Από την Ειρήνη Γιαννόπαπα, ψυχολόγο, MSc, Υπαρξιακή Συστημική ψυχοθεραπεύτρια.
Άνθρωποι ιδιαίτερα ικανοί μοιάζουν αποδυναμωμένοι, δυσκολεύονται να νιώσουν επιθυμία, βουλιάζουν στη θλίψη, απαξιώνουν τον εαυτό τους και ταλανίζονται από ένα διαρκές υπαρξιακό άγχος και τον επώδυνο φόβο του θανάτου. Αν τα παραπάνω συναισθήματα και τρόπος σκέψης σού ακούγονται οικεία, τότε ίσως η επαφή με έναν ψυχοθεραπευτή θα μπορούσε να σε βοηθήσει, αφού ο ρόλος του σε αυτή την περίπτωση είναι να βοηθήσει τον θεραπευόμενο να βρει το θάρρος να υπάρχει και να αναλάβει την ευθύνη να δώσει νόημα στη ζωή του.
Η απώλεια της ικανότητας να γοητεύεσαι από τη ζωή
Τα νήπια, όταν κάνουν τις πρώτες εξερευνήσεις του κόσμου που τα περιβάλλει, διακατέχονται από έναν υπέρτατο ενθουσιασμό για ό,τι βρεθεί στον δρόμο τους, ακόμα και για πράγματα που στους ενήλικες μοιάζουν άνευ σημασίας. Τι είναι αυτό που αλλάζει στην πορεία της ωρίμανσης και αποσύρουμε το πρωταρχικό δέος απέναντι στην ύπαρξη; Ο κόσμος "από-μαγεύεται" ή μήπως, τελικά, εμείς χάνουμε την ικανότητα να μαγευόμαστε από τα "απλά";
Ο θυμός που καθηλώνει
Άνθρωποι με σπουδαίες δεξιότητες παραμένουν εγκλωβισμένοι στα τραυματικά βιώματα της ζωής τους. Ακινητοποιημένοι από τον θυμό για όσα αδίκως τους συνέβησαν, δυσκολεύονται να μετουσιώσουν τον πόνο σε δημιουργία και να βρουν θάρρος να υπάρξουν χωρίς να τους ορίζει το παρελθόν τους. Εμμένοντας στην αναιτιότητα του ψυχικού πόνου που έχουν βιώσει, καταναλώνουν χρόνο και ενέργεια, αναλογιζόμενοι όσα στερήθηκαν, χάνοντας όλα τα όμορφα που τους αντιστοιχούν στο παρόν και στη δυναμική για το μέλλον τους. Τις καταστάσεις που βιώσαμε δεν μπορούμε να τις αλλάξουμε, τις αντιδράσεις μας όμως μπορούμε να τις ορίσουμε.