Υπάρχει κάτι χαλαρωτικό στη στιγμή που ακουμπάμε το κεφάλι μας στο μαξιλάρι και αφηνόμαστε. Εκείνη η σιωπηλή, σχεδόν ιερή μετάβαση από τη μέρα στη νύχτα, από το "τρέχω” στο "είμαι”. Και κάπου εκεί, μέσα σ’ αυτή την ακολουθία, χτίζεται αθόρυβα η αληθινή ομορφιά.
Όχι η έντονη, η θεαματική, η φιλτραρισμένη. Αλλά η ήρεμη, εκείνη που ακτινοβολεί το επόμενο πρωί – στο φως της κουζίνας, στον καθρέφτη του μπάνιου, στα μάτια κάποιου που μας ξέρει χωρίς μακιγιάζ. Η ομορφιά που λέει: κοιμήθηκα καλά, φρόντισα εμένα, νιώθω εντάξει.
Και δεν χρειάζονται προϊόντα, εργαλεία ή περίπλοκες ρουτίνες γι’ αυτό -που γενικά προφανώς και χρειάζονται, αλλά όχι γι’ αυτό. Μόνο κάποιες μικρές, σταθερές κινήσεις. Μια βραδινή τελετουργία όχι για το δέρμα μας μόνο – αλλά για εμάς τις ίδιες.
Ένα γεμάτο ποτήρι δροσερό νερό, για αρχή, σαν υπόσχεση για ανανέωση εκ των έσω. Εν συνεχεία, ο καθαρισμός – χωρίς καμία διάθεση να "διορθώσουμε” κάτι, απλώς για να φύγει η ένταση της ημέρας, η σκόνη της πόλης, το άγχος της δουλειάς. Αν το κάνουμε με ρυθμό, με τα χέρια μας και mindfully, σχεδόν μετατρέπεται σε πράξη φροντίδας.
Διαβάστε περισσότερα στο harpersbazaar.gr