκαιγαν την ψυχή μου, και τελικά ήταν πάντα ένα κομματάκι της, που έμενε στο παρκέ τις Κυριακές. Έτσι ήθελα να το ζήσω.
Οτιδήποτε πιο χαλαρό από αυτό απλά δεν θα ήταν ταιριαστό με το μέσα μου.
Αυτό που προσπαθώ να πω είναι πως το έζησα πόλυ όμορφα, πολύ έντονα, πολύ ιδανικά όλο αυτό και θα το θυμάμαι για πάντα.
Τέσσερις μήνες πριν από αυτό το σημερινό “κάπουστηνμέση” συναίσθημά μου, δεν πίστευα με τίποτα οτι θα φτάσουμε τόσο μακριά.
Δεν πίστευα με τίποτα οτι θα τα καταφέρω να σταθώ στο ύψος των περιστάσεων (όποιο κι αν ήταν αυτό, ψηλό ή χαμηλό). Και κυρίως δεν πίστευα με τίποτα οτι θα ήσασταν δίπλα μου και θα υποστηρίζατε όλο αυτό το όνειρο με τέτοια αγάπη. Οικογένεια.
Σας το έχω ξαναπεί πως είσαστε ο πλούτος μου και το ξέρω πως είναι μόνο λόγια αυτά. Μακάρι να ήξερα πως να σας ευχαριστήσω με πράξεις. Γιατί όλοι εσείς βρήκατε τον έμπρακτο τρόπο να το κάνετε. Ξοδέψατε χρόνο για να μου γράψετε ένα τρυφερό μήνυμα στο τουήτερ ή να φτιάξατε ένα τέλειο κολάζ φωτογραφιών ή μια φανταστική ζωγραφιά για να μου στείλετε.
Ξοδέψατε χρήματα, μόναδες στο κινητό σας και λίγο χρόνο ακόμη για να με ψηφίσετε.
Ξοδέψατε ενέργεια για μένα και αυτό είναι τόσο πολύτιμο και τόσο μεγάλο που με κάνει να νιώθω μικρούλα και αδύναμη να το ανταποδώσω.
Τουλάχιστον όμως, σήμερα, από εδώ, θέλω να μπει καλά στο μυαλό σας και να τρυπώσει και στην καρδιά σας, πως έχω αγάπη για τον καθένα σας. Έχω συγκίνηση κι ευγνωμοσύνη και έχω πολλά ευχαριστώ και μια αγκαλιά σφιχτή.
Όπου, όποτε μας δωθεί η ευκαιρία να συναντηθούμε, θέλω να έρθετε, να με σκουντήξετε στον ώμο και να μου πείτε “Επ! Μου χρωστάς μια αγκαλιά εσύ” και να αγκαλιαστούμε όπως μας ταιριάζει.
Σας ευχαριστώ.
Στο τελευταίο live όλα κρίθηκαν στον πόντο. Κι ακόμη κι αν έφυγα, εσείς κάνατε το καλύτερο που μπορούσατε. Και το ξέρω στ’αλήθεια αυτό. Τα δώσατε όλα. Κι αυτή είναι η δική μου νίκη. Εσείς είσαστε η δική μου νίκη.
Εσείς είσαστε η απόδειξη σε εκείνα τα λόγια που μου είχε στείλει μια Κυριακή ξημερώματα ο μπαμπαboo.
“Τελικά το DWTS δεν είναι μόνο χορός. Ή καλύτερα, για κάποιους, είναι ένας εσωτερικός χορός…δύσκολος, απαιτητικός, υπερβολικά κοπιώδης, εξαιρετικά αποδοτικός και ανέλπιστα θαυματουργός. Τώρα κοίτα τι έγινε… δε βγήκες πρώτη.
Αλλά ήσουν η νικήτρια!”
Το σημερινό “κάπουστηνμέση” συναίσθημά μου που περπατούσε όλη αυτήν την ώρα κάτω από το δέρμα μου, βρήκε τον χώρο που χρειαζόταν για να ξαπλώσει πάνω στην καρδιά μου. Είναι ήρεμο τώρα. Και ξέρει.
Στους αγώνες αυτής της ζωής δεν χρειάζεται να βγεις πρώτος για να βγεις νικητής.
boo!
Previous:
Mary-Land Blog Seasons 1 & 2
Aπαγορεύεταιηοποιαδήποτεαναπαραγωγή, αντιγραφή, αναδημοσίευση, ανάρτηση ή μεοποιοδήποτε τρόποχρήση των κειμένων της ιστοσελίδας. Οι παραβάτες θα διώκονται σύμφωνα μετον νόμο περί πνευματικής ιδιοκτησίας καιτονποινικό κώδικα..
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για τάσεις και νέα στη Μόδα, Celebrity και Gossip News στο missbloom.gr
