Αυτό το post διαβάζεται καλύτερα αν ακούς αυτό:
Ξημέρωνε Τρίτη.
2 Απριλίου 2002.
Τίποτα ιδιαίτερο δεν είχα κανονίσει για εκείνη την Τρίτη.
Ήμουν τότε στα σχεδόν 18. Μαθήτρια 3ης λυκείου, καλό παιδί, επιμελής μαθήτρια, ερωτευμένη με έναν συμμαθητή μου, έφηβη αλλά χαμηλών τόνων, ντροπαλή αλλά σιγά σιγά πιο επικοινωνιακή, με κάμποσα κομπλεξάκια για το σώμα μου που δεν ήθελα με τίποτα οι άλλοι να καταλάβουν ότι έχω και με πολύ διάβασμα.
Τίποτα ιδιαίτερο. Τίποτα πιο φυσιολογικό από όλα αυτά.
Σχολείο, φροντιστήριο, σπίτι, διάβασμα, φαγητό, ύπνος. Και πάλι από την αρχή. Και μάλιστα στον ύπνο ήμουν και τυχερή. Το είχα να το κοκορεύομαι πως ποτέ, καμία έννοια, καμία εφηβική ονειροπόληση δεν με είχε κρατήσει ξύπνια να χαζεύω το ταβάνι μέχρι το ξημέρωμα. Ο ύπνος δεν χαλούσε ποτέ.
Μέχρι τις 2 Απριλίου του 2002 δηλαδή, που η ρουτίνα « Σχολείο, φροντιστήριο, σπίτι, διάβασμα, φαγητό, ύπνος» είχε σχεδόν ολοκληρωθεί.
Μέχρι την στιγμή που πετάχτηκα από το κρεβάτι μου χωρίς ανάσα. Κοίταξα το ρολόι μου αυτόματα, 04:00 τα ξημερώματα και προσπάθησα να ξελαχανιάσω. Κάπως μάταια. Η αδερφή μου κοιμόταν εντελώς ήρεμη στην απέναντι πλευρά του δωματίου αλλά εγώ δεν είχα αρκετό αέρα. Άρχισα να παίρνω βαθιές βίαιες ανάσες για να μπορέσω να γεμίσω με το οξυγόνο που χρειαζόμουν αλλά ήταν αδύνατον. Άκουγα την καρδιά μου να τρέχει, και ένιωθα στον σβέρκο μου αυτόν τον κρύο ιδρώτα που έρχεται γρήγορα και ύπουλα να σε παγώσει.
«Τι έχω? Τι συμβαίνει? Η καρδιά μου! Κάτι έπαθε η καρδιά μου!» σκεφτόμουν και το επαναλάμβανα στον εαυτό μου, με μοναδικό αποτέλεσμα να φοβάμαι περισσότερο, να έχω όλο και λιγότερο οξυγόνο, να χτυπάει όλο και πιο γρήγορα η καρδιά μου, να φοβάμαι περισσότερο, να έχω όλο και λιγότερο οξυγόνο, να χτυπαέι όλο και πιο γρήγορα η καρδιά μου, να φοβάμαι περισσότερο.
Κοιτούσα συνέχεια το ρολόι μου, μάλλον από την τεράστια ανάγκη μου να δω πόσο θα αντέξει η καρδιά μου και πότε επιτέλους θα ξημερώσει.
Προσπαθούσα να επιβληθώ στο αίσθημα του τρόμου και το μόνο που κατάφερνα είναι μέσα σε όλα να αρχίσω να τρέμω ανεξέλεγκτα.
Δεν υπήρχε περίπτωση να ξυπνήσω τους γονείς μου.
Ήμουν εκείνο το παιδάκι που από το γυμνάσιο κι έπειτα, όταν καμιά φορά ξυπνούσα μέσα στον ύπνο μου με πυρετό, πήγαινα στην κουζίνα, έπαιρνα το θερμόμετρο, μεταφερόμουν μόνη μου στον καναπέ για να μην ενοχλώ την αδερφή μου, έπινα αντιπυρετικό αν είχα πάνω από 38,2 και περίμενα να ξημερώσει για να ενημερώσω τους γονείς μου. Η μαμά μου πάντα με μάλωνε που «Είσαι με τα καλά σου παιδάκι μου?!?! Γιατί δεν με ξύπνησες?» κι εγώ απαντούσα «Δεν ήθελα να σε ενοχλήσω ρε μαμά.» και την έκανα πιο έξαλλη.
Οργανωμένη.
Αυτό ήμουν.
Τα είχα όλα σε τάξη.
Είχα τον έλεγχο.
Αυτό πάλευα.
Μέχρι τις 2 Απριλίου του 2002 που κατάλαβα για πρώτη φορά, στο ίδιο μου το σώμα πως είναι να τα χάνεις αυτά. Πώς υπάρχει μια δύναμη μέσα σου που αν ξεσπάσει, πάει ο ψευτοέλεγχος.
Αν στα 12 δεν ξυπνούσα τους γονείς μου, φανταστείτε ντροπή να τους ξυπνήσω στα σχεδόν 18. Αλλά το έκανα. Όλο αυτό ήταν πανω και πέρα από εμένα. Και το τρέμουλο ήταν τόσο που δυσκολεύομουν μέχρι και να περπατήσω.
Ο μπαμπάς μου είχε την εμπειρία και την γνώση να καταλάβει τι είχε συμβεί. Και τότε ήταν η πρώτη φορά στην ζωή μου που άκουσα τον όρο «κρίση πανικού».
Χρειάστηκε τουλάχιστον μια ώρα, να μου μιλάει και να προσπαθεί να με βοηθήσει να ρυθμίσω την αναπνοή μου για να ηρεμήσω τελικά και να μην τρέμω άλλο. (Εννοείται το επόμενο πρωί είχαν πιαστεί όλοι οι μύες μου σαν να είχα κάνει 5 ώρες γυμναστική.) Και χρειάστηκαν 8 ώρες για να φτάσω μετά το σχολείο, στον καρδιολόγο για καρδιαγράφημα.
Ταραγμένη κι εκεί (η ταραχή απέναντι στους γιατρούς δεν μου έχει φύγει ποτέ νομίζω) αλλά τουλάχιστον υγιής, πήρα το ροζ χαρτάκι του καρδιογραφήματος και το κόλλησα στον τοίχο. Απόδειξη ότι η καρδιά αντέχει.
Την δεύτερη κρίση πανικού δεν την θυμάμαι. Αλλά θυμάμαι ότι ζούσα με τον φόβο της. Μέχρι που συνέβη. Και ξανασυνέβη, και ξανασυνέβη και όλα ηρέμησαν τις δύο εβδομάδες των πανελληνίων –τι σου είναι το σύστημα επιβίωσης του οργανισμού!- και ξαναξεκίνησαν στην ηρεμία των διακοπών.
Όλο αυτό το διάστημα προσπαθούσα να είμαι πιο ψύχραιμη όταν αυτές ξεσπούσαν και τις περισσότερες φορές τα κατάφερνα. Αλλά δεν είναι και πανεύκολο. Και καμιά φορά μια κρίση ήταν πιο δύσκολη από κάποια άλλη και θυμάμαι ότι το ποτήρι ξεχείλισε ένα τριήμερο κοντά στον δεκαπενταύγουστο που δεν ήθελα να βγω από το σπίτι και έτρωγα μια μπουκιά φαγητό και με έπιανε δύσπνοια. Και είπα ως εδώ!
Οι γονείς μου ήταν τέλεια βοηθητικοί αλλά εγώ χρειαζόμουν κάποιον πιο ειδικό. Και τους το ανακοίνωσα. Και κατευθείαν, χωρίς κανένας να σοκαριστεί, με βοήθησαν να βρω την κατάλληλη ψυχολόγο. Έκανα για 6 μήνες συμπεριφορισμό, ασχοληθήκαμε με το θέμα των κρίσεων, ηρέμησε όλο αυτό και σταμάτησα.
Kάνε κλικ για τη συνέχεια στη σελίδα ii
Kάνε κλικ για τη συνέχεια στη σελίδα ii
Αλλά το βασικό που θέλω να πω σήμερα, εδώ σε εσάς, που μπορεί να έχετε βιώσει κάτι παρόμοιο οι ίδιοι, ή να βλέπετε έναν κοντινό σας άνθρωπο να το ζει, είναι να μην χάνετε το κουράγιο σας.
Να μην βουλιάζετε στην απόγνωση της φοβίας και του άγχους ότι ποτέ δεν θα τα καταφέρετε να ξεπεράσετε όλη αυτήν την βασανιστική κατάσταση.
Οι κρίσεις πανικού είναι επίπονες και συχνά επίμονες αλλά αν δεν τις αφήσετε να έχουν το πάνω χέρι, δεν θα τα καταφέρουν.
Μην αρχίσετε να προσαρμόζετε την ζωή σας με βάση εκείνα που σας επιβάλλει ο πανικός. Δεν παλεύεται έτσι.
Όταν ο γιατρός σου έχει πει ότι είσαι μια χαρά στην υγεία σου και στ’αλήθεια δεν έχει γίνει τίποτα που να μπορείς να σκεφτείς ότι φταίει για την ταραχή σου, αλλά παρ’ όλα αυτά η καρδιά σου τρέχει και το οξυγόνο δεν είναι αρκετό...
Εστίασε στο τώρα. Κοίτα γύρω σου. Είναι πραγματικά κάτι τρομαχτικό εκεί έξω? Απειλείσαι από κάτι αυτήν την στιγμή? Αν όχι, μάλλον κάτι άλλο συμβαίνει.
Μην εγκλωβίζεσαι. Ο πανικός δημιουργείται όταν δεν υπάρχει λύση. Αλλά στον κόσμο δεν έχει δημιουργηθεί ακόμη εκείνο το πρόβλημα, που δεν έχει λύση.
Ζήτα βοήθεια.
Μην ντρέπεσαι.
«Κράτησε τη συγκέντρωση σου στην αναπνοή. Εισέπνευσε ήρεμα, τρυφερά σαν χάδι, νοιώσε τον αέρα και μέτρησε σιωπηλά το χρόνο που χρειάζεσαι, κάνε το ίδιο με την εκπνοή. Συνέχισε διατηρώντας το ρυθμό που έχεις βρεί, ο ρυθμός είναι ζωή» μου έλεγε εκείνο το βράδυ ο μπαμπάς μου..
Και σε παρακαλώ,
επειδή ποτέ δεν ξόδεψες χρήματα για να αγοράσεις κάτι που δεν θέλεις, μην "αγοράζεις" σκέψεις που δεν σου αρέσουν!
Επέλεξε λοιπόν μια άλλη σκέψη.
Όχι αυτή της καταστροφής.
Μια άλλη που να σε συμφέρει. Που να σε ανακουφίζει. Και που φτιάχνει το μέλλον που επιθυμείς.
Αυτό είναι όλο... ακόμα και αν στην αρχή φαίνεται δύσκολο...
Μπορείς!
boo!
Πι.Ες. Ήταν πολύ μεγάλη χαρά να μιλήσω για όλα αυτά στην εκπομπή «Όλα για την υγεία mou» του κ. Κεφαλογιάννη. Ήταν ειδικοί, γιατροί και ψυχίατροι που μίλησαν πολύ απλά και κατανοητά για τις αγχώδεις διαταραχές και αν θέλετε μπορείτε να βρείτε την εκπομπή εδώ.
Previous:
Mary-Land Blog Seasons 1 & 2
Aπαγορεύεται η οποιαδήποτε αναπαραγωγή, αντιγραφή, αναδημοσίευση, ανάρτηση ή με οποιοδήποτε τρόπο χρήση των κειμένων της ιστοσελίδας. Οι παραβάτες θα διώκονται σύμφωνα με τον νόμο περί πνευματικής ιδιοκτησίας και τον ποινικό κώδικα..
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για τάσεις και νέα στη Μόδα, Celebrity και Gossip News στο missbloom.gr
