Η ιστορία που θα ακολουθήσει παρά το γεγονός ότι είναι από τα πιο σουρεάλ πράγματα που μου έχουν συμβεί, είναι εντελώς αληθινή και μπορείτε αν θέλετε να την χρησιμοποιήσετε σε όποια φάση αργοπορίας-καθυστέρησης στην ζωή σας χρειαστεί.
(Ας αφήσουμε επιτέλους ήσυχα τα ρακούν.)
Πρώτον: Χιχιχιχιχιχι
Δεύτερον: Εγώ που κολλάω σε όλο αυτό?
Και Τρίτον: Βάλε λίγη μουσική.
Η αρχή αυτής της ιστορίας εντοπίζεται κάπου στα μέσα Ιουλίου όταν κάτι είχε παίξει με την υπερφυσική μου δύναμη και άθελά μου έσπαγα τα πόμολα των πορτών που βρίσκονταν στο διάβα μου.
(Note to self: αυτή είναι η πρώτη φορά στην ζωή μου που χρησιμοποιώ την γενική πληθυντικού της λέξης «πόρτα» και μου ακούγεται αρκετά περίεργη.)
Μα τι να εννοώ?
Όλα ξεκίνησαν ένα πρωινό, η Παναγιά μου. Ο Ποπ Ροκ Σταρ κοιμόταν κι εγώ είχα διάφορες δουλίτσες για τις οποίες μόλις είχα ξυπνήσει. Η σωστή η μέρα οφείλει να ξεκινάει με πλατσούρισμα στην μπανιέρα, οπότε βρισκόμουν στο μπάνιο.
(“..λα λα λα λα, παπάκια στην σειρά..”)
(“..τι ωραία τι καλά πλατσουρίζω στα νερά..”)
(“..είναι το στρώμα μου μονό, είναι το στρώμα μου μονό..”)
(“..Μην με κοιτάς μες τα μάτια, θα βρεις μια αλήθεια κομμάτια..”)
(“..And iiiiiiiiiiiiiiii will always love yoouououououou..”)
Ότι τι? Εσείς δεν τραγουδάτε στο μπάνιο ό,τι να’ ναι?
Τελοσπάντων κάποια στιγμή σταμάτησα το περφορμανς, τακτοποιήθηκα, μοσχοβόλησα και πήγα να βγω από το μπάνιο.
Αμ δε.
Το πόμολο, μου έμεινε στα χέρια, -όχι δεν γίνεται δεν είναι δυνατόν... ακόμη επηρεασμένη από το προηγούμενο καλλιτεχνικό πρόγραμμα- εντελώς σπασμένο από τη βάση του, κι εγώ έμεινα να το κοιτάω σαν χαζή γιατί ειλικρινά θα ορκιζόμουν οτι την τελευταία φορά που τσέκαρα, δεν είχα το δικέφαλο της ΜαντόναΣ.
Το γέλασα λίγο, το έβγαλα και κανα δυο φωτογραφίες να έχω να το θυμάμαι το σκηνικό,
και μετά, με το κινητό μου, που έχω ΠΑΝΤΑ μαζί μου, θαρρείς και κάποιος το έχει κολλήσει με μονωτική στο χέρι μου, είπα να πάρω τον Ποπ Ροκ Σταρ, να τον ξυπνήσω δυστυχώς, αλλά να έρθει να μου ανοίξει απ’ έξω. Γιατί απ’ έξω το πόμολο ήταν μια χαρά και λειτουργούσε. ‘Ετσι κι έγινε.
Συμφωνήσαμε και οι δύο με ένα στόμα μια φωνή οτι “Πρέπει να πάρουμε τηλέφωνο το μηχανικό του σπιτιού για να έρθει να μας αλλάξει το πόμολο” και όπως το είπαμε δεν το κάναμε ποτέ.
Κάναμε βέβαια διάφορες πατέντες για να μην κλεινόμαστε στο μπάνιο, όπως να βάλουμε χαρτοταινία στο σιδεράκι της πόρτας έτσι ώστε να μην μαγκώνει και φυσικά χρησιμοποιήσαμε την καταπληκτική “Έξυπνη Σαγιονάρα” που τοποθετήσαμε προσεχτικά στο άνοιγμα της πόρτας για να μην κλείνει απότομα από το ρεύμα.
Σας λέω επιστημονική δουλειά, όχι αστεία.
Σχεδόν μια εβδομάδα αργότερα, στην πολυκατοικία μιας φίλης, συνέβη κάτι αντίστοιχο όταν προσπάθησα να ανοίξω την εξώπορτα.
Το πόμολο μου έμεινε στα χέρια –όχι δεν γίνεται δεν είναι δυνατόν- κι εγώ έμεινα να το κοιτάω πιο χαζή από την προηγούμενη φορά.
Το γέλασα ξανά, το έβγαλα κανα δυο φωτογραφίες για να το θυμάμαι κι αυτό το σκηνικό,
και μετά με το κινητό μου, που δεν ξέρω αν σας το έχω πει αλλά το έχω ΠΑΝΤΑ μαζί μου, πήρα τηλέφωνο την θεούλα φίλη να κατέβει να μου ανοίξει με τα κλειδιά της.
Γι' αυτήν την πόρτα δεν ασχολήθηκα παραπάνω με πατέντες και τέτοια, όχι ότι είχα ασχοληθεί με τη δική μου όσο θα έπρεπε, γιατί μετά άρχισαν οι διακοπές και τα πέρα δώθε, ε και μωρέ θα το φτιάξουμε όταν γυρίσουμε.
(Ποιον είπες αναβλητικό εεε?)
Ο Σεπτέμβρης ήρθε κι εμείς επιστρέψαμε και η πόρτα εκεί. Με την σφουγγαρίστρα να την στηρίζει να μην κλείσει (καινούρια πατέντα) και με την χαρτόταινία να έχει πια σκιστεί από το σιδεράκι και να κάνει πιο ενδιαφέρουσα την καθημερινότητα στην πιθανότητα κλεισίματος στο μπάνιο.
Κάποια ανύποπτη στιγμή τρελής αποφασιστικότητας και υπευθυνότητας, πριν από δύο εβδομάδες, πήρα τηλέφωνο τον μηχανικό. (χουρέι) Μου είπε πως πρέπει να του πάμε το πόμολο να το δει, να βρει ένα ίδιο και μετά να έρθει να μας το φτιάξει.
Φυσικά το πόμολο έμεινε στο τραπεζάκι του σαλονιού περιμένοντας να πάει στο μηχανικό μια ολόκληρη εβδομάδα.
Τόσο διάστημα μεσολάβησε άλλωστε, από εκείνο το τηλεφώνημα μέχρι την ημέρα που κλείστηκα στο μπάνιο.
Το post συνεχίζεται στη σελ.ii
Λοιπόν εκείνη την ημέρα (του κλεισίματος στο μπάνιο) είχε ο Ποπ Ροκ Σταρ δουλειές και είχε φύγει νωρίς από το σπίτι. Καμιά ωρίτσα αργότερα μου έστειλε μήνυμα πως είχε ξεχάσει τα κλειδιά του σπιτιού μας στο τραπεζάκι του σαλονιού (εκεί δίπλα στο πόμολο) και πως θα ερχόταν να τα πάρει λίγο πριν φύγω για το ραντεβού μου στον Ant1. Εγώ θα έφευγα από το σπίτι στις 14:30 για να είμαι εκεί 15:00 και με αυτό το πρόγραμμα στο μυαλό μπήκα για μπανιοπερφορμανς στην 13:30.
(Δέκα λεπτά ποπ πρόγραμμα, δέκα λεπτά ροκ και δέκα λεπτά λαϊκό κάνω, οπότε καλά τα είχα υπολογίσει.)
Μπήκα στο μπάνιο έχοντας στο μυαλό μου ότι πρέπει να αφήσω ανοιχτή την πόρτα και να την στηρίξω με την σφουγγαρίστρα γιατί φυσούσε αρκετά εκείνη την ημέρα και είχε ρεύματα στο σπίτι. Ήμουν πολύ υποψιασμένη σας λέω. Και είχα και σχέδιο. Απλά δεν είχα τα απαραιτήτως κατάλληλα αντανακλαστικά για να το πραγματοποιήσω, γιατί με το που μπαίνω στο μπάνιο και κάνω δυο βήματα για να φτάσω την σφουγγαρίστρα, ένα δαιμονισμένο ρεύμα αέρα (δεν θέλω να σκέφτομαι φάντασμα) έκλεισε με δύναμη την πόρτα πίσω μου.
«ΓΚΝΤΟΥΠ»
Όόόόόόόχι όχι όχι όχι.. όχι δεν γίνεται, δεν είναι δυνατόν με τίποτα.
*sigh
Είχα κλειστεί στο μπάνιο.
ΧΩΡΙΣ το κινητό μου!!!.. γιατί εννοείται πως απ’ όλες τις στιγμές της ζωής μου, ΤΩΡΑ όφειλα να το έχω ξεχάσει στο σαλόνι, παρέα με τα κλειδιά του Ποπ Ροκ Σταρ και το πόμολο που σίγουρα θα είχαν στήσει τρελό παρεάκι by now, και θα χασκογέλαγαν εις βάρος μου που θα έμενα για πάντα φυλακισμένη στο ίδιο μου το μπάνιο.
Με μοναδικό πλεονέκτημα ότι τουλάχιστον δεν θα διψούσα εκεί μέσα, άρχισα να σκέφτομαι «Τι θα έκανε ο Μαγκάιβερ / Κύρος Γρανάζης / Ραπουνζέλ/ Michael Scofield, αν ήταν στην θέση μου?» και κάπως έτσι πήρα το ψαλιδάκι κι άρχισα να ξύνω το ξύλο της πόρτας στο σημείο που έπιανε και μάγκωνε το σιδεράκι της.
Δεν έχω ειλικρινά ιδέα τι θα μπορούσα να πετύχω με αυτό, αλλά λίγη ώρα αργότερα κι αφού ο δικέφαλος είπαμε, δεν είναι της ΜαντόναΣ, και είχα κουραστεί, η «Μεγάλη ‘Εξοδος της Ρίτα Χέιγουορθ» έμοιαζε άπιαστο όνειρο.
(Αν και αξίζει να δούμε λίγο πόσο έντονα επιτέθηκα στην πόρτα με το ψαλιδάκι!
Νταξ.)
Η μοναδική μου ελπίδα πια, ήταν το παράθυρο του μπάνιου.
Όχι για να πηδήξω από τον 4ο (αν και στην ερώτηση «Τι θα έκανε ο Σπάιντερμαν αν ήταν στην θέση μου?» μάλλον αυτή θα ήταν η απάντηση.) αλλά για να φωνάξω σε κάποιον να με βοηθήσει.
Ειλικρινά πιστεύω ότι θα τερμάτιζα τις «άβολες στιγμές» αν φώναζα «Βοήθεια» από το παράθυρο και γι' αυτό επέλεξα το:
«Εεεμμ συγνώμη, ξέρω οτι θα σας φανεί πολύ περίεργο όλο αυτό αλλά έχω κλειστεί στο μπάνιο μου.»
Παρακολουθούσα με αετίσια προσοχή τον δρόμο περιμένοντας να περάσει ο κατάλληλος άνθρωπος, τον οποίο τελικά βρήκα στα μάτια μιας νεαρής γυναίκας που γυρνούσε την κορούλα της από το σχολείο. Για καλή μου τύχη, η συγκεκριμένη κυρία έμενε ακριβώς απέναντί μου και μου είπε «Μισό λεπτό να ανέβω να αφήσω τη μικρή και να βγω στο μπαλκόνι που θα σε ακούω και καλύτερα.»
Από το μπαλκόνι με άκουγε όντως καλύτερα κι εγώ πρότεινα να πάρουμε τηλέφωνο το αγόρι μου αλλά φυσικά μέσα σε όλα είχα ξεχάσει τον αριθμό του κινητού του.
(..πες μου ότι μετράς τα απανωτά fail..)
Από την άλλη και να τον θυμόμουν τον αριθμό, δεν θα είχε και πολύ νόημα γιατί ούτε εκείνος είχε κλειδιά για να μπει στο σπίτι, αλλά σκεφτόμουν πως τουλάχιστον θα ερχόταν κάτω από το παραθύρι να μου συμπαρασταθεί.
Με τα τούτα και με τα κείνα με άκουσαν οι γείτονες του 3ου ορόφου και ήταν αρκετά γλυκούληδες να με αναλάβουν εκείνοι. Πιο ψύχραιμοι και λογικοί πήραν τηλέφωνο έναν κλειδαρά και τα επόμενα 10 λεπτά της ζωής μου περίμενα ευλαβικά να ακούσω το κλειδί στην κλειδωνιά.
30 ευρώ αργότερα (για 30 νανοσεκοντ που του πήρε να ανοίξει την εξώπορτα) η αγαπημένη μου γειτόνισσα ήρθε και μου άνοιξε την πόρτα του μπάνιου.
Ήμουν και πάλι ελεύθερη ελεύθερη ελεύθερη.
Έτοιμη να αδράξω την μέρα και να κατακτήσω τον κόσμο.
Ελεύθερη φίλοι μου!!!
Και…. αργοπορημένη κυρίως – σφαλιάρα πραγματικότητας – και άλουστη αλλά τουλάχιστον ελεύθερη!!!!!
‘Αργησα μισή ώρα να φτάσω στον Ant1 και μπήκα σε ένα meeting room γεμάτο ανθρώπους με κατακόκκινα από ντροπή μάγουλα.
‘Ημουν όμως ελεύθερη ελεύθερη ελεύθερη και αρκετά σοφότερη ώστε την επόμενη μέρα να έχω καινούριο πόμολο στην πόρτα του μπάνιου.
Αγαπημένοι μου, ποτέ κανένα post στην Mary-Land δεν έχει τελειώσει με μεγαλύτερη σοφία από σήμερα και θέλω να προετοιμαστείτε λίγο ψυχολογικά.
Αν είχα ένα πράγμα να πω και μετά να σωπάσω θα ήταν:
«Μην αφήνεις ποτέ για αύριο αυτό που μπορείς να κάνεις σήμερα, γιατί μπορεί να έρθει ένα ρακούν και να σε κλειδώσει στο μπάνιο.»
*πςςς
boo!
Previous:
Mary-Land Blog Seasons 1 & 2
Aπαγορεύεται η οποιαδήποτε αναπαραγωγή, αντιγραφή, αναδημοσίευση, ανάρτηση ή με οποιοδήποτε τρόπο χρήση των κειμένων της ιστοσελίδας. Οι παραβάτες θα διώκονται σύμφωνα με τον νόμο περί πνευματικής ιδιοκτησίας και τον ποινικό κώδικα..
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για τάσεις και νέα στη Μόδα, Celebrity και Gossip News στο missbloom.gr
