Αυτό το post διαβάζεται καλύτερα αν ακούς αυτό:
Αυτό που λέω είναι κάπως ψέμα γιατί τις φορές που “δεν ξέρω τι να γράψω”, είναι οι φορές που ξέρω πολύ καλά τι θέλω να πω αλλά με πιάνει μια ανασφάλεια γι' αυτό. Η διαδικασία που ακολουθεί είναι απλή και πάντα σχεδόν η ίδια. Παιδεύομαι με διάφορους προλόγους, στύβω το μυαλό μου να βρει θέματα, δεν βρίσκω τίποτα, ο χρόνος περνάει, καθυστερώ και τελικά γράφω αυτό που ήθελα από την αρχή να πω με την ίδια ποσότητα ανασφάλειας-ντροπής που είχα αρχικά απορρίψει την ιδέα.
Σήμερα αποφάσισα να γλιτώσω λίγο χρόνο και να κάνω κατευθείαν αυτό που με εκθέτει. Αφού εκεί θα καταλήξω, γιατί να παιδεύομαι?
(note to self: αυτό το ίδιο σου συμβαίνει συχνά. Να ξέρεις τι θέλεις να κάνεις και να μην το κάνεις μέχρι να το κυκλώσεις μερικές φορές και χάνεις χρόνο και το παρασκέφτεσαι και ίσως λίγο “βουρ” να μην έκανε κακό here and there.)
Αυτό που λέω είναι κάπως ψέμα γιατί την “βουρ” διάθεση δεν την απέκτησα μόνο επειδή συνειδητοποίησα την ματαιότητα της “υπερανάλυσης” αλλά είχα και σημάδια από το σύμπαν στην μορφή ενός υπέροχου κειμένου -γράμμα στον 16χρονο εαυτό της από την Σοφία Φιλιππίδου στην Lifo.
Και το μυαλό μου ήξερε που να τρέξει. Γρήγορα στο δικό μου παρελθόν, στο πιο μακρινό και στο πιο κοντινό, και σε αυτήν την ζορισμένη αλλά φοβερά εκπαιδευτική εμπειρία του καλοκαιριού, που τα μικρά χαριτωμένα εσωτερικά μου τερατάκια, έφαγαν κάτι από μέσα μου που μάλλον τα πείραξε στο στομαχάκι τους και απότομα (αλλά όχι ξαφνικά) γιγαντώθηκαν χάνοντας την χαριτωμενιά τους.
Τότε δεν ήταν ούτε λίγο ωραίο να συνυπάρχω μαζί τους. Ήταν πολύ φοβιστικά, πολύ μεγάλα για να χωρέσουμε όλοι μαζί στο ίδιο “μέσα” και εξαιρετικά δύσκολα στο να συνεννοηθούμε και να τα ηρεμήσω.
Για την ακρίβεια ήταν κάπως ανώφελο να προσπαθώ να σταθώ απέναντί τους και να αναμετρηθώ στα ίσα. Ήταν κάπως άνισα. Πέρασα αρκετό διάστημα προσπαθώντας μάταια να βάλω περισσότερες φωνές, να γίνω πιο τρομαχτική από εκείνα και να τα βάλω με αυτόν τον τρόπο στην θέση τους και δεν μπορούσα να καταφέρω και πολλά.
Και μετά πάλι, ήταν αυτό το σημάδι του σύμπαντος με την μορφή της “Ημέρας Του Πατέρα” που ο δικός μου με πήρε μόνος του το μεσημέρι να του πω Χρόνια Πολλά, αλλά εγώ να ξέρεις θα τον έπαιρνα λίγο πιο απόγευμα. Και η ξεκάθαρη διαπίστωση πως:
Και όλα με πήγαν σε αυτό το γράμμα που ένα κυριακάτικο απόγευμα αποφάσισα να γράψω στον πιτσιρίκι εαυτό μου όσο γελοίο κι αν μου ακουγόταν όταν το πρότεινε αρχικά ο μπαμπάς μου.
Μου το έλεγε μερικές μέρες. Ότι το να στέκομαι επιθετικά απέναντι στα τέρατα μάλλον δεν είναι ο πιο σωστός τρόπος. Με άφηνε να το προσπαθώ αλλά καλλιεργούσε μέσα μου και μια διαφορετική προσέγγιση έτσι ώστε όταν αισθανθώ έτοιμη να την δοκιμάσω.
Και εκείνη την Κυριακή αισθάνθηκα έτοιμη να δω εμένα και τα τέρατά μου στην αρχή τους. Τότε που ήταν μικρά και ξεκινούσαν σε αυτήν την ζωή χωρίς να ξέρουν τίποτα από πριν. Μαθαίνοντάς τα όλα από την αρχή. Χτίζοντας βάσεις με τουβλάκια lego και ματωμένα γόνατα.
Στο τότε έπρεπε να αναζητήσω την αλήθεια και την ανακούφιση. Σε εκείνο το παιδάκι που δεν ήξερε αλλά μάθαινε, που δεν ήξερε αλλά αισθανόταν, που δεν ήξερε αλλά καταλάβαινε και που χωρίς να ξέρει έβαζε “πρέπει”, “προσδοκίες”, “μη”, “στεγανά”, “όνειρα”, σε μια σειρά μέσα στο κεφάλι και την ψυχή.
Αν δεν ησύχαζα εκείνο το παιδάκι δεν είχα πολλές ελπίδες να ησυχάσω το τώρα μου.
Σε αυτό το γράμμα επέστρεψα κι εχθές το βράδυ για να θυμηθώ τα όσα θα έλεγα στον εαυτό μου τότε που ξεκινούσε και έχτιζε. Δεν αλλάζουν οι βάσεις να ξέρεις. Το έμαθα. Δεν αλλάζουν τα οικοδομήματα με γκρεμίσματα. Αλλάζουν αν σεβαστείς τα θεμέλια και αποφασίσεις με προσοχή σε αυτά να χτίσεις καινούριους χώρους, καινούρια δωμάτια, που σε εξυπηρετούν καλύτερα στο τώρα σου.
Ο μπαμπάς μου ήταν εκεί όταν ήμουν μικρή και με μεγάλωσε μια φορά. Και είναι εκεί και τώρα που είμαι 29 χρονών, ολόκληρη γυναίκα για να με βοηθήσει να μεγαλώσω το παιδάκι μέσα μου, με τους δικούς μου όρους. Για να με μεγαλώσει και μια δεύτερη φορά.
Αυτό κάνουν οι καλοί μπαμπάδες.
Δεν ξέρω αν αυτό το κείμενο είναι Ευχαριστώ για εκείνον.
Ή αν είναι για μένα, που δεν πρέπει να ξεχνάω να ηρεμώ τον Πιτσιρίκι εαυτό μου, ειδικά σε περιόδους αναταραχών.
Ή αν είναι για σένα, που σου φαίνεται γελοίο ότι κουβαλάμε για πάντα το παιδί-εαυτό μας και χρειάζεται κάποτε να του μιλήσουμε με αγάπη και αποδοχή.
Είναι για όλα.
Κι ας διστάζω να αφήσω εδώ αυτό το γράμμα.
Τουλάχιστον δεν δίστασα να το γράψω.
Γράψε κι εσύ.
boo!
Previous: Mary-Land Blog Seasons 1 & 2
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για τάσεις και νέα στη Μόδα, Celebrity και Gossip News στο missbloom.gr
