Τα 30 θεωρούνται από την πλειονότητα μια ηλικία- ορόσημο, ένα κομβικό σημείο στη ζωή ενός ανθρώπου. Πολλοί τα φοβούνται, άλλοι τα καρτερούν με προσμονή (κι όμως, υπάρχουν κι αυτοί). Το μόνο σίγουρο είναι ότι όταν είσαι 20 το 30 σού φαίνεται ένα εξαιρετικά μακρινό νούμερο. "Μα αυτός είναι μεγάλος, είναι 30”, έλεγα με στόμφο και, πραγματικά, πίστευα ότι απείχα έτη φωτός από τη "δεύτερη ενηλικίωση”, όπως πολύ εύστοχα εκλαμβάνονται από πολλούς τα τριάντα.
Φυσικά αυτή η δεκαετία κύλησε σαν νερό και να που έγινα κι εγώ 30 τον Απρίλη – οδεύω δηλαδή ήδη προς τα 31. Γράφω αυτό το άρθρο αναλογιζόμενη τι έχω κάνει όλα αυτά τα δέκα χρόνια – και αφού με έχει πιάσει μεγάλη νοσταλγία κοιτάζοντας φωτογραφίες από τα παλιά. Υπάρχουν ορισμένες στιγμές που έχουν χαραχθεί ανεξίτηλες στο μυαλό μου και δεν πρόκειται να σβήσουν ποτέ – όπως την πρώτη ημέρα στο πανεπιστήμιο και την έναρξη της φοιτητικής ζωής, το Erasmus στην Ισπανία, εκείνο το υπέροχο εξάμηνο που έζησα για πρώτη φορά μόνη μου σε ξένη χώρα, την ημέρα της ορκωμοσίας μου αλλά και την πρώτη μου δουλειά σαν ασκούμενη. Θυμάμαι σας χτες (και όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά) τις εξόδους με φίλους, τη συμμετοχή μου στη θεατρική ομάδα του πανεπιστημίου, τις άπειρες ώρες διαβάσματος έναν μόλις μήνα πριν την εξεταστική στην ιστορική βιβλιοθήκη του ΕΚΠΑ, τα πάρτι, τα ξενύχτια και τα sleepovers με φίλες συζητώντας και φιλοσοφώντας, τα ταξίδια και τις βόλτες εξερευνώντας την Αθήνα, τους ανθρώπους που γνώρισα και τις φιλίες ζωής που έκανα.
Θυμάμαι τη δικηγορία και το ατελείωτο τρέξιμο στα δικαστήρια, καθώς και όλες τις (τελείως διαφορετικές μεταξύ τους) δουλειές που ακολούθησαν, την αλλαγή καριέρας και το μεταπτυχιακό, τις όμορφες στιγμές όλο λάμψη που μου χάρισε ο συναρπαστικός χώρος της μόδας λίγο αργότερα, εμπειρίες που θα μείνουν ζωντανές για πάντα στη μνήμη μου και που δυστυχώς, δεν θα ξαναγυρίσουν.
Δέκα χρόνια μετά μπορώ να πω ότι είχα την τύχη να ζήσω πολλά πράγματα και να έχω μια "γεμάτη” δεκαετία, με ποικίλες εμπειρίες. Αν και συνειδητοποιώ ότι άλλα πράγματα ήθελα να είχα πετύχει στα 30 μου όταν ήμουν νεότερη, τελικά είμαι πολύ ευχαριστημένη με αυτά που έφερα εις πέρας.
Γιατί στα 18 μου έλεγα ότι θέλω να έχω δουλειά στο εξωτερικό, να έχω οικογένεια και παιδιά, να έχω ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο. Δεν κατάφερα σχεδόν τίποτα από τα παραπάνω αλλά τουλάχιστον έχω ήσυχη τη συνείδησή μου στο ότι δεν άφησα ούτε μια μέρα που να μην εκμεταλλευτώ στο έπακρο.
Και εν τέλει, αυτή η δεκαετία προσφέρεται για να ανακαλύψεις τον εαυτό σου, ως ενήλικας πια. Να δοκιμάσεις πράγματα, να σε τεστάρεις, να παρατηρήσεις συμπεριφορές, ανθρώπους, τον ίδιο σου τον εαυτό και να γίνεις σιγά σιγά λίγο πιο σοφός. Εν τω μεταξύ, άπαξ και γνωρίσεις τα θέλω και τις ανάγκες σου, η μετάβαση από τα 20 στα 30 είναι η τέλεια ευκαιρία για να διεκδικήσεις τη ζωή που πάντα ονειρευόσουν. Μόνο που αυτή τη φορά θα κυνηγάς ακόμα πιο συνειδητοποιημένη τους στόχους σου, χωρίς να δίνεις, ελπίζω, σημασία στις κοινωνικές επιταγές. Ευτυχώς είμαστε πολύ τυχεροί καθώς ζούμε σε μια εποχή που δεν θεωρείται αναγκαίο και υποχρεωτικό για μια κοπέλα (ή έναν άντρα) στα τριάντα της να έχει κάνει ήδη δύο παιδιά και να έχει φτάσει στο απόγειο της καριέρας της. Ίσα ίσα που η δεκαετία των 30 μπορεί να είναι η τέλεια "πάσα” για να ξαναρχίσεις τη ζωή σου ακόμα κι απ᾽το μηδέν, ώστε να τη φέρεις στα μέτρα σου. Γιατί ποτέ δεν είναι αργά.
Μαζί με όλες τις συνειδητοποιήσεις βέβαια, έρχεται και μια πολύ σημαντική, ίσως η σημαντικότερη: ότι ο χρόνος δεν σου χαρίζεται πια. Ναι μεν είσαι πολύ νέος/νέα ακόμα, όμως δεν είσαι και 15. Πολλές φορές με πιάνει το άγχος ότι ίσως δεν έχω όλο τον χρόνο που νομίζω για να πραγματοποιήσω όλα όσα θέλω. Και η αλήθεια είναι ότι ο χρόνος είναι αμείλικτος – για όλους.
Γι᾽αυτό καλό είναι να ζει κανείς τη στιγμή ολοκληρωτικά και να μην αγχώνεται για το αύριο – πράγμα οξύμωρο βέβαια όταν θέτεις στόχους. Όμως, αν έμαθα κάτι αυτή τη δεκαετία, είναι – μεταξύ άλλων – ότι όταν δεν ζεις τη στιγμή, επιταχύνεις με κάποιον τρόπο το πέρασμα του χρόνου που ούτως ή άλλως φεύγει σαν αέρας.
Τα δικά μου "dirty thirties”
Φέτος, τα 30 με πέτυχαν σε μια από τις πιο δύσκολες ίσως περιόδους της ζωής μου, μέσα στην καραντίνα, απομονωμένη από φίλους και συγγενείς, παρέα με τον σκύλο και το αγόρι μου. Καμία σχέση με τα 30 που περίμενα – σχεδίαζα ένα πολύ μεγάλο πάρτι με καλεσμένους όλους τους φίλους και γνωστούς που έχω στερηθεί πάνω από ένα χρόνο εξαιτίας της πανδημίας.
Δεν πειράζει όμως γιατί και πάλι είμαι ευγνώμων. Ευγνώμων που κατάφερα και έφτασα αισίως ως εδώ – πράγμα καθόλου δεδομένο, μιας και πολλοί συνάνθρωποί μας δεν έχουν σταθεί το ίδιο τυχεροί. Ευγνώμων που είμαι υγιής και που μπορώ να χαίρομαι και να εκτιμώ αυτά που έχω, ευγνώμων για τους ανθρώπους που με περιβάλλουν. Είμαι ευγνώμων ακόμα και για τις ρυτίδες έκφρασης που έχουν αρχίσει σιγά σιγά να μένουν μόνιμες γύρω από τα χείλη μου – φανερώνουν όλες εκείνες τις στιγμές που πέρασα καλά, που γέλασα με την καρδιά μου, που έζησα στο full.
Γιατί τελικά, είναι ευλογία να μεγαλώνεις – κι ας μας πιάνει όλους (σχεδόν) μια μικρή μελαγχολία την ημέρα των γενεθλίων μας. Εξάλλου, είμαστε όσο νιώθουμε, κι εγώ νιώθω ακόμα (το πολύ) 25.
Cheers λοιπόν στα καλύτερα που θα έρθουν!
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για τάσεις και νέα στη Μόδα, Celebrity και Gossip News στο missbloom.gr
