«Ο Σχιζοφρενής Δολοφόνος με το Πριόνι»
Πώς όμως διακρίνεται μια ταινία τρόμου; Ένας απλός ορισμός του είδους αφορά ταινίες οι οποίες αποσκοπούν στο φόβο, το σοκάρισμα, τον αποτροπιασμό και την αναστάτωση του θεατή για λόγους ψυχαγωγίας και απεικονίζουν κάτι αλλόκοσμο ή μεταφυσικό, η θεματική τους αφορά κάποια εκδοχή του κακού ή του ανίερου (δαίμονες, νεκροζώντανοι), διακρίνονται από υπερβολή στην εκφορά βίας και συναισθημάτων (gore) ή έχουν σε ρόλο πρωταγωνιστή ή ανταγωνιστή ένα "τέρας” - όχι απαραίτητα ανθρωπόμορφο (κατά συρροή δολοφόνοι, φαντάσματα).
Έπειτα, όπως κάθε κινηματογραφικό είδος, το horror διακρίνεται από δυναμικότητα. Δηλαδή, καθώς εξελίσσεται δεν επαναλαμβάνει τον εαυτό του υιοθετώντας ξανά και ξανά τα ίδια χαρακτηριστικά που αναφέρονται παραπάνω, αλλά εφευρίσκει νέους τρόπους οικειοποίησής τους για να εμπλουτίσει τις αφηγήσεις των ταινιών που ανήκουν στην κατηγορία. Για το λόγο αυτό, στην κινηματογραφική ιστορία του τρόμου μπορούν να παρατηρηθούν φάσεις, οι οποίες ταυτόχρονα αντανακλούν το κοινωνικό - πολιτικό πλαίσιο στο οποίο προέκυψαν. Για παράδειγμα, το "Νοσφεράτου: Μια Συμφωνία Τρόμου" (Φρίντριχ Βίλεμ Μουρνάου, 1922) έκανε πρεμιέρα σε μια εποχή όπου οι Γερμανοί εξακολουθούσαν να πληρώνουν το βαρύ τίμημα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Λίγα χρόνια αργότερα, ο "Δράκουλας" (Tod Browning, 1931), η πρώτη ταινία που συστήθηκε ως horror, γνώρισε μεγάλη επιτυχία στην καρδιά της Μεγάλης Ύφεσης. Μιας περιόδου βαθιάς απαισιοδοξίας και κυνισμού, στην οποία οι θεατές συνέρρεαν για να παρακολουθήσουν τις ταινίες με τέρατα που γύριζε συστηματικά τότε η Universal. Παράλληλα, καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της horror αισθητικής διαδραμάτισαν οι πολιτισμικές αναφορές των χωρών που παρήγαγαν ταινίες τρόμου. Εκτός από το Χόλιγουντ, ξεχωριστές "σχολές" αναδείχθηκαν στην Αγγλία (στο στούντιο της Hammer), την Ιταλία (giallo), αλλά και σε χώρες της Νοτίου Αμερικής (Αργεντινή) και της Ασίας (Ιαπωνία, Νότιος Κορέα). Επιπλέον, δεν είναι ελάχιστες οι φορές που ένα horror δανειζόταν στοιχεία άλλου είδους, όπως το sci-fi, για να προκαλέσει γνήσιο φόβο συχνά με σπουδαία αποτελέσματα ("Alien", "The Thing"), παραμένοντας πιστό στην αποστολή του να τρομοκρατήσει τους θεατές.
Ακολούθως, το σινεμά του τρόμου βρίσκει διαχρονικά τρόπους να μένει στην επικαιρότητα. Τη δεκαετία του ‘60, από τη μία ο Alfred Hitchcock έκανε τομή στο είδος με τις αξέχαστες ανατροπές του "Ψυχώ" (1960), από την άλλη ο George Romero μας σύστησε στην ιδέα των ζόμπι με τη "Νύχτα των Ζωντανών Νεκρών" (1968), ενώ στη Γηραιά Αλβιώνα ανατριχιαστικά παραμύθια γύρω από τη μαγεία οδήγησαν στο folk horror ("Witchfinder General", "Το Καταραμένο Σκιάχτρο"). Αμφότερα φιλμ που εκμεταλλεύτηκαν τη σταδιακή χαλάρωση των λογοκριτικών κανονισμών που ίσχυαν σε κάθε χώρα για να απεικονίσουν τη βία με σχεδόν ρεαλιστική ωμότητα. Προοδευτικά όλο και περισσότερες ταινίες θα ακολουθήσουν το παράδειγμά τους, με τις περισσότερες κατά τη διάρκεια των ‘70s και ‘80s να ανταγωνίζονται μεταξύ τους σε πρωτοτυπία ιδεών, στην πίεση των ορίων και ας μην το κρύψουμε, διαστροφής, μέσα από παραγωγές που όταν δε δημιουργούσαν νέα υποείδη (o "Σχιζοφρενής Δολοφόνος με το Πριόνι" τα slasher, η "Μύγα" απογείωσε το body horror), άφηναν ανεξίτηλο αποτύπωμα στην ποπ κουλτούρα ("Εξορκιστής", "Η Νύχτα με τις Μάσκες"). Τη δεκαετία του ‘90 το horror έφτασε στη μεταμοντέρνα φάση του ("Scream", "The Blair Witch Project"), προτού περάσει στην πιο επιθετική, στα ‘00s, δια μέσου του torture porn ("Saw", "Martyrs"). Τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια οι μεταλλάξεις στο είδος συνεχίζονται, μεταξύ άλλων με την ανανέωση της δημοφιλίας του folk horror ("The Witch", "Μεσοκαλόκαιρο"), ταινίες αυθεντικής καινοτομίας ("Σε Ακολουθεί"), πειραματικές ("Skinamarink"), καθηλωτικές ("X") και τρομακτικά διασκεδαστικές ("Μίλα μου", "Bodies Bodies Bodies").
Συνεπώς, δεν προβλέπεται να ξεμείνουμε σύντομα από horror movies που κεντρίζουν το κινηματογραφικό ενδιαφέρον. Σαν ένας ελάχιστος φόρος τιμής στο είδος που λατρεύουμε να μας καθηλώνει στις καρέκλες μας, ακολουθούν οι καλύτερες ταινίες τρόμου όλων των εποχών.
Οι 30 καλύτερες ταινίες τρόμου όλων των εποχών:
30. Martyrs (Πασκάλ Λοζιέ, 2008)
Η αιματηρή και λυσσαλέα εκδίκηση μιας κοπέλας απέναντι σε εκείνους που τη βασάνισαν με φρικτό τρόπο ως παιδί αποτελεί την κορωνίδα του κύματος ακραίων γαλλικών ταινιών τρόμου της τελευταίας δεκαπενταετίας και, ταυτόχρονα, το πιο καθηλωτικό, σοκαριστικό και φιλοσοφικά αμφιλεγόμενο δείγμα του είδους που βγήκε ποτέ από την πατρίδα των Λιμιέρ. Ιδεολογικά αιχμηρό και αφάνταστα ενοχλητικό, το φιλμ του Λοζιέ είναι καταδικασμένο να προκαλέσει συζητήσεις όσο και ναυτία στα στομάχια των ευαίσθητων θεατών.
Διαβάστε περισσότερα στο athinorama.gr
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για τάσεις και νέα στη Μόδα, Celebrity και Gossip News στο missbloom.gr
