Γράμμα Νο 12: Το ταξίδι της Σάντυ Κουτσοσταμάτη και τα μαθήματα ζωής

«Βάλε στη ζωή σου αυτό που σου λείπει και βγάλε ό,τι σε βαραίνει...»<br />


Βάλε στη ζωή σου αυτό που σου λείπει και βγάλε ό,τι σε βαραίνει...

Μετά από πολλά ευτράπελα, αναποδιές και συσσωρευμένη κούραση, το σαββατοκύριακο και η αργία της πρωτομαγιάς, μας αντάμειψαν...



Τι όμορφο το Ναύπλιο!…



Πάντα έχει τουρισμό και είναι από τις λίγες φορές που δεν σκέφτεσαι «πού ήρθε ο καημένος ο τουρίστας!…» Αν και θεωρώ πως έχω αυστηρές προϋποθέσεις, το Ναύπλιο με κερδίζει κάθε φορά που το επισκέπτομαι…



Kαι το επισκέπτομαι από παιδί κάθε καλοκαίρι και σχεδόν κάθε Πάσχα, καθώς η μητέρα μου κατάγεται από ένα χωριό λίγο πιο έξω, τα περίφημα Γιαννουλέϊκα (με 50 κατοίκους το πολύ…).



Πολλές αναμνήσεις στα χωράφια, παιχνίδια σε ατέλειωτες εκτάσεις με πορτοκαλιές και ατέλειωτο κρυφτοκυνηγητό… Οι εικόνες είναι πολύ ζωντανές στο μυαλό μου…



Θυμάμαι λεπτομέρειες, όπως τα τραπεζομάντηλα που έστρωνε η γιαγιά μου στην αυλή, τα αγροτικά αυτοκίνητα και την ανυπομονησία μου να με πάει ο μεγαλύτερος ξάδερφός μου «βόλτα στην καρότσα», το ζευγάρι δύο παππούδων που μας χαιρετούσε την ίδια ώρα κάθε πρωί και την ίδια ώρα κάθε απόγευμα, όταν γυρνούσε από τα χωράφια...





Τις αποθήκες με τα καπνά και φυσικά τη χαρακτηριστική φωνή της γιαγιάς μου που μας φώναζε να φάμε το συνηθισμένο μας γεύμα: αυγά, τηγανιτές πατάτες, χωριάτικη σαλάτα, χωριάτικο ψωμί και βλίτα… Σαντύύύύύύ, Ντεμήήήήήήή (την αδερφή μου).



Μπορεί να μας φώναζε για ώρες… Ποιος όμως άφηνε το παιχνίδι για τα βλίτα;;…



Η γιαγιά μου δεν είναι πια εκεί, έφυγε πριν 6 μήνες, ούτε μήνα μετά τη γέννηση της Ιωάννας μου. Τώρα στην ίδια αυλή τάιζα εγώ την μικρή μου που ίσως σε λίγα χρόνια την φωνάζω εγώ για να έρθει να φάει…



Η γιαγιά μου όμως δεν ήταν εκεί… Τι περίεργο… Το σώμα της δεν είναι πουθενά… Υπάρχει όμως η ψυχή της σε ό,τι έκανε όσο ζούσε και στις μνήμες των κοντινών της ανθρώπων. Ήταν ένας δυναμικός και ταυτόχρονα πολύ γλυκός άνθρωπος.
Το συναίσθημα της απώλειας έγινε πολύ πιο έντονο, τώρα που επισκέφθηκα το χωριό και το σπίτι. Ακόμη είμαι στο στάδιο που δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω ότι δεν υπάρχει πια. Μόλις μπήκα στο σπίτι το πρώτο που είπα ήταν «θέλω τη γιαγιά μου»… δυστυχώς, δεν πρόλαβε να γνωρίσει την δισέγγονή της…



Εκτός από τη γιαγιά μου, σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα έφυγε ξαφνικά ακόμη ένας κάτοικος του μικρού χωριού, πολύ μικρότερος σε ηλικία και αγαπημένος μου θείος… Ένιωσα ότι το χωριουδάκι με τις πόρτες που δεν κλειδώνουν ποτέ άρχισε να ερημώνει…



Το ταξίδι αυτό με έκανε να σκεφτώ πολλά… Αρχικά την έννοια της απώλειας και το πόσο αναγκαίο είναι να ζούμε τη ζωή μας όσο το δυνατόν καλύτερα, σύμφωνα πάντα με τις ρεαλιστικές επιλογές μας. Κάτι που από την αλαζονική φύση μας τείνουμε να ξεχνάμε… Ξεχνάμε ότι σ’ αυτόν τον κόσμο είμαστε περαστικοί και αυτό το πέρασμα, δεν έχουμε παρά να το κάνουμε να αξίζει…



Πόσα είναι τα περιττά για σένα που σκέφτεσαι ότι θα ήθελες να απαλλαγείς; Ποια όνειρα έχεις βάλει στην άκρη, χωρίς και εσύ να ξέρεις τον ακριβή λόγο; Ποια λάθη του παρελθόντος σε καταδιώκουν και σε εμποδίζουν να ζεις το τώρα;



Πάρε την απόφαση να αλλάξεις αυτά που δεν σου αρέσουν και να προσθέσεις στη ζωή σου αυτά που σου λείπουν. Αυτό αποφασίσαμε με τον άντρα μου, (που παρεμπιπτόντως, μετά τους εξήμιση μήνες νιώσαμε σα να βγαίνουμε το πρώτο μας ραντεβού αφού κάναμε την πρώτη μας απόδραση και είχαμε βοήθεια και την μητέρα μου ή αλλιώς Αγία Αναστασία…)



Έτσι, το δεύτερο πράγμα που συνειδητοποίησα ήταν πόσο έχουμε ανάγκη τις αποδράσεις…



Αν φιλοσοφήσουμε τη ζωή μπορεί είτε να μελαγχολήσουμε και να νιώσουμε πλήρη ματαίωση, είτε να αφυπνιστούμε και να κινητοποιηθούμε. Συνειδητά, επιλέγω το δεύτερο… Απλά γιατί αυτό με συμφέρει…

Να είστε καλά!!
Σ.


Περιμένω προτάσεις σας για θέματα στο facebook (Sandy Koutsostamati) twitter (@S_Koutsostamati) ή στο mail koutsostamati@gmail.com.

Διάβασε επίσης από την Σάντυ Κουτσοσταμάτη:



Aπαγορεύεται η οποιαδήποτε αναπαραγωγή,αντιγραφή, αναδημοσίευση, ανάρτηση ή με οποιοδήποτε τρόπο χρήση των κειμένων της ιστοσελίδας. Οι παραβάτες θα διώκονται σύμφωνα με τον νόμο περί πνευματικής ιδιοκτησίας και τον ποινικό κώδικα.