Η «Ποκαχόντας» μου κοιμάται βαθειά πάνω στο λευκό της σεντονάκι ακριβώς δίπλα μου στο κρεβάτι, πού και πού πετάγεται ανήσυχη από διάφορα όνειρα που βλέπει, βγάζει άναρθρες φωνές και πεταρίζουν τα μάτια της.
Στην τηλεόραση ξέμειναν ξεχασμένα καλοκαιρινά προγράμματα να παίζουν, ο γαλλικός καφές μοσχομύρισε σε όλο το σπίτι, το πλυντήριο στίβει τη δεύτερη φουρνιά των ρούχων της κι εγώ ελαφρώς αναμαλλιασμένη, φορώντας κορσέ και γυαλιά μυωπίας βρήκα επιτέλους χρόνο να σας γράψω!
Η φροντίδα του βρέφους είναι full time job! Εχουν περάσει 19 μέρες από τότε που γέννησα και ακόμα δεν έχω βγει από το σπίτι. Ή μάλλον πήγα πριν μία εβδομάδα να φάω ένα σουβλάκι που λαχτάρησα για μισή ώρα και πάλι πίσω. Βλέποντας τα tweets των φίλων μου τραγουδιστών στο Twitter σήμερα το πρωί –το ξημέρωμα για την ακρίβεια- έπιασα τον εαυτό μου να ζηλέυει παράφορα τις καλοκαιρινές τους περιοδείες σε όλη την Ελλάδα! Α ρε Τσαλίκη… με ξεσήκωσες για τα καλά!
Θυμήθηκα τις εποχές των τσιγγανοδιακοπών μου σε όλη την Ελλάδα. Από το Γαιδουρονήσι μέχρι τη Χαλκιδική κι από τα Κύθηρα μέχρι την Αντίπαρο. Υπάρχει πιο ωραίο πράγμα να πετάς δύο μαγιώ σε ένα βαλιτσάκι και να εξαφανίζεσαι; Νομίζω πως αυτά τα χρόνια της ανεμελιάς έφυγαν ανεπιστρεπτί. Όχι δεν μιζεριάζω. Και εννοείται ότι αυτό που μου συμβαίνει δεν το αλλάζω με τίποτα, αλλά καλά ήταν και τότε! Και σε τελική ανάλυση πρέπει να νιώθω τύψεις που μ’ αρέσει να αναπολώ; Ο πιο ρομαντικός πεθαίνει…
Πάντως έχω καλούς φίλους. Μου θυμίζουν καθημερινά πόσο μ’ αγαπάνε κι αυτό με κάνει να αισθάνομαι τέλεια. Αφού δε μπορώ να βγω εγώ, έρχονται αυτοί και μου κάνουν παρέα στο σπίτι. Τι θα έκανα χωρίς εσάς ρε παιδιά; Σας αγαπώ και θα σας αγαπώ για πάντα! Λεχώνα; Ποια λεχώνα; Δεν αισθάνθηκα ούτε λεπτό έτσι. Από την πρώτη μέρα το σπίτι μας είναι ανοιχτό για τους φίλους μας, το μωράκι δε ζει σε αποστειρωμένο περιβάλλον και πάει από αγκαλιά σε αγκαλιά. Και ποιος είπε ότι… «στη Showbiz δεν υπάρχουν φιλίες»; «Βλακείες» τους απαντώ εγώ.
Η Ελλη, η Ελεονώρα, η Σταματίνα, ο Θέμος, ο Περρής, η Σίσσυ, η Μαριέττα, ο Λιανός κι άλλοι άνθρωποι που τυχαίνει να δουλεύουν μπροστά από τα φώτα ήρθαν, πήραν τηλέφωνο, ενδιαφέρθηκαν, έστειλαν δώρα… Κι αυτό ξέρετε έχει μεγάλη σημασία. Σε κάτι τέτοιες στιγμές μετράς και αξιολογείς τους ανθρώπους. Γιατί δυστυχώς υπάρχουν κι αυτοί που έχεις ζήσει έντονες στιγμές μαζί τους, έχεις συνεργαστεί μαζί τους, έχεις επενδύσει σε αυτούς κι επειδή κάτι μπορεί να «στράβωσε» στην πορεία δεν έστειλαν ούτε ένα λουλούδι ή ένα γραπτό μήνυμα για ευχές.
Μπα σε καλό μου! Τι στην ευχή; Μου βγήκαν όλες οι ευαισθησίες σήμερα; Ας είναι…
Πριν λίγες μέρες διάβασα κάτι στο internet που με συγκίνησε πολύ και θα ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας.
«I've carried a child within my body. I've slept with it on my chest. I have kissed boo boos, mended broken hearts, been puked on & peed/pooped on, spent sleepless nights, kissed away tears & stared down danger. But I wouldn't have it any other way. My body isn't perfect, but when I look in the mirror I see a Mom and there is no greater honor or blessing in the world».
Σας φιλώ και σας περιμένω στο Twitter (@dkampouri) και στο Facebook!
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ POSTS
Despoina’s Notebook No 15
Despoina’s Notebook No 14
Despoina’s Notebook No 13
Despoina's Notebook No 12
Despoina’s Notebook No 11
Despoina’s Notebook No 10
Despoina’s Notebook No 9
Despoina’s Notebook No 8
Despoina’s Notebook No 7
Despoina’s Notebook No 6
Despoina’s Notebook No 5
Despoina’s Notebook Νο 4
Despoina's Notebook Νο 2
Despoina’s Notebook No 1
Aπαγορεύεται η οποιαδήποτε αναπαραγωγή, αντιγραφή, αναδημοσίευση, ανάρτηση ή με οποιοδήποτε τρόπο χρήση των κειμένων της ιστοσελίδας. Οι παραβάτες θα διώκονται σύμφωνα με τον νόμο περί πνευματικής ιδιοκτησίας και τον ποινικό κώδικα.