Despoina’s Notebook No 33

Καλημέρα φίλοι μου! Δεν ζω στον κόσμο της παπαρούνας, ούτε πετάω στα σύννεφα, αλλά σήμερα θα ήθελα να σας μιλήσω για κάτι τόσο σημαντικό που έχω την αίσθηση ότι πλέον δεν το παίρνουμε όλοι μας στα σοβαρά.

Προφανώς τη λέξη «Εθελοντισμός» την ακούμε συχνά και ίσως να έχουμε ξεχάσει την αξία της. Δε θα σας κουράσω με πολλά παραδείγματα. Απλώς θα μοιραστώ μαζί σας μία πρόσφατη εμπειρία μου. Πριν λίγες μέρες επισκέφτηκα το Εργαστήρι του Χαμόγελου του παιδιού για να παραλάβω τις χειροποίητες μπομπονιέρες για την βάπτιση της μικρής μου. Με πολλή χαρά έκατσα σε μία μεγάλη τραπεζαρία με άλλες τέσσερις κυρίες –οι 3 εκ των οποίων εθελόντριες- οι οποίες δέχτηκαν με χαρά να με βοηθήσουν στο «δέσιμο» και το γέμισμα με κουφέτα.

Ειλικρινά σας λέω ότι δεν ήταν εύκολη δουλειά. Αντιθέτως, ήταν πολύ χρονοβόρα αλλά συνάμα πολύ δημιουργική. Οι 3 αυτές γυναίκες κουβαλούσαν η κάθε μία τη δική της ιστορία.

Η μία από αυτές στα 34 της εξακολουθεί να είναι άνεργη για Τρίτη συνεχόμενη χρονιά, δυσκολεύεται να πληρώσει τις δόσεις του δανείου για το σπίτι της και πραγματικά είναι πολύ απογοητευμένη που έφαγε τόσα χρόνια για να σπουδάσει και να πάρει πτυχίο, το οποίο τώρα απλά κοιτάει κορνιζαρισμένο σε κάποιον τοίχο του σπιτιού της. Ήταν πολύ απογοητευμένη, όμως δεν το έβαλε κάτω.

Προκειμένου να κάθεται με σταυρωμένα χέρια, αποφάσισε να γίνει εθελόντρια στο Χαμόγελο για να μη «τρελάθεί» όπως λέει και η ίδια αναμένοντας μία θετική απάντηση για δουλειά. «Έρχομαι εδώ κάποιες ώρες, βοηθάω όπου μπορώ, φτιάχνω μπομπονιέρες, λαμπάδες, αυγά, προσκλητήρια κι έτσι αισθάνομαι ότι προσφέρω κι εγώ κάτι σε παιδιά που το έχουν ανάγκη. Πολύ καλύτερο από το να μείνω σπίτι και να κλαίω την μοίρα μου».

Μία άλλη κυρία μπορεί να μην βρισκόταν στην ίδια δυσχερή οικονομική θέση, αλλά πάντα βρίσκει χρόνο έστω και δύο φορές την εβδομάδα να πάει στο Εργαστήριο να βοηθήσει στις παραγγελίες.

Μία άλλη κοπέλα δουλεύει σκληρά, είναι καριερίστα, δεν έχει κάνει παιδιά, αλλά της δίνει μεγάλη χαρά και ικανοποίηση ο εθελοντισμός.

Ο εθελοντισμός μας κάνει καλύτερους ανθρώπους. Μας κάνει να αισθανόμαστε καλύτερα δίνοντάς μας την ικανοποίηση της προσφοράς. Δε σας κρύβω ότι τις θαύμασα και τις τρεις. Δούλευαν ασταμάτητα για τις δικές μου μπομπονιέρες χωρίς να πληρωθούν και χωρίς να μου χρωστούν καμία χάρη. Μάλιστα έβαλαν τόσο ζήλο που πραγματικά οι μπομπονιερες είναι έργα τέχνης. Σας ευχαριστώ πολύ μέσα από την καρδιά μου.

Μία πολύ ευχάριστη έκπληξη με περίμενε πριν λίγες μέρες στο πατρικό μου. Ένα μεγάλο συμάζεμμα και ξεκαθάρισμα στα ντουλάπια και τα συρτάρια του μπαμπά μου έφερε στο φως θησαυρούς! Έναν τέτοιο ξέθαψα που μετά από υπολογισμούς που έκανα μάλλον μετράει 19 χρόνια ζωής. Μαθητική φωτογραφία από την 6η Δημοτικού στο 113ο Δημοτικό σχολείο Αθηνών.

Ανατρίχιασα μόλις την είδα! Γνωστές φάτσες, παιδικοί φίλοι, ανεμελιά, παιχνίδια στο προαύλιο, όλα αυτά γέμισαν με μιας το μυαλό μου. Όλοι μου οι παλιοί συμμαθητές που πετυχαίνω καμιά φορά στην γειτονιά… Άλλοι έγιναν γονείς όπως κι εγώ, άλλοι παντρεύτηκαν, άλλοι λοξοδρόμησαν, άλλοι είναι σήμερα πολύ πετυχημένοι καριερίστες… Τι να πρωτοθυμηθώ; Την αγαπημένη μου διπλανή Ματίνα Παπαδάκη, (δίπλα μου στην φωτογραφία με το ριγέ), την Κλαίρη, την Νατάσσα, την Βασούλα, την Ελένη, τον Χρήστο –ο παιδικός μου έρωτας πάνω πάνω ο τελευταίος δεξιά- τον Ακη, τον Τόμμυ, τον Γιάννη, τον Βασίλη, την Όλγα, την Ερασμία, τον Δημήτρη, τον Κώστα, την Νίκη, τη Ρούλα, τη Ζωή, τον Θωμά, τον Βαγγέλη, τον Αντρέα, την Χριστίνα, τον Αντώνη …. Υπέροχα, αξέχαστα χρόνια…

Θα κλείσω το σημερινό μου post με δύο αστείες φωτογραφίες! Το πριν και το μετά της προετοιμασίας για τα καινούρια μου νύχια!