Γράμμα Νο 17 από την Σάντυ Κουτσοσταμάτη

Η Σάντυ Κουτσοσταμάτη δίνει συμβουλές για τον ύπνο του μωρού και το ζήτημα του θηλασμού...

ΓΡΑΦΕΙ: ΒΙΚΥ ΠΑΣΧΑΛΗ

Πόση αϋπνία άραγε μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος;;;;;;;….


Η μικρούλα μου είναι 8 μηνών και η φάση προσκόλλησης στη μαμά έχει ήδη ξεκινήσει… Είναι ο μήνας που συνειδητοποιούν ότι η μαμά δεν είναι προέκταση του εαυτού τους, αλλά ένας ξεχωριστός άνθρωπος που μπορεί και να φύγει… Έτσι έχουν το λεγόμενο άγχος αποχωρισμού, που πολύ συχνά συμβαίνει και κατά τη διάρκεια της νύχτας. Εγώ τι κάνω;;; Νυστάζω!...



Υπάρχουν δυο απόψεις. Η μία υποστηρίζει ότι αυτό που χρειάζεται το παιδί πρέπει να του το δώσεις για να νιώθει ασφάλεια για τον έξω κόσμο που τώρα γνωρίζει. Η άλλη λέει ότι χρειάζεται να το μάθεις να καθησυχάζει μόνο του τον εαυτό του, βάζοντας όρια.

Προσωπικά πιστεύω ότι τα όρια πρέπει να μπαίνουν γιατί μέσα από αυτά νιώθει ασφάλεια το παιδί. Ωστόσο, τα όρια διαφέρουν από γονιό σε γονιό. Ο κάθε ένας πρέπει να βρει τι ταιριάζει στην λειτουργία της οικογένειας, έχοντας πάντα σαν γνώμονα την ιδιοσυγκρασία του παιδιού του. Ό,τι κι αν λένε οι έρευνες, δεν υπάρχει άσπρο ή μαύρο. Η κάθε οικογένεια φτιάχνει τους δικούς της κανόνες.



Για μένα, ο βραδινός ύπνος είναι πολύ σημαντικός, γιατί βλέπω ότι αν τον στερηθώ, δεν μπορώ να ανταπεξέλθω σωματικά την ημέρα. Κάτι που τελικά θα είναι εναντίον της μικρής… Έτσι, λίγο πριν φτάσω στο όριο, βάζω στη μικρή όρια… Επίσης, έχοντας την προσμονή να την κάνω βόλτες το βράδυ ή να έρθει στο κρεβάτι μου, χάνει τον ύπνο της και εκείνη…

Ωστόσο, ακόμα κι αν εφαρμόζω την τεχνική ελέγχου του κλάματος (αφού την έχω θηλάσει, χαϊδέψει και κρατήσει αγκαλιά), δε σημαίνει ότι κοιμάμαι… Αντίθετα, είναι περισσότερο κουραστικό να πηγαίνεις κάθε λίγα λεπτά και να την καθησυχάζεις. Επίσης, το κλάμα της είναι τόοοοοοοοοοσο ψυχοφθόρο (όλες οι μαμάδες ξέρουν τι εννοώ) που τελικά κουράζομαι περισσότερο… Έτσι, μπαίνω συνέχεια στον πειρασμό να την πάρω στον κρεβάτι μου (που εκεί ηρεμεί αμέσως)…

Ο στόχος μου όμως είναι να μάθει να κοιμάται τη νύχτα στην κούνια της. Σίγουρα θα ξυπνήσει κάποιες φορές και θα την καθησυχάσω. Όμως υπάρχει μια λεπτή γραμμή που διαχωρίζει την ανάγκη της για καθησυχασμό, αγκαλίτσα ή παρηγοριά (αν έχει πονάκια) από την εγκατάσταση μιας κακής συνήθειας γύρω από τον ύπνο της.



Ευτυχώς, έχω την συμπαράσταση του Δημήτρη που, αν και σ’αυτή τη φάση του θηλασμού δεν μπορεί να κάνει και πολλά, τουλάχιστον με εμψυχώνει και με στηρίζει… Το αστείο είναι ότι με αποχαιρετάει, φεύγει, πηγαίνει γυμναστήριο, κάνει μπάνιο, τρώει και εγώ είμαι ακόμη εκεί που με άφησε θηλάζοντας τη μικρούλα… Εχθές πρώτη φορά μου είπε «μήπως να τελειώνουμε με το θηλασμό;;;».

Η εμπειρία του θηλασμού δεν συγκρίνεται με καμία άλλη.
Η αίσθηση ότι ο κόσμος μπορεί να διαλυθεί αλλά το μικρούλι θα είναι μια χαρά ψυχικά και σωματικά επειδή θηλάζει, είναι μαγική. Μάλλον όχι απλά μια χαρά, αφού αυτά που λαμβάνει το παιδί από το θηλασμό δεν συγκρίνονται με την καλύτερη τροφή του κόσμου. Επίσης, όσοι με ρωτάνε πώς αδυνάτισα μετά την εγκυμοσύνη απαντώ «θηλασμός!» (για να μην ξαναναφερθώ στις έρευνες που αναφέρουν πόσος βοηθά ο θηλασμός στην απομάκρυνση ασθενειών όπως ο διαβήτης ή τα καρδιαγγειακά νοσήματα). Το πιο σημαντικό όμως είναι η αίσθηση ασφάλειας που προσφέρει στο παιδί. Πραγματικά, όταν η μικρή θηλάζει ήρεμα, τίποτα δεν την ταράζει.

Γνώμη μου όμως είναι ότι η κάθε μητέρα πρέπει να ακούει προσεκτικά τις προσωπικές τις αντοχές και ανάγκες… Σκέφτομαι λοιπόν για το πότε είναι η κατάλληλη στιγμή για μένα να ξεκινήσω τον απογαλακτισμό, κάτι που πρώτα για μένα θα είναι δύσκολο και μετά για τη μικρή…

Κατά τ’ άλλα, η μπουμπούκα μας έχει τρελάνει με τα ξεκαρδιστά γέλια της και το αστείο μπουσούλημά της… Τώρα προστέθηκαν και οι σκηνές στην παραλία, όπου απλά δεν έχω λόγια να περιγράψω. Είναι τόσο χαρούμενη, ήρεμη και ευδιάθετη μέσα στο νερό, σε σημείο που σε εκπλήσσει…



Γκρινιάζω, αλλά κάθε στιγμή που κοιμάται ή δεν είμαι μαζί της, μου λείπει φριχτά. Σαν να έχουν πάρει ένα μέλος του σώματός μου και εγώ μένω μισή.

Κάνοντας παιδί, έχω καταλάβει σε πολλά τους γονείς μου.
Με βοήθησε να συγχωρήσω κάποια από τα λάθη τους, αναγνωρίζοντας το πόοοοοοοσο δύσκολο είναι να μεγαλώνεις σωστά ένα παιδί.

Προσπαθώ πάντα να θυμάμαι ότι το παιδί χρειάζεται:

  • Όρια
  • Ηρεμία
  • Αυτοπεποίθηση
  • Ρουτίνα και πρόγραμμα
  • Σταθερότητα στο περιβάλλον του
  • Ειλικρίνεια
  • Γονείς με ξεκάθαρο ρόλο απέναντί του
  • Θετική ενίσχυση
  • Επιβράβευση
  • Αγάπη για αυτό που είναι και όχι για αυτό που θα θέλαμε να γίνει (άνευ όρων)
  • Αίσθηση των συνεπειών των πράξεων του
  • Και να μην ξεχνάμε ότι εμείς είμαστε ο καθρέφτης του και το παράδειγμά του.
  • (Και πολλά άλλα που τα ανακαλύπτω κάθε μέρα…. Κυρίως αυτοέλεγχο και πολλές αντοχές…)

Να είσαι καλά και να προσέχεις τον εαυτό σου!
Σ.


Διάβασε επίσης από την Σάντυ Κουτσοσταμάτη:



Aπαγορεύεται η οποιαδήποτε αναπαραγωγή,αντιγραφή, αναδημοσίευση, ανάρτηση ή με οποιοδήποτε τρόπο χρήση των κειμένων της ιστοσελίδας. Οι παραβάτες θα διώκονται σύμφωνα με τον νόμο περί πνευματικής ιδιοκτησίας και τον ποινικό κώδικα.