(Αυτό το post γράφτηκε για να το διαβάσεις ακούγοντας αυτό:
)
Λέμε Καλή Χρονιά?
Λέμε Καλή Χρονιά.
Καλή Χρονιά!!!
Καλό 2014 να έχουμε αγαπημένα μου υπεράτομα.
Ας είναι καλύτερο από το 2013 και γίναμε. Δεν ζητάμε πολλά.
Μάθαμε να μην ζητάμε πολλά είναι η αλήθεια.
Δεν με πειράζει. Δεν με πειράζουν διάφορα πια. Ήμουν πιο δύσκολη στις απαιτήσεις μου κάποτε. Οι προσδοκίες μου για την ζωή ήταν υπέρμετρα υψηλές και ματαιωνόμουν πολύ συχνά.
Το 2013 μου έμαθε πως σε συμφέρει περισσότερο να ανταλλάξεις το μεγάλο καλάθι των προσδοκιών σου με ένα μικρότερο που όταν είναι άδειο είναι πιο ελαφρύ και όταν τα πράγματα πάνε καλά γεμίζει πιο εύκολα.
Δεν είμαι μίζερη. Ούτε κυνική. (Kαλά μπορεί και να είμαι.) Αλλά σε ό,τι αφορά στα καλάθια –και στα καλάμια- ακούστε με. Καλύτερα μικρότερο.
Για όλα τα υπόλοιπα (ψιτ! Μην είσαστε πονηρά μυαλά), για τις ελπίδες, για τα όνειρα, για τα συναισθήματα, ψάξτε το μεγαλύτερο δυνατόν μέγεθος και κρατήστε το με όλες σας τις δυνάμεις.
Απλά οι προσδοκίες ανήκουν στα πιο ψυχαναγκαστικά επίπεδα της σκέψης μας. Είναι σαν να έχουμε περάσει μόνοι μας μια ωραιότατη θηλιά στο λαιμό μας για «τα πράγματα που πρέπει σώνει και ντε να γίνουν ΕΤΣΙ και να καταλήξουν ΕΤΣΙ», και που δυστυχώς αν δεν συμβούν όλα σύμφωνα με το σχέδιο, τότε ή εμείς θα αισθανθούμε άχρηστοι ή όλοι οι υπόλοιποι σε αυτήν την γη μας έχουν αδικήσει.
Είναι τώρα ωραία αυτή η θέση για να βρίσκεται κάποιος? Τον πάει πουθενά? Τον προχωράει? Nope dude.
Εγώ που λέτε είχα πάντα την προσδοκία να είμαι τέλεια. Uber-lol. Μετά άρχισα να καταλαβαίνω ότι αυτό είναι πιο παράλογο και από την ύπαρξη μονόκερων.
Και έτσι είχα για δύο πράγματα να στενοχωρηθώ.
Για την ανυπαρξία της τελειότητας και των μονόκερων.
Την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, καμία από τις δύο αυτές αλήθειες δεν έχω αποδεχθεί πλήρως παρά το γεγονός ότι η ζωή έχει αυτόν τον μυστήριο και μαγικό τρόπο να σου κάνει επαναλήψεις στα «μαθήματα» που δεν έχεις «διαβάσει» καλά.
Το τελευταίο κεφάλαιο στο μεγάλο βιβλίο της ζωής ήρθε πάνω στην σκηνή του DWTS4 μπροστά σε όλο τον κόσμο που ήταν εκεί και σε όλους εκείνους που παρακολουθούσαν. Όχι, αυτό το κεφάλαιο δεν είχε να κάνει με κάτι καινούρια βήματα που έμαθα αλλά για κάτι καινούρια βήματα που είχα μάθει, αλλά ξέχασα.
Και σιγά τα ωά θα μου πείτε. Τι χολοσκάς? Αυτό μπορεί να συμβεί σε όλους. Και δεν έχω κανένα περιθώριο να διαφωνήσω, κυρίως επειδή συμφωνώ απολύτως. Απλά σε αυτό το ακαδημαϊκό θεωρητικό επίπεδο που τα συζητάμε τα πράγματα απουσιάζουν όλα τα φριχτά συναισθήματα που έρχονται μαζί με το «σεντόνι».
Κάνεις πρόβες, κάνεις τα βήματα ακόμη και 30 δευτερόλεπτα πριν βγεις στην σκηνή, έχεις προετοιμαστεί, ΕΧΕΙΣ ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ ΟΤΙ ΟΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ, και απλά κάποια στιγμή μπορεί όλα να πάνε από την απέναντι πλευρά του καλά.
Η βασική μου επιθυμία στην βίαιη συνειδητοποίηση ότι δεν έχω ιδέα τι πρέπει να κάνω στο παρκέ που ξαφνικά έμοιαζε εντελώς άγνωστο και «τι στο καλό κάνω εγώ εδώ τώρα?», ήταν να τρέξω από τα Σπάτα μέχρι το σπίτι μου στην Νέα Σμύρνη.
Αντί του σπριντ, μείναμε στην σκηνή να κάνουμε ό,τι μπορούσαμε και να καταλήξουμε με το τέλος του τραγουδιού σε ένα «Πωωωωω πωωωω τι κρίμα!».
Η κριτική επιτροπή μας φέρθηκε όσο μπορούσε πιο τρυφερά και όλοι οι συμπαίχτες είχαν ένα «σιγά μωρέ», αλλά εμείς οι δύο ήμασταν έτοιμοι να σκάψουμε ένα λαγούμι για να βάλουμε τα ντροπιασμένα μας κεφάλια.
Και θα επαναλάβω. Σιγά τα ωά. Αλλά και όχι τόσο σιγά.
Απογοητεύτηκα, αιφνιδιάστηκα από την ξαφνική απώλεια ελέγχου, απογοητεύτηκα, ντράπηκα, απογοητεύτηκα, φρίκαρα κάμποσο, αλλά βασικά απογοητεύτηκα.
Και μετά πήρα μια ανάσα. Κάθησα μισό λεπτό σε ηρεμία και αναρωτήθηκα. Γιατί??? Γιατί τόσο δράμα?
To post συνεχίζεται στην σελ.ii
Και σε τελική ανάλυση ρε ευατέ, ξεκόλλα. Δεν νοιάζεται κανείς όσο νομίζεις. Δεν περιστρέφεται ο πλανήτης γύρω σου και αυτά συμβαίνουν. Μίνι σφαλιάρα “Σύνελθε!” και βάλαμε με τον Γιούρι να δούμε το βίντεο με την “Καταστροφική Χορογραφία της Συνατσάκη” που διάβαζα στα blogs.
Και δεν ήταν τόσο χάλια. Ούτε τόσο καταστροφική. Αυτό το συναίσθημα ότι ρεζιλευόμασταν, δεν έστεκε στην πραγματικότητα. Η ψευδαίσθηση ότι αντί για την χορογραφία μας κάναμε ντροπιαστικές βλακείες αντικαταστάθηκε από την πραγματικότητα δύο ανθρώπων που προσπαθούσαν να διορθώσουν μια κακή στιγμή. Φαινόταν στην φάτσα μας και στα βλέμματα η πλήρης αναστάτωση, αλλά τα χαμόγελα παρέμειναν και η προσπάθεια δεν σταμάτησε στιγμή.
Αυτό που βασικά θέλω να πω είναι πως, αυτά τα πράγματα συμβαίνουν.
Τα βήματα μπορούν να χαθούν.
Όχι μόνο στον χορό.
Και στην ζωή.
Κάποιες φορές μπορεί να αισθάνεσαι πως κάτι έχει καταστραφεί τελείως αλλά στην πραγματικότητα αυτό να είναι μόνο δική σου αίσθηση και οι υπόλοιποι να μην έχουν καταλάβει σχεδόν τίποτα.
Μπορεί να νομίζεις ότι μια ολόκληρη προσπάθεια πήγε στράφι, αλλά στην πραγματικότητα να έχεις μόλις κερδίσει το πολύτιμο μάθημα της ψυχραιμίας που θα σου επιτρέπει να συνεχίζεις να περπατάς ακόμη κι όταν σκουντουφλάς.
Μπορεί να νομίζεις ότι εκτέθηκες ενώ στην πραγματικότητα απλά να εξέθεσες ένα κομμάτι του εαυτού σου που κι εσύ να μην ήξερες ότι υπήρχε.
Μπορεί να έχασες τα βήματα, αλλά στην πραγματικότητα δεν έχασες τον δρόμο.
boo!
Previous:
Mary-Land Blog Seasons 1 & 2
Aπαγορεύεταιηοποιαδήποτεαναπαραγωγή, αντιγραφή, αναδημοσίευση, ανάρτηση ή μεοποιοδήποτε τρόποχρήση των κειμένων της ιστοσελίδας. Οι παραβάτες θα διώκονται σύμφωνα μετον νόμο περί πνευματικής ιδιοκτησίας καιτονποινικό κώδικα..
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για τάσεις και νέα στη Μόδα, Celebrity και Gossip News στο missbloom.gr
