Πώς είναι να χάνεις τον πατέρα σου και ξαφνικά, μια μέρα, να παύεις να είσαι το «παιδί του μπαμπά»; Αναμφίβολα, η εμπειρία αυτή αποτελεί μια από τις πιο τραυματικές για κάθε άνθρωπο - ειδικότερα όταν βρίσκεται σε παιδική ηλικία. Για την εμπειρία της δικής της οικογένειας μίλησε, μέσα από μία ανάρτηση, η mum blogger Ολίβια Γαβρίλη.
Την Ολίβια τη γνωρίσαμε μέσα από τα άρθρα της σχετικά με τη μητρότητα και τα παιδιά αλλά και μέσα από τον γάμο της (και στη συνέχεια τον χωρισμό της) με τον δημοσιογράφο Μάνο Αντώναρο, ο οποίος έφυγε από τη ζωή στις 18 Ιουλίου 2018.
Ένα χρόνο μετά, με ένα μακροσκελές κείμενο, η blogger μιλά για το πώς αντιμετωπίζουν τα παιδιά της τον θάνατο τους πατέρα τους και πώς η οικογένειά τους τα βοήθησε να είναι η δραματική αυτή εμπειρία όσο πιο αναίμακτη γίνεται.
Πώς αντιμετωπίζουν τα παιδιά μου τον θάνατο του πατέρα τους; Η Ολίβια Γαβρίλη στέλνει το δικό της, συγκλονιστικό μήνυμα μέσα από τα social media. Δες ολόκληρο το post:
«Με ρωτάτε συχνά πώς αντιμετωπίζουν τα παιδιά μου τον θάνατο του πατέρα τους. Η εύκολη απάντηση είναι «καλά». Η συνθέτη απαιτεί περισσότερη ανάλυση, όπως φαντάζεστε.
Σε γενικές γραμμές, αν αναλογιστεί κανείς πως η απώλεια ενός γονιού κατά την παιδική ηλικία είναι από τις χειρότερες απώλειες που μπορεί να αντιμετωπίσει ένας άνθρωπος, τα παιδιά μου είναι εντάξει. Θεωρώ πως σε όλο αυτό βοήθησαν, μεταξύ άλλων:
- το ότι ο πατέρας τους και εγώ ήμασταν πάντα ανοιχτοί σε συζητήσεις που αφορούν την αρρώστια ή τον θάνατο και έτσι τα παιδιά άρχισαν να εξοικειώνονται από νωρίς με αυτό το αναπόφευκτο στάδιο του κύκλου της ζωής.
- στο ότι ενημερώθηκαν από την αρχή πως ο πατέρας τους ήταν στο νοσοκομείο σε πολύ δύσκολη κατάσταση, μια κατάσταση που ίσως του στοίχιζε τη ζωή.
- στο ότι ήξεραν πως ο πατέρας τους είχε ούτως ή άλλως εύθραυστη υγεία με αρκετά προβλήματα. Ποτέ τους δεν τους κρύψαμε ότι είχε θέμα με την καρδιά ή ότι έπαιρνε φάρμακα (και μιας και στα σχόλια, όπως ήταν αναμενόμενο, προέκυψε θέμα με αυτό το σημείο, εξηγούμαι και εδώ πως σίγουρα πάντα πιο δύσκολα διαχειρίσιμος είναι ένας αιφνίδιος θάνατος ενός εντελώς υγιούς ανθρώπου. Όλοι το ίδιο επώδυνοι είναι).
- στο ότι συμβουλεύτηκα από την πρώτη στιγμή παιδοψυχολόγο και ότι ξεκίνησα ψυχοθεραπεία αμέσως μετά τον θάνατο του Μάνου, προσπαθώντας να βοηθήσω για αρχή τα παιδιά μου και κατ’ επέκταση εμένα (ή μήπως το αντίστροφο;).
- στο ότι μιλάμε πάντα ανοιχτά για αυτό το θέμα. Νιώθουν άνετα να το συζητήσουν με τους φίλους ή την οικογένειά τους, στο σπίτι, στο σχολείο, παντού.
- στο ότι ζουν σε ένα ισορροπημένο σπίτι γεμάτο αγάπη με ανθρώπους που αφουγκράζονται κάθε στιγμή τις ανάγκες, τις σκέψεις ή τις φοβίες τους.
- στο ότι προσπαθούμε όλοι να μην τα μπερδέψουμε. Κανείς μας δεν ξέρει τι ακριβώς γίνεται, όταν ένας άνθρωπος φεύγει από τη ζωή. Υποθέσεις κάνουμε. Και αυτές ακριβώς τις υποθέσεις τις συζητάω με τα παιδιά μου.
- στο ότι τον κρατάμε ζωντανό στην ψυχή μας μέσα από τις συζητήσεις και τις αναμνήσεις μας.
- στο ότι στο τέλος μένουν μόνο τα καλά να θυμάσαι.
- στο ότι τα παιδιά είναι πολύ σοφότερα απ’ ότι πιστεύουμε. Έχουν μια έμφυτη γνώση και αντίληψη για θέματα όπως ο θάνατος που μπορούν να μας αφήσουν με ανοιχτό το στόμα. Κάποτε την είχαμε και εμείς. Μεγαλώνοντας τη χάσαμε…
Σε γενικές γραμμές θα τολμήσω να γράψω πως εγώ ζορίστηκα πολύ περισσότερο από τα παιδιά μου με τον θάνατο του πατέρα τους. Ξέρω πως καθώς θα μεγαλώνουν, αυτό μπορεί να αλλάζει. Κάποιες πληγές θέλουν χρόνο και υπομονή για να επουλωθούν πλήρως. Κάποιες στιγμές ίσως έρθει ένα “γιατί;”. Μπορεί και όχι. Πάντως αυτό που θα μάθω στα παιδιά μου και που θα ήθελα όλοι οι άνθρωποι να μάθουν είναι πως ΤΙΠΟΤΑ δεν μένει αγιάτρευτο, παρά μόνο αν το κρατήσεις μέσα σου να σε ζορίζει και να σε βασανίζει.
Μιλήστε, ανοιχτείτε, θεραπευτείτε. Η ζωή θα έχει πάντα μαύρο. Μην το αφήνετε όμως να σας πνίγει. Υπάρχει πάντα αρκετό λευκό για να σας τυλίξει και να σας κάνει να γευτείτε την ομορφιά της. Μια μέρα όλοι θα πεθάνουμε. Ας έχουμε απολαύσει το ταξίδι. Σίγουρα αυτό θα σας το έγραφε και ο Μάνος, αν μπορούσε…
Υ.Γ. Ζήτησα την άδεια της Αθηνάς και του Αρχέλαου για να μοιραστώ μαζί σας τις όμορφες ζωγραφιές που έφτιαξαν για τον τάφο του μπαμπά τους. Η Αθηνά διάλεξε να ζωγραφίσει τον εαυτό της και τον μπαμπά Μάνο και τον παππού Αρχέλαο, ενώ ο Αρχέλαος ζωγράφισε όλη την οικογένεια και έναν άγγελο. Λένε πως οι ζωγραφιές των παιδιών μπορούν να μας αποκαλύψουν πολλά για το μέσα τους. Αν με ρωτάτε, συμφωνώ απόλυτα.»
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για τάσεις και νέα στη Μόδα, Celebrity και Gossip News στο missbloom.gr
