Η Ασημένια είναι από εκείνα τα κορίτσια που χωρίς καμία προσπάθεια δημιουργούν μία αύρα γύρω τους. Δεν είναι μόνο η ομορφιά της και το εκφραστικό της πρόσωπο. Είναι μάλλον εκείνη η γοητεία που ασκούν κάποιοι άνθρωποι επάνω στους άλλους, χωρίς λόγο και αιτία. Έτσι. Δοτή από τη φύση. Στην κουβέντα μας, ξετυλίγεται η διαδρομή αυτού του 24χρονου κοριτσιού στο οποίο κάποια στιγμή έφτασε στα χέρια του, το πρώτο σενάριο από τις "Ψυχοκόρες". Εκείνη κρατάει το ρόλο της Δεσποινιώς, που όταν χωρίζεται από τις αδερφές της και μπαίνει σε μεγαλοαστικό σπίτι ως ψυχοκόρη, καλείται να ενηλικιωθεί απότομα.
Ασημένια λοιπόν. Σπάνιο όνομα. Από που πήρες το όνομά σου;
Σπάνιο ναι. Το πήρα από τη γιαγιά μου, τη μητέρα του πατέρα μου. Είμαι ένα παιδί που έζησα αρκετά και τις δύο γιαγιάδες μου, γιατί λόγω των δουλειών τους, οι γονείς μου έλειπαν αρκετά από το σπίτι. Και έχω περάσει αρκετό χρόνο με τις γιαγιάδες και τους παππούδες μου, που είναι ένα μεγάλο κομμάτι της παιδικής μου ηλικίας. Έχω πολλές εικόνες και μνήμες μαζί τους.
Όπως;
Θυμάμαι να μου τραγουδά η μία μου γιαγιά ή να εργάζεται επάνω σε ένα ρούχο ως μοδίστρα. Θυμάμαι που βλέπαμε παρέα τα υφάσματα και τα πατρόν. Ήταν και πατρονίστ. Αυτές είναι σίγουρα εικόνες που με ενέπνευσαν για να πάρω αυτόν τον δρόμο και λειτούργησαν μέσα μου από πολύ μικρή ηλικία.
Σου άρεσε που είχες ένα ξεχωριστό όνομα ως παιδί ή όχι και τόσο;
Ναι μου άρεσε. Από μικρή θυμάμαι μου άρεσε το μη συνηθισμένο. Αυτό δεν σημαίνει ότι επεδίωκα να ξεχωρίζω από τα υπόλοιπα παιδιά. Απλά ήθελα να είμαι ο εαυτός μου, χωρίς να με ενδιαφέρει αν ξεχώριζα ή όχι. Και μέχρι σήμερα αυτό με ενδιαφέρει. Να είμαι κοντά σε αυτό που με κάνει χαρούμενη και να μην προσποιούμαι. Να μη ''φοράω'' κάτι που δεν μου ταιριάζει. Μεταφορικά το λέω.
Υπήρχαν στοιχεία επάνω σου που δεν τα αγαπούσες μικρή και τα αγαπάς μεγαλώνοντας;
Έχω μια ιδιαίτερη σχέση με το σώμα μου. Για χρόνια το πολεμούσα. Μεγαλώνοντας όμως, προσπαθώ να γίνομαι πιο φροντιστική. Το σώμα όπως και το πνεύμα χρειάζονται κατάλληλη τροφή και φροντίδα για να μας απελευθερώνουν.
Πώς πολεμούσες το σώμα σου;
Η αλήθεια είναι μας προβάλλουν ένα συγκεκριμένο μοντέλο γυναικείου σώματος, το οποίο εμένα με επηρέαζε. Τα social media επίσης που έχουν μπει τόσο πολύ στη ζωή μας, που προωθούν αψεγάδιαστες εικόνες, που δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα, είναι εντελώς πλασματικές, μας βάζουν στη διαδικασία να κυνηγάμε την τελειότητα. Στην πορεία κατάλαβα ότι το μεγαλύτερο δώρο είναι να αγαπάς και να φροντίζεις τον εαυτό σου. Μόνο τότε είσαι πραγματικά όμορφος. Από εκεί πηγάζει η ομορφιά.
Υπήρξε στιγμή που σου χτύπησε ένα καμπανάκι και σε έκανε να αναθεωρήσεις;
Ναι. Και θυμάμαι αυτή τη στιγμή της αφύπνισής μου και αναθεώρησα. Κάποια στιγμή γίνονται κάποια γεγονότα στη ζωή που σε φέρνουν αντιμέτωπο με την πραγματικότητα και εκεί πρέπει να επιλέξεις πώς θέλεις να πορεύεσαι για να είσαι ευτυχισμένος και να περνάς όμορφα όχι μόνο εσύ, αλλά και οι άνθρωποι που είναι κοντά σου.
Γενικά είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου;
Ναι. Προσπαθώ να με ακούω, για να μην πάρω ένα δρόμο που μπορεί να είναι κοινά αποδεκτός αλλά εγώ δεν μπορώ να εμπεριέχομαι, με αποτέλεσμα να γίνω δυστυχισμένη.
Κατάγεσαι από τα Τρίκαλα αλλά λόγω των μεταθέσεων του μπαμπά σου που υπηρέτησε ως στρατιωτικός, μεγάλωσες σε διάφορες πόλεις.
Αποδημητικά πουλιά! Οι γονείς, ο αδερφός μου και εγώ. Γεννήθηκα στα Τρίκαλα αλλά φύγαμε σχετικά νωρίς για την Αλεξανδρούπολη. Μετά επιστρέψαμε πίσω στα Τρίκαλα και αργότερα μείναμε στη Λήμνο. Για ένα διάστημα ζήσαμε και στο Αμύνταιο. Ακόμα θυμάμαι το τσουχτερό κρύο. Θυμάμαι έκλειναν τα σχολεία για εβδομάδες λόγω του κρύου. Έχουν δει τα μάτια μου τοπία και ωραίους ανθρώπους που με αγκάλιασαν. Δεν θα άλλαζα με τίποτα αυτό το ταξίδι!
Φαντάζομαι θα είχες ανέμελα παιδικά χρόνια. Η επαρχία σου προσφέρει μία παραπάνω ελευθερία ως παιδί.
Ε φυσικά. Δεν υπήρχε φόβος. Υπήρχε αυτή η ανεμελιά, η κοινωνικοποίηση. Μιλούσες με τους γείτονες και όταν πήγαινες στην πλατεία θα ήξερες τον περισσότερο κόσμο που συναντούσες. Ναι, αισθανόμουν ελεύθερη ως παιδί.
Δεν σε δυσκόλεψαν σε τίποτα αυτές οι συνεχείς μετακινήσεις;
Η δυσκολία ήταν ότι κάθε τρία ή τέσσερα χρόνια ήξερα ότι έπρεπε να αποχαιρετήσω αυτό που είχα χτίσει. Αυτό ναι με δυσκόλευε ως παιδί. Ότι θα έπρεπε να αποχαιρετήσω τους αγαπημένους μου.
Αντιμετώπιζες και δυσκολίες προσαρμογής πηγαίνοντας σε μία νέα πόλη;
Όχι, ίσως επειδή μπήκα από πολύ νωρίς σε αυτό είχα μάθει να προσαρμόζομαι. Ήταν πολύ εύκολο για εμένα. Μέχρι σήμερα αγαπώ πολύ τις αλλαγές. Δηλαδή αν μου πεις άλλαξε όχι μόνο πόλη και χώρα ακόμα, είναι το καλύτερο μου.
Και κάποια στιγμή, μεγαλώνοντας ενώ ήταν τα δώσεις εξετάσεις για να μπεις ιατρική, ανακοινώνεις ότι θα ακολουθήσεις τη υποκριτική. Τι σθένος πρέπει να έχει παιδί για να κάνει αυτό που πιστεύει σωστό για εκείνο;
Είναι αυτό που λέγαμε πριν ότι έχω μάθει να με ακούω και δεν θα κάνω κάτι που δεν πιστεύω, μόνο και μόνο επειδή είναι αποδεκτό. Έτσι έγινε και ενώ ήμουν καλή μαθήτρια και πήγαινα για να δώσω πανελλήνιες με σκοπό να περάσω στην ιατρική, παίρνω αυτή την απόφαση. Να σου πω ότι ήμουν μία μαθήτρια συνεπής, διάβαζα πολύ και είχα πολύ καλές επιδόσεις. Μου αρέσει το διάβασμα, δεν το έκανα για τους βαθμούς, αλλά καταλάβαινα ότι δεν μου αρκούσε αυτό.
Και πώς σκέφτηκες την υποκριτική;
Θυμάμαι μου άρεσε πολύ να βλέπω κινηματογραφικές ταινίες στο σινεμά και στο σπίτι και μετά έπαιζα στον καθρέφτη σκηνές που είχα δει. Έτσι ανακάλυψα την έλξη που είχα για την υποκριτική. Δεν είχα παίξει ποτέ στο θέατρο όταν πήρα αυτή την απόφαση.
Δείλιασες ποτέ για αυτή την απόφαση;
Εκείνη την περίοδο υπήρχε ένα κομμάτι μου, που φοβόταν. Γιατί επί της ουσίας τα παρατούσα όλα και ερχόμουν στην Αθήνα, χωρίς να γνωρίζω κανέναν για να δώσω εξετάσεις για δραματική σχολή. Τελικά μπήκα στο Ωδείο και με το που βγήκα από τη σχολή έγινε η οντισιόν για τις Ψυχοκόρες.
Κατάλαβες ότι πρόκειται για διαφορετική δουλειά; Ότι κάτι τρέχει εδώ;
Κατάλαβα ότι είχα μπροστά μου ένα καλογραμμένο σενάριο ως πρώτη εντύπωση. Μετά πηγαίνοντας στην οντισιόν, εκεί σιγουρεύτηκα ότι πρόκειται για μία πολύ ωραία δουλειά. Εγώ σαν παιδί δεν έβλεπα και τόσο τηλεόραση. Περισσότερο σινεμά όπως σου είπα και αντιλήφθηκα ότι η συγκεκριμένη σειρά έχει μία κινηματογραφική ματιά.
Βλέπεις τον εαυτό σου όταν προβάλλεται η σειρά;
Τον πρώτο καιρό δυσκολευόμουν να βλέπω τον εαυτό μου. Έπειτα όμως συνήθισα και πλέον με βλέπω προς όφελος μου, δηλαδή κοιτάζω τι μπορώ να βελτιώσω στην ερμηνεία μου.
Τι σε κέρδισε στο ρόλο της Δεσποινιώς;
Η αθωότητά της. Πιστεύει στους ανθρώπους. Είναι ένα ευαίσθητο κορίτσι, δεν έχει δεύτερες σκέψεις. Είναι ονειροπόλα και ανυποψίαστη. Βλέπουμε ένα παιδί, γιατί είναι παιδί η Δεσποινιώ, είναι ανήλικη, που στην πορεία την εκμεταλλεύονται. Της φέρονται με βία. Και εκείνη αναγκάζεται να ενηλικιωθεί και να δει τον κόσμο με άλλα μάτια.
Αυτό σημαίνει ότι αλλοιώνεται στην πορεία;
Αλλάζει. Έτσι είναι η ζωή. Όλοι αλλάζουμε. Αλλά η Δεσποινιώ αλλάζει με βίαιο τρόπο.
Δεν είναι αφάνταστα σκληρό για την ηρωίδα σου αλλά και τις αδερφές της, ξαφνικά να χάνει την ελευθερία της και να μπαίνει σε ένα καθεστώς υπακοής;
Είναι τρομακτικό και φρικιαστικό. Ειλικρινά εύχομαι κανένας άνθρωπος να μην έρχεται αντιμέτωπος με αυτή τη συνθήκη. Γιατί αυτή η συνθήκη δεν συνέβη μόνο στις Ψυχοκόρες. Ακόμα υπάρχει για πολλές γυναίκες. Δεν είναι ξένη δηλαδή. Αλλά θέλω να παραμένω αισιόδοξη και να πιστεύω ότι θα βρεθεί κάποια στιγμή που θα βγει μία γυναίκα από μία τέτοια κατάσταση ανελευθερίας. Αν πιστέψουμε στον εαυτό μας και στα ονειρά μας. Σίγουρα δεν είναι εύκολο.
Έχεις αισθανθεί ποτέ να προσπαθεί κάποιος να σου στερήσει ένα κομμάτι της ελευθερίας σου;
Και ποιος δεν το έχει αισθανθεί αυτό; Αν υπάρχει ένας άνθρωπος που δεν το έχει νιώσει αυτό, θα ήθελα να τον γνωρίσω. Καταρχήν έχω αισθανθεί να μου συμπεριφέρονται διαφορετικά επειδή είμαι γυναίκα. Παλαιότερα ίσως να φοβόμουν να αντιδράσω, πλέον όμως ξέρω ότι έχω σύμμαχο τον λόγο μου και τη φωνή μου. Και με όμορφο τρόπο, με τα επιχειρήματά μου θα υπερασπιστώ τον εαυτό μου.
Φαντάζομαι μέσα από τις Ψυχοκόρες, θα έχεις ευαισθητοποιηθεί ακόμα περισσότερο με το θέμα της βίας που δέχονται οι γυναίκες.
Επειδή είμαι γυναίκα και έχω ζήσει και βιώσει κάποια φαινόμενα, όπως όλες μας, έχω ευαισθητοποιηθεί από πολύ μικρή ηλικία. Οι Ψυχοκόρες λειτούργησαν μέσα μου ως ένα καμπανάκι, που με ευαισθητοποιήσαν ακόμα περισσότερο.
Τι θα έλεγες σε μία τρομοκρατημένη γυναίκα που δέχεται βία σήμερα και μπορεί να διαβάσει την συνέντευξή μας;
Αυτό που θα έλεγα σε μία φοβισμένη γυναίκα είναι να ζητήσει βοήθεια, γιατί αυτή μπορεί να έρθει από εκεί που δεν φαντάζεται. Από έναν περαστικό ή τον γείτονα, ή τον άνθρωπο που διατηρεί ένα μαγαζί στη γωνία του σπιτιού της. Μπορεί να αισθάνεται απομονωμένη τώρα αλλά αν σκεφτεί ότι υπάρχουν τόσοι άνθρωποι γύρω μας που μπορεί να μας δώσουν τη βοήθειά τους, αν τους τη ζητήσουμε, ίσως βρει το κουράγιο να μιλήσει. Θα της έλεγα ότι υπάρχει πάρα πολύ φως εκεί έξω και όλοι μας αξίζουμε την αγάπη.
Παρατηρούμε όμως και το εξής αντιφατικό, πολλές γυναίκες να αναπαράγουν τα λανθασμένα στερεότυπα για τις γυναίκες ή να διοχετεύουν μίσος για το ίδιο τους το φύλο. Δίνεις κάποια εξήγηση;
Υπάρχει έλλειψη παιδείας. Έλλειψη ενσυναίσθησης και μπορεί να μην έχει κανείς καλή επαφή με τον εαυτό του. Εγώ δεν θεωρώ ότι αυτό έχει σχέση με το φύλο αλλά με τον άνθρωπο. Με τον χαρακτήρα του ανθρώπου.
Τι ελπίζεις από τις γυναίκες της γενιάς σου;
Ελπίζω να μη φοβούνται να διεκδικούν αυτό που τους αξίζει. Να μιλούν, να σέβονται τον εαυτό τους και τους γύρω τους, να αντιστέκονται, να έχουν την ευθύνη του εαυτού τους, να ονειρεύονται. Όλα αυτά που περιγράφω είναι η ελευθερία. Νομίζω ότι αυτός είναι ο σκοπός της ζωής μας. Να απελευθερωθούμε. Μία δασκάλα μου στη σχολή έλεγε ένα πάρα πολύ ωραίο που το θυμάμαι. Η ζωή είναι ταξίδι προς την αυτογνωσία. Άρα και την απελευθέρωση θα πω εγώ. Έτσι μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι και να ζήσουμε μία όμορφη ζωή.
Οι "Ψυχοκόρες" προβάλλονται στον ΑΝΤ1
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για τάσεις και νέα στη Μόδα, Celebrity και Gossip News στο missbloom.gr
