Despoina’s Notebook No 31

Όχι… Τους ρομαντικούς και νοσταλγικούς τύπους δεν τους πάτησε το τρένο όπως οι κυνικοί και πεζοί άνθρωποι θέλουν να λένε. Καλός είναι και ο κυνισμός -άλλωστε είναι βασικό χαρακτηριστικό των πολύ έξυπνων ανθρώπων- αλλά τι θα είμασταν αν δεν ονειρευόμασταν, αν δεν αναπολούσαμε; Ρομπότ… Τρέμω στην ιδέα ότι μπορεί μια μέρα να γίνουμε ρομπότ και να χάσουμε την παιδικότητα και τον αυθορμητισμό μας.

Αυτά πάντα σκέφτομαι όταν κάποιοι φίλοι με κοροϊδεύουν που σχεδόν παντού όπου πάω κουβαλάω μία τεράστια επαγγελματική φωτογραφική μηχανή μαζί μου –ή στην χειρότερη περίπτωση τραβάω φωτογραφίες με το κινητό μου- για να θυμάμαι τις στιγμές μου. Μικρές ή μεγάλες, ευχάριστες ή δυσάρεστες, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι πάντα τις θυμάμαι…

Κάπως έτσι πήρα την αγαπημένη μου Nikon –που δεν την λες και ελαφριά- μέσα στην μαύρη τσάντα που περιέχει διάφορους φακούς, φορτιστές και καλώδια- έβαλα το μωρό μου στον μάρσιπο και πήρα τον δρόμο και την ανηφοριά για Ακρόπολη.

Θα μου πείτε «τι να θυμηθεί και τι να καταλάβει η Πόκα σε τόσο μικρή ηλικία»; Σωστό κι αυτό, αλλά γιατί να μην δει διαφορετικές εικόνες που μπορεί να αποτυπωθούν στο μικροσκοπικό μυαλουδάκι της. Και γιατί όχι μόλις μεγαλώσει να βλέπει αυτές τις φωτογραφίες και να θυμάται ότι οι γονείς της την είχαν πάει βόλτα ένα ανοιξιάτικο πρωινό στο πιο ιστορικό και ξακουστό σημείο στην Ελλάδα;

Πέρα από όλα αυτά, θα σας πρότεινα να το κάνετε κι εσείς σύντομα. Η Ακρόπολη είναι πανέμορφη και κάθε φορά που την επισκέπτεται κάποιος δεν μπορεί παρά να θαυμάσει αυτό το θαύμα που όσες φορές κι αν το έχω δει δεν μπορώ να πιστέψω πώς κατάφεραν οι Αρχαίοι Έλληνες να δημιουργήσουν ένα τέτοιο κόσμημα χωρίς τις υποδομές που θα φανταζόταν κανείς.

Παρόλο που ήταν καθημερινή, ήταν πολλοί οι τουρίστες και οι μαθητές από όλον τον κόσμο που ήταν εκεί. Αυτά είναι τα ευχάριστα της υπόθεσης. Το μόνο που με στενοχώρησε ήταν ότι καθώς περιμέναμε τη σειρά μας για να μπούμε είδα αρκετούς μπαμπάδες να δυσανασχετούν με την τιμή του εισιτηρίου και δυστυχώς να παίρνουν την οικογένειά τους και να φεύγουν απογοητευμένοι. Ειλικρινά τώρα, είναι δυνατόν να πληρώνουμε 12 ευρώ εισιτήριο για να δούμε τον Παρθενώνα;

Δηλαδή πώς ζητάς από τον Έλληνα που είναι άνεργος, που δεν μπορεί με τα δυσβάσταχτα μέτρα που του έχεις επιβάλει να ανταποκριθεί ούτε στα βασικά για την οικογένειά του, που κόβει από παντού για να επιβιώσει, να πληρώσει 12 ευρώ, ήτοι σχεδόν 50 ευρώ για μία τετραμελή οικογένεια χωρίς μωρά –που δεν πληρώνουν εισιτήριο- για να δει την Ακρόπολη;

Και μετά πώς απαιτείτε από τα ελληνόπουλα να γνωρίζουν τι εστί Παρθενώνας και ελληνική ιστορία; Τραγικό… Μόνο αυτό μου έρχεται στο μυαλό. Ντράπηκα όταν είδα μπαμπάδες να παρακαλούν να τους βάλουν τσάμπα για να μη χαλάσουν το χατήρι των παιδιών τους… Ντράπηκα για την κατάντια στην οποία μας έχουν φτάσει… Πού; Στην Ακρόπολη! Όπως το ακούτε.

Δε θέλω να βαρύνω άλλο το κλίμα σήμερα. Θα σας μεταφέρω από την πανέμορφη και γραφική Πλάκα με τα πιο όμορφα σπίτια, τα ταβερνάκια, τα σουβενίρ στο Άλσος Βεΐκου.

Μεγάλωσα στο Γαλάτσι όπου είναι και το πατρικό μου. Δίπλα από το Άλσος, πήγαινα καθημερινά για προπόνηση με την ομάδα του Γαλατσίου στο βόλλευ. Δε σας τα γράφω αυτά επειδή αγαπώ πολύ αυτή την γειτονιά, όμως πραγματικά το Άλσος είναι ο ιδανικότερος προορισμός για να πάτε βόλτα με την οικογένειά σας και τα παιδάκια σας. Τεράστια πάρκα, κούνιες, τραμπάλες, χώρος για μπάλα, και μία τεράστια αλάνα για skate!

Μπαλόνια, παγωτά, καλαμπόκια ή κάστανα στη φωτιά και φυσικά μεγάλη καφετέρια μέσα στα δέντρα για να ξεκουραστείτε. Απλά υπέροχα...

Εχω ακούσει τα καλύτερα για το Γκάζι. Είναι μία νέα τάση κυρίως των νεότερων (μαθητές-φοιτητές) να βγαίνουν στα μπαράκια και στα εστιατόρια της περιοχής. Πρόσφατα, πήρα καλούς φίλους και γύρισα κι εγώ στα μπαράκια κατά μήκος του πεζόδρομου. Μάλιστα, ήμουν τυχερή που πέτυχα και ένα live όπου διασκέδασα με τα τραγούδια και τις διασκευές ενός υπέροχου συγκροτήματος του οποίου δυστυχώς μου διαφεύγει το όνομα.

Είχα πολύ καιρό να περάσω τόσο όμορφα. Βέβαια ρόλο σε αυτό παίζει πάντα και η παρέα. Κι εγώ είχα την καλύτερη: Σοφία Ντάγκα. Είναι αυτό που λέμε φίλη καρδιάς… Φίλες από κούνια. Έχουν περάσει 300 χρόνια κι ακόμα αγαπιόμαστε τρελά. Είναι τύχη για έναν άνθρωπο να έχει τόσο καλούς φίλους όπως είναι η Σοφία για μένα. Εσείς δεν την γνωρίζετε, αλλά ήθελα πολύ να γράψω γι’ αυτήν… Για την «γαλάζια» μου!