Διαβάζουμε το "Κεντρί της πεταλούδας" της Γιώτας Γουβέλη και μιλάμε με τη συγγραφέα

Η ιστορία τριών γυναικών που ανακαλύπτουν ότι τους ενώνουν περισσότερα απ' όσα τις χωρίζουν

Το καλοκαίρι του 2005 ο Σπύρος Γκίγης βρίσκεται δολοφονημένος στην είσοδο του σπιτιού του σε χωριό του Αγρινίου. Η δολοφονία φαίνεται δουλειά επαγγελματία, το κίνητρο όμως παραμένει άγνωστο.

Ο αναγνώστης το αναζητά μέσα από τις ιστορίες τριών γυναικών, η καθεμιά συνδεδεμένη με τον Σπύρο: Η Σόνια, που στα 18 της ζει μαζί του έναν μεγάλο έρωτα, αλλά προδίδεται και φεύγει για πάντα στην πρωτεύουσα. Εκεί συγκατοικεί με την Κλειώ που της αλλάζει τη ζωή, σπουδάζει, κατακτά την επαγγελματική επιτυχία, αλλά εκείνο το κεφάλαιο μένει για πάντα ανοικτό. Η αδελφή της η Φωτεινή, που τελικά παντρεύεται τον Σπύρο, με έναν γάμος συμφέροντος από πλευράς της δεσποτικής μητέρας του, που τον καταδυναστεύει όλη του τη ζωή. Ούτε αυτή όμως συναντά την ευτυχία. Και τέλος, η αδελφή του η Καίτη, που ζει και αυτή έναν προμελετημένο γάμο από συμφέρον στη σκιά της μητέρας της.

Γυναίκες που προσπαθούν να ανοίξουν τα φτερά τους στη σκληρή κοινωνία της επαρχίας ή στο χάος της Αθήνας, που η μια θωρεί την άλλη τυχερή, φθονούνται ή περιφρονούν η μια την άλλη, αλλά τελικά αυτά που τις ενώνουν είναι πιο πολλά απ’ αυτά που τις χωρίζουν.

Το συναρπαστικό βιβλίο της Γιώτας Γουβέλη ακολουθεί με διεισδυτική ματιά τη ζωή των γυναικών και των οικογενειών τους, κάνοντας τον αναγνώστη μέτοχο με την ίδια ένταση στις χαρές, τις λύπες, τους έρωτες και τις απογοητεύσεις. Το μυθιστόρημα οφείλει τον τίτλο του στο φαινόμενο της πεταλούδας, την εξέλιξη δηλαδή των γεγονότων, που μπορεί να προκαλέσει ένα τυχαίο συμβάν.


Η συγγραφέας μιλά γι’ αυτό κι άλλα πολλά στη Miss Bloom:

Τι είναι αυτό που σας ενέπνευσε στο φαινόμενο της πεταλούδας, ώστε να αποτελέσει το κεντρικό μοτίβο του βιβλίου σας;

Η μοίρα, όπως την εξηγεί το φαινόμενο της πεταλούδας. Τίποτα δεν γίνεται τυχαία, ό,τι μας συμβαίνει υπακούει στους νόμους της ζωής. Οι εξελίξεις μετά το μοιραίο γεγονός –την ασυγχώρητη προδοσία- στις ζωές των ηρώων είναι εκ των προτέρων καθορισμένες και εξαρτώνται από τον χαρακτήρα τους, την εποχή τους, τις συνθήκες της ζωής τους… Η Σόνια, μια γυναίκα κατά τα άλλα θετική, αλλά με έντονα ρομαντικό πάθος, λέει κάπου: “…έχω όμως αυτή την περίεργη αίσθηση πως η κατάληξη είναι γραμμένη κάπου εκεί πάνω, στο χάος.” Το πεπρωμένο, δυστυχώς (ή ευτυχώς), μολονότι είναι αναπόδραστο γιατί ακολουθεί αυστηρούς νόμους, δεν μας είναι εκ των προτέρων γνωστό κι αυτή είναι η ομορφιά της ζωής, το μυστήριό της.

Το βιογραφικό σας έχει αρκετές ομοιότητες με αυτό της Σόνιας. Περιέχει το βιβλίο στοιχεία αυτοβιογραφικά;

Σας διαβεβαιώνω πως δεν έχω αδερφή, πόσο μάλλον εραστή τον άντρα της. Έχω ακούσει έναν ποιητή μας να λέει πως “ένα έργο ίσως να μην είναι η αυτοβιογραφία του συγγραφέα, μπορεί όμως να είναι η αυτοβιογραφία του αναγνώστη.” Προφανώς και αποτυπώνονται στο μυθιστόρημα οι δικές μου εμπειρίες ειδικά σε ό,τι αφορά τους επαγγελματικούς χώρους όπου κινούνται οι ήρωες, αλλά οι χαρακτήρες και οι καταστάσεις είναι λίγο πολύ γνωστές σε όλους μας και ειδικά στις γυναίκες. Το δυνατό πάθος, η κοινωνική καταπίεση, οι ψυχαναγκαστικοί σύντροφοι, η λαχτάρα της μητρότητας, η εξουσιαστική μάνα, οι μάταιοι έρωτες, όλα αυτά τα βιώνουμε όλες μας, είναι η πραγματικότητα της ζωής μας. Φυσικά, η λογοτεχνία πολλές φορές εξωθεί τις καταστάσεις στα άκρα για να καταδείξει το θέμα της και η αλήθεια είναι πως στο “Κεντρί της πεταλούδας” ο αναγνώστης ζει στα άκρα μαζί με τους ήρωες.

Κάποια στιγμή η ηρωίδα αναρωτιέται, πώς οι γυναίκες έχουν μειώσει τόσο τις απαιτήσεις τους από τους άντρες. Διατυπώνεται λεκτικά μόνο μια φορά, αλλά η ιδέα διαπερνά όλο το βιβλίο. Είναι κάτι που σας απασχολεί γενικότερα;

Το έχω δει να γίνεται συχνά. Το σημερινό ζευγάρι δεν έχει βρει ακόμα την ισορροπία του. Η μετάβαση από τον άντρα αφέντη στον άντρα ισότιμο σύντροφο θέλει το χρόνο της, οι νοοτροπίες δεν αλλάζουν από τη μια μέρα στην άλλη. Η γυναίκα, προσπαθώντας να προσαρμοστεί στον σημερινό της ρόλο, ζητάει από τον εαυτό της περισσότερα και από τον άντρα λιγότερα, ενώ κανονικά πρέπει κι οι δυο να δώσουν περισσότερα γιατί η ζωή το απαιτεί. Η καινούργια γενιά όμως νομίζω πως έχει βρει το βηματισμό της, είναι πιο αρμονικές οι σχέσεις τους.

Αντίστοιχα, οι γυναίκες του βιβλίου είναι δυνατές ακόμα και μέσα στη δυστυχία ή την ανοχή τους. Αλλά και ο "κακός" του βιβλίου είναι γυναίκα, η Ρεβέκκα, μητέρα του Σπύρου. Τι βασικά λάθη θεωρείτε ότι κάνουμε εμείς οι γυναίκες;

Η γυναίκα είναι πλασμένη για να είναι δυνατή. Υποστηρίζει ζωή κι αυτό είναι υπέροχο και τρομακτικό συνάμα, θέλει δύναμη και σθένος. Ακόμα και μια αγράμματη γυναίκα κρύβει βαθιά σοφία μέσα της, η φύση την προίκισε με ευαισθησία, υπομονή, αντοχή, τρυφερότητα, ό,τι χρειάζεται δηλαδή για να μεγαλώσει τα παιδιά της. Η Ρεβέκκα στο βιβλίο είναι απλώς ένας κακός χαρακτήρας. Έβλαψε και την κόρη της και τη νύφη της και το γιο της. Υπάρχουν και κακοί χαρακτήρες είτε στους άντρες είτε στις γυναίκες. Όσο για τα λάθη που κάνουμε εμείς οι γυναίκες, το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό είναι πως κυνηγάμε συνεχώς την ουρά μας. Ας χαλαρώσουμε και λίγο, ας …το πάρει το ποτάμι, πού και πού. Δεν χρειάζεται να φορτώνουμε συνεχώς με “πρέπει” και “γιατί” τις σχέσεις μας.

Οι ήρωες του βιβλίου κατάγονται από την ελληνική επαρχία και τους είναι πολύ σημαντικό το "τι θα πει ο κόσμος", κλπ. Η υποκρισία και τα μυστικά πίσω απ' τις κλειστές πόρτες είναι κάτι που θέλατε να αναδείξετε στο έργο σας και γιατί;

Ναι, για τη Φωτεινή ήταν σημαντικό το τι θα πει ο κόσμος. Οι άλλες δυο, η Σόνια και η Καίτη, πορεύτηκαν πιο ανεξάρτητα. Η υποκρισία και τα μυστικά δεν είναι γνώρισμα μόνο της επαρχιακής κοινωνίας, αλλά κάθε κοινωνίας και κάθε οικογένειας θα έλεγα. Όταν κλείνει η πόρτα, ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται πίσω της. Αλλά, δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό. Ο άνθρωπος έχει ανάγκη τα μυστικά του, την ιδιωτική του ζωή, τις αδυναμίες του. Φανταστείτε να ζούσαμε σ’ ένα γυάλινο κλουβί όπου οτιδήποτε κάναμε θα ήταν σε κοινή θέα… Καθόλου ευχάριστο. Θυμίζει Τζωρτζ Όργουελ, 1984.

Τι είναι αυτό που σας παρακινεί να γράφετε μυθιστορήματα; Ετοιμάζετε κάτι για το μέλλον;

Μου αρέσουν τα μυθιστορήματα, έχουν κάτι από παραμύθι, τόσο οικείο από τα παιδικά μας χρόνια. Αλλά συγχρόνως σε βοηθάνε να κατανοήσεις τον άνθρωπο και τη ζωή, φωτίζουν τα πράγματα από διάφορες γωνίες, δείχνουν την πολυπλοκότητα του κόσμου μας. Το επόμενο μυθιστόρημά μου είναι ήδη στον εκδότη μου και το μεθεπόμενο βουίζει συνεχώς στο μυαλό μου, ώσπου να πάρει σάρκα και οστά στο χαρτί.


Διάβασε επίσης:
Το βιβλίο της εβδομάδας: "Ο λόφος με τα αγριολούλουδα" της Kimberley Freeman
Το βιβλίο της εβδομάδας: "Λέμβος 14" της Charlotte Rogan
Τελευταία Θυσία: Το πολυαναμενόμενο μυθιστόρημα της σεζόν!

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για τάσεις και νέα στη Μόδα, Celebrity και Gossip News στο missbloom.gr