Αυτό το post διαβάζεται καλύτερα αν ακούς το αγαπημένο μου κομμάτι αυτήν την περίοδο:
Ολόκληρη την προηγούμενη εβδομάδα προσπαθούσα να προλάβω την ανάσα μου.
Ας είμαστε ειλικρινείς -ας είμαι- βρίσκομαι σε ΑΥΤΗ την φάση της ζωής.
Την "προσπαθώ να προλάβω την ανάσα μου".
Δεν μου αρέσει, αλλά τώρα δειλά δειλά έχω αρχίσει να την εκτιμώ για τις εκπαιδευτικές ιδιότητές της.
Είναι αυτά τα υπερπολύτιμα μαθήματα που ΘΑ σου προσφέρουν τα δυσάρεστα αλλά μη ρεαλιστικά αρνητικά συναισθήματα που κάποιες φορές σε επισκέπτονται, ΑΝ τα αφήσεις.
Στην ψυχολογία τα λένε κρίσεις άγχους, πανικού, κατάθλιψη. Αυτά τα "όχι ωραία".
Από ό,τι τέτοιο κι αν υποφέρει κάποιος -χωρίς να θέλω να ακουστώ δραματική όντως υποφέρεις- το ζητούμενο είναι να βρεις-αναπτύξεις-ανακαλύψεις-δημιουργήσεις τους τρόπους να βοηθηθείς και να συνεχίσεις. Η συνέχεια είναι πολύ σημαντική. Το να μείνεις κλεισμένος σε ένα δωμάτιο θλιμμένος βαθιά και φοβισμένος δεν είναι σίγουρα ο τρόπος. Μπορεί να το χρειαστείς για λίγο αλλά δεν είναι ο τρόπος.
Στην δική μου προσπάθεια να συνεχίσω (έχω κι αυτές τις δουλειές που λέγαμε νωρίτερα και την ζωή επίσης), ανακάλυψα την αξία του "υποκρίσου το, μέχρι να το καταφέρεις" που στα αγγλικά βγάζει περισσότερο νόημα ως "fake it, till you make it" αλλά που ούτως ή άλλως σε μια φράση δεν μπορεί παρά να ακουστεί "κακό".
Υποκρισίες και ψευτιές.
Ποιος τις θέλει για να τις προτείνω εγώ? Αλλά δώστε μου δυο λεπτάκια να εξηγηθώ.
Οι κρίσεις πανικού (για τις οποίες έχουμε ξανασυζητήσει εδώ S02Ep24) σε κάποιους ανθρώπους και σε μένα, έρχονται και φεύγουν. Περνάς πιο ήρεμες περιόδους και κάποτε περνάς και πιο δύσκολες. Το κλειδί είναι να αποδεχθείς ότι είναι ένα κομμάτι σου, που θα χρειάζεται την φροντίδα σου και την εκπαίδευσή σου να τις χειρίζεσαι.
Αυτό που σαν κλειδί ονομάζω την "αποδοχή" να ξέρετε το λέω και το γράφω με σχετική ευκολία, αλλά ακόμη δεν το έχω κάνει εγώ η ίδια.
'Ωχου αυτή η αποδοχή, είναι πολύ δύσκολη...
----
Από τις δουλειές που είχα πάντως εγώ, ήταν να βρεθώ στην Θεσσαλονίκη για το Mad North Stage Festival. Τις συναυλίες που οργάνωσε το Mad στην ΔΕΘ, για να παρουσιάσω τα όσα έγιναν εκεί την Παρασκευή και το Σάββατο.
Αυτήν την περιόδο, μου είναι κάπως αγχωτικό να το κάνω αυτό. 'Εχω δηλαδή περισσότερο άγχος από αυτό που αντιστοιχεί ούτως ή άλλως σε αυτήν την δουλειά. Αλλά εντάξει. Ανέβηκα στην σκηνή, καλωσόρισα τον κόσμο, είπα όσα έπρεπε να πω, και κατέβηκα από την σκηνή ενώ ακόμη έτρεμαν τα πόδια μου. Εντάξει. Αλλά το έκανα.
'Ολες οι αρνητικές σκέψεις με τις οποίες είχα φορτίσει τις πάνω στην σκηνή στιγμές μου, δεν συνέβησαν ποτέ κι εγώ προσέθεσα "άλλη μια φορά" στην λιστά μου με τις "φορές" που το μυαλό μου έκανε φόβους αλλά η πραγματικότητα ήταν ασφαλής #win.
(Αυτή η λίστα είναι τεράστια αλλά ακόμη δεν την έχω αποστηθίσει.)
Το θέμα όμως είναι πως αυτό το διήμερο ανακάλυψα κάτι καινούριο πολύ ιδιαίτερο και διαφορετικό.
Παρατηρούσα τον εαυτό μου ότι οι αρνητικές σκέψεις σταματούσαν κάθε φορά που επικοινωνούσα με κάποιο από τα παιδιά που βρίσκονταν στην συναυλία, ενθουσιασμένα και κρεμασμένα στα κάγκελα και που ήθελαν κάτι τρυφερό να μου πουν, ή να βγάλουμε μια φωτογραφία. Τότε η αναπνοή μου ήταν πολύ καλή, οι σκέψεις θετικές και ο πανικός μακριά.
Την Κυριακή το πρωί που έπρεπε να μπω στο αυτοκίνητο μόνη μου και να οδηγήσω 4 ώρες μέχρι την Αθήνα, οι αρνητικές σκέψεις έκαναν ξανά τσουπ για το πως θα εξελιχθεί αυτό το ταξίδι, καταστροφικά σενάρια επιβλαβή για την ζωή μου κατέκλυζαν το κεφάλι μου και αύξαναν το συναίσθημα της δύσπνοιας. Λίγη ώρα αφού είχα ξεκινήσει την επιστροφή, σταμάτησα σε ένα parking για να προσπαθήσω να ηρεμήσω την αναπνοή μου και να συγκεντρωθώ σε πιο θετικά μελλοντικά σχέδια.
Δεν ήταν πολύ εύκολο. Παιδευόμουν για κάμποση ώρα και δεν μπορούσα να νικήσω τα αρνητικά συναισθήματα. Δεν μπορούσα να νικήσω το συναίσθημα της δύσπνοιας και δεν ήξερα πώς θα ξαναβγω στο δρόμο.
('Ωχου αυτή η αποδοχή.)
Μέχρι που θυμήθηκα την επικοινωνία με όλα τα παιδιά που συνάντησα το προηγούμενο διήμερο. Και αναρωτήθηκα ποιος ήταν ο κοινός παρανομαστής αυτών των στιγμών. Και πέρα από την γλύκα και την τρυφερότητα ήταν σίγουρα το χαμόγελο που είχα κολλημένο στο πρόσωπό μου συζητώντας και βγάζοντας φωτογραφίες.
Κι εκεί, σε εκείνο το parking, μέσα στο αυτοκίνητο, με έναν πανικό να παραμονεύει να εξελιχθεί πλήρως και 500 χιλιόμετρα μπροστά μου, αποφάσισα να χαμογελάσω. Πλατιά.
Χωρίς να το νιώθω πολύ αληθινό αλλά και χωρίς να δίνω σημασία σε εκείνο το κομμάτι του εαυτού μου που με φώναζε "Χαζή!"
Χαμογέλασα χωρίς να το νιώθω πολύ αληθινό και κοίταξα γύρω μου την ζωή να κυλάει στους ρυθμούς της και το πρωινό φως να την κάνει όμορφη.
Χαμογέλασα χωρίς να το νιώθω πολύ αληθινό αλλά για πρώτη φορά μετά από καιρό η φαντασία μου ηρέμησε από τα άσχημα.
"Είμαι καλά. 'Οσες φορές έχω αισθανθεί αντίστοιχη δύσπνοια, πάντα έχω επιβιώσει. Δεν είναι αληθινή. Το αληθινό είναι ότι είμαι καλά. Και δεν είμαι χαζή που χαμογελάω μόνη μου,τώρα, εδώ."
..και κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε το "ψεύτικο" χαμόγελό μου, το ένιωθα όλο και πιο αληθινό, όλο και πιο ζεστό, όλο και πιο ηρεμιστικό για την καρδιά μου.
'Εβαλα πρώτη, βγήκα στον δρόμο,πάτησα play στο αγαπημένο μου τραγούδι αυτήν την περίοδο, και για τις επόμενες 4 ώρες απλά χαμογελούσα σε οποιαδήποτε σπίθα πανικού.
Το χαμόγελο την ώρα του φόβου δεν είναι απλό αλλά μπορώ να υποκριθώ μέχρι να γίνει πιο εύκολο. Είναι το καινούριο μου όπλο. Θα το προσπαθώ. Και μπορεί να σε βοηθήσει και στα δικά σου.
Κι ώχου αυτή η αποδοχή είναι πολύ δύσκολη... Αλλά μπορώ να την υποκριθώ μέχρι να την καταφέρω.
Boo!
Πι.Ες. Aληθινά χαμόγελα που ανταλλάξαμε..
Previous:
Mary-Land Blog Seasons 1 & 2
Aπαγορεύεται η οποιαδήποτε αναπαραγωγή, αντιγραφή, αναδημοσίευση, ανάρτηση ή με οποιοδήποτε τρόπο χρήση των κειμένων της ιστοσελίδας. Οι παραβάτες θα διώκονται σύμφωνα με τον νόμο περί πνευματικής ιδιοκτησίας και τον ποινικό κώδικα..
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για τάσεις και νέα στη Μόδα, Celebrity και Gossip News στο missbloom.gr
