Follow us

Despoina's Notebook: Η Δέσποινα Καμπούρη, η Πόκα και ο παιδικός σταθμός!

Η Δέσποινα Καμπούρη έχει την πρώτη εμπειρία της σε παιδικό σταθμό για την Πόκα και θυμάται τη δική της πρώτη (τραυματική) εμπειρία...

Despoina's Notebook blog: Η Δέσποινα Καμπούρη, η Πόκα και ο παιδικός σταθμός!

Ξαφνικά ξυπνάς ένα πρωί και συνειδητοποιείς ότι το παιδί σου μεγάλωσε… Δεν είναι πια μωρό. Περπατάει, παίζει με τα παιχνίδια του, είναι πολύ πιο ανεξάρτητο από ό,τι πριν 5 ή 6 μήνες… Το χειρότερο απ’ όλα είναι όταν δεν υπάρχουν αδέρφια στο σπίτι, οπότε το παιδί από κάποια στιγμή και μετά βαριέται αφόρητα γιατί η μαμά κάνει δουλειές και γιατί βαρέθηκε να παίζει μόνο του με τα ίδια παιχνίδια ξανά και ξανά.

Μετά η μαμά έχει τύψεις που δεν αφήνεται να την ρουφήξει κυριολεκτικά το παιδί,
αλλά τι να κάνει κι αυτή; Άνθρωπος είναι και έχει ανάγκη από λίγη ξεκούραση. Επίσης αν δεν φροντίσει αυτή για την καθαριότητα του σπιτιού και το μαγείρεμα, τότε θα υπάρχει γκρίνια και από τον μπαμπά που… «έχεις πέσει με τα μούτρα στο παιδί… Τι ζήτησα; Ένα ζεστό φαγητάκι να φάω μετά τη δουλειά που είμαι τόσο κουρασμένος»….

Το άλλο σενάριο είναι αισιόδοξο, αλλά από κάποια στιγμή και μετά χρειάζεται κι αυτό αναπροσαρμογή. Η μαμά ξυπνάει το πρωί, ετοιμάζει το παιδί και το πάει στον παππού και τη γιαγιά (για τον μπαμπά ούτε λόγος φυσικά γιατί είπαμε! «Δουλεύω όλη μέρα σαν τον σκύλο για να μη σας λείψει τίποτα… Πήγαινέ την εσύ βρε αγάπη μου…Κι αν τελειώσω νωρίς θα περάσω να την πάρω εγώ»). Ο παππούς και η γιαγιά υπεραγαπούν το παιδί χωρίς καμία αμφιβολία, αλλά για πόσο να αντέξουν το ασταμάτητο παιχνίδι και επίσης για πόσο να αντέξει ένα παιδί να συναναστρέφεται με μεγάλους;

Κάπως έτσι άρχισε να μου γεννιέται η ανάγκη να ψάξω και να μάθω για τους παιδικούς σταθμούς… Το αναπόφευκτο δηλαδή.
Και φυσικά δεν το λέω καθόλου με αρνητική έννοια. Κάθε άλλο. Μετά από πολύ έρευνα και πολλή σκέψη, κατέληξα στο εξής συμπέρασμα: Ακόμη κι αν υπάρχει πολλή βοήθεια στο σπίτι, είτε από κάποια νταντά, είτε από γιαγιάδες και παππούδες -όπως στην δική μας περίπτωση- ένα παιδάκι έχει ανάγκη από πολύ παιχνίδι και συναναστροφή με άλλα παιδάκια.

Το έχω παρατηρήσει και στη μικρή μου. Όταν πηγαίνουμε βόλτες με άλλα παιδάκια ή σε σπίτια μικρών μας φίλων για παιχνίδι, αλλάζει τελείως η ψυχολογία της.
Τα παιδιά στον παιδικό σταθμό κοινωνικοποιούνται, ανεξαρτητοποιούνται, αποκτούν δεξιοτεχνίες και ασχολίες με τις οποίες δεν είχαν ποτέ επαφή στο παρελθόν… Μαθαίνουν τι θα πει πρόγραμμα και κανόνες. Αποκτούν πειθαρχία και φυσικά το πιο σημαντικό από όλα! Μικρούς φίλους!

Όχι! Δεν με τσίμπησε μύγα Τσε Τσε, ούτε έχω σκοπό να ανοίξω Παιδικό Σταθμό. Όλα αυτά σας τα γράφω, γιατί πολύ απλά, σήμερα είχα την πρώτη μου εμπειρία από Παιδικό σταθμό. Αποφάσισα να ενημερωθώ για τα προγράμματα, τις ώρες λειτουργίας, τους κανονισμούς, τα γεύματα και τις δραστηριότητες που υπάρχουν σε ένα σχολείο για μικρούς!


Η Δέσποινα Καμπούρη θυμάται τη δική της τραυματική εμπειρία στο νηπιαγωγείο ως αγγελάκι στη σελίδα ii

Φανταζόμουν αυτή τη στιγμή από τότε που ήμουν έγκυος… Την Έλενα να φοράει την σάκα της και να πηγαίνει στο… σχολείο! Προσπάθησα πολλές φορές να θυμηθώ τις δικές μου εμπειρίες από την πρώτη μέρα στο νηπιαγωγείο (τα παιδιά της δικής μου γενιάς συνήθως πήγαιναν κατευθείαν στο Νηπιαγωγείο, δεν υπήρχαν παιδικοί σταθμοί), αλλά μάταια…

Το μόνο που θυμάμαι είναι η γιορτή των Χριστουγέννων που η δασκάλα είχε πει στα μαμά μου να με ντύσει αγγελάκι… Δράμα! Κατά τη διάρκεια ενός χορευτικού που έπρεπε να κάνουμε κύκλο όλα τα αγγελάκια της παράστασης γύρω από την Παναγία που κρατούσε στα χέρια της τον Χριστούλη, εγώ γλίστρησα, παρέσυρα και τα άλλα αγγελάκια και διέλυσα τη χορογραφία!

Despoina's Notebook: Η Δέσποινα Καμπούρη, η Πόκα και ο παιδικός σταθμός!

Ξαφνικά αισθάνθηκα όλα τα βλέμματα των συμμαθητών μου, των γονιών και της δασκάλας να με καρφώνουν απειλητικά… Τρόμος και ντροπή!
Χρειάστηκε να παρέμβει η γλυκιά μου μανούλα για να με μαζέψει και να ξαναπάρουν τα μάγουλά μου το φυσιολογικό τους χρώμα… Μία εβδομάδα μου πήρε για να συνέλθω! Αααα! Θυμάμαι και τη μεγάλη ζυγαριά που μας έβαζε η δασκάλα μας να ζυγίσουμε διάφορα αντικείμενα… Και φυσικά τον τροχό στην αυλή! Δεν πρέπει να έκανε άλλο παιδί πιο γρήγορα από μένα…

Επανέρχομαι λοιπόν και σας πάω στο σήμερα. Μπήκα μέσα και μύριζε το φρεσκοψημένο ψωμάκι και το μεσημεριανό τους. Τα παιδάκια ήταν στο προαύλιο.
Έτσι βρήκα χρόνο να μιλήσω με την διευθύντρια του Παιδικού σταθμού. Αίθουσες με λιλιπούτεια θρανία και παιδικά καρεκλάκια, μικρές τουαλετίτσες που δεν είχα ξαναδεί ποτέ στη ζωή μου, ζωγραφιές παιδιών και παιχνίδια, ατέλειωτα παιχνίδια.

«Ο παράδεισος της Ελενας» σκέφτηκα… Τελικά όλα είναι στο μυαλό! Μη φοβάστε…
Πάνω απ’ όλα προέχει το καλό των παιδιών. Εγώ το πήρα απόφαση! Η μικρή μου από Σεπτέμβρη θα ξεκινήσει! Τότε θα μοιραστώ μαζί σας τον «αποχωρισμό»… Προς το παρόν εξακολουθώ να τον φαντάζομαι και να συγκινούμαι μόνο στη σκέψη… «Χαζομαμάδες» όλου του κόσμου ενωθείτε!

Σας στέλνω την αγάπη μου και τα φιλιά μου! Περιμένω τα emails σας στο dkampouri@gmail.com


Previous:

Despoina's Notebook: Όλα τα post του blog της Δέσποινας Καμπούρη


Aπαγορεύεται ηοποιαδήποτε αναπαραγωγή, αντιγραφή, αναδημοσίευση, ανάρτησηή με οποιοδήποτε τρόπο χρήση των κειμένων της ιστοσελίδας. Οι παραβάτεςθα διώκονται σύμφωνα με τον νόμο περί πνευματικής ιδιοκτησίας καιτον ποινικό κώδικα..

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για τάσεις και νέα στη Μόδα, Celebrity και Gossip News στο missbloom.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ